Het is dag drie van de ijzelvrije dagen. U begint er wel een beetje flauw
van te worden. Het is buiten grijs, grauw en glad. Binnen zitten drie zonen bij
wie de verveling begint toe te slaan. Daar lopen ook drie katten rond met een
humeur om op te schieten omdat ze liever buiten zouden zijn maar daar dan toch
weer een tikkeltje te slim voor. En dan stuitert er ook nog een hond rond die
zijn energie niet kwijt kan omdat hij als hij wil gaan rennen alle kanten op
glibbert. De stemming begint dus beneden het vriespunt te raken.
In de loop van de middag komen de lichtpuntjes. Het eerste bericht
vertelt dat middelste morgen weer op school wordt verwacht. Dat is een grote
opluchting want u merkt dat hij ernstig onrustig begint te worden. Vlak daarna
krijgt u bericht van de school van jongste dat ook daar morgen de lessen weer
beginnen. En dan weet u al dat het een kwestie van tijd is dat ook de school
van oudste de boodschap doet uit gaan dat iedereen weer verwacht wordt.
In gedachten hangt u de vlag uit. Al wilt u nog niet te hard juichen.
Niets zo veranderlijk als het Hollandse weer dus u bent blij onder voorbehoud.
Door alle verveling aangestoken komt er vandaag weinig uit uw handen.
Maar u maakt wel tijd om mee te schrijven aan de #WOT . Dat geeft u meer
voldoening dan u had verwacht. U had het dus nog meer gemist dan u al dacht.
Een goede motivatie om deze oude gewoonte op te pakken en vast te houden.
Na uzelf eens even flink te hebben toegesproken over uw verlammende
verveling en nietsnutterij steekt u toch ook nog even de handen uit de mouwen.
Niet te gek hoor, maar wel voldoende om uw geweten tevreden te stellen zodat u ’s
avonds zonder schuldgevoel lekker kan gaan zitten Tunisch haken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten