#WOT 2020 deel 31

Snikheet = 1) Drukkend warm, 2) gloeiend heet, 3) intens heet, 4) smoorheet, 5) verstikkend warm, 6) tropisch warm

 

Het is tien uur in de ochtend. De gordijnen aan de voorkant zitten nog dicht. Ik doe achter alvast de gordijnen dicht. Het duurt weliswaar nog bijna anderhalf uur voor de zon daar op schijnt maar beter te vroeg dan te laat. De achterdeur staat nog wel open maar omdat het buiten nog koeler is dan binnen mag die nog even open blijven.

In gedachten loop ik de bovenverdieping door. Voor staat het raam nog wel open maar manlief ligt daar te slapen dus een beetje ventilatie is meer gewenst dan koelte. Achter is het raam wel al dicht. Ik moet alleen het rolgordijn zo nog even naar beneden doen.

Hopelijk zal het afdoende zijn de warmte een beetje buiten te houden. Het lijkt namelijk wel alsof de warmte steeds sneller en steeds dieper het huis in trekt.

Ik zal zo nog even snel de vaatwasser legen daarna is mijn to do-lijst zo goed als leeg. Ik heb ‘m expres niet erg vol gezet. Zo hoef ik me niet schuldig te voelen als ik halverwege de dag als een zoutzak op de bank hang.

 

Volgens de voorspellingen krijgen we vandaag een dag met tropische temperaturen. Ik hoorde en las al veel mensen die erg blij waren. “Eindelijk zomer!”. Mij zul je niet snel horen juichen bij dat soort vooruitzichten. Ik houd niet van temperaturen boven de 25 graden Celsius.

Ik Was erg gelukkig met het weer van de afgelopen dagen. Een graad of 22, zonnetje, briesje afgewisseld met dagen met buien. Heerlijk. Goede dagen om van alles te ondernemen en goede dagen om even lekker in huis rond te keutelen. Klinkt mij als een fantastische zomer in de oren.

 

Gisteren kwam ik de buurvrouw tegen. Vol enthousiasme riep ze me toe: ”Het wordt eindelijk goed weer dit weekend.” Buurvrouw is het type wat pas tot leven komt bij 25 graden.

Een andere buurvrouw loopt tot 25 graden handenwrijvend en licht kleumend met haar hond door het park. Ook zij kijkt reikhalzend uit naar een volgende hittegolf.

Ik daarentegen begin weer te dagdromen over een emigratie naar Scandinavië.  Weg van hitteplannen en laveloos lamgeslagen hangen op de bank omdat zelfs rechtop zitten al als teveel moeite voelt.

Een huisje in een mooie waterrijke omgeving met een bootje bij de deur mag ook. Of het daar beter zal zijn weet ik niet maar in mijn dromen is het helemaal ideaal.

 

Het schijnt dat de hitte snel weer voorbij is. Dat biedt hoop. Misschien is het met een dag afzien wel weer gedaan. Vol goede moed installeer ik me dus op de bank voor een snipperdag. Lekker dagdromen en huizen kijken op funda. Dat is vast wel een dag vol te houden

WIP's en UFO's

 

Het is geen geheim dat ik graag hobby. Vooral haken is iets wat ik graag doe. Er is alleen wel een klein probleempje. Ik ben heel goed in het starten van projecten maar minder goed in het afmaken. Door deze lichte afwijking heb ik een heel arsenaal aan WIP’s En UFO’s ( Work In Progress en UnFinished Object)

 

Aan het begin van het corona-tijdperk nam ik mij heilig voor  om alle projecten die ik nog had liggen eens erbij te pakken en af te maken. Dat bleken er nog al wat te zijn. Zoveel dat ik me er gewoon een beetje voor schaam. Ze kunnen mij een half jaar in een totale lockdown quarantaine zonder pakketbezorging zetten en nog heb ik voldoende projecten om de tijd mee te doden.

Sommige dingen waren al behoorlijk gevorderd en daardoor zo af. Zo waren het babydekentje en de vlinder voor baby Otis rap af. Ik had dan ook nog wat goed te maken bij zijn moeder. Zijn zus heeft na haar geboorte namelijk nog even moeten wachten voor ze haar dekentje kreeg.

Een ander project lag al iets langer te wachten. Ik wilde vorig jaar een regenboogsjaal maken voor Pride Zwolle. Toen niet gelukt maar de sjaal schiet nu zo lekker op dat hij bij de volgende Pride met trots kan worden gedragen.

Ook de giraf die mijn moeder had besteld vordert ondanks het pokkegaren heel aardig.

 

Er ligt ook een UFO waar ik me een beetje voor schaam. Dat is er een die al vijf jaar lang wacht om afgemaakt te worden. Het is geen onwil van mijn kant. Het is ook niet zo dat het vreselijk moeilijk, vervelend of lelijk is maar die deken voor middelste heeft wat dingen niet mee zitten. Zo is het een groot en warm project. De kleuren die gekozen zijn werken niet echt prettig en zijn alleen goed te verwerken bij echt daglicht. En ik heb al een paar keer hele rijen moeten uithalen wegens kleine maar wel heel vervelende foutjes.

Keer op keer wordt de deken weer even aan de kant gelegd omdat ik de moed niet kan opbrengen die uitgehaalde rijen opnieuw te haken. Of omdat een deken haken vreselijk onprettig is met temperaturen boven de 20 graden. Of omdat er zo weinig daglicht is op een dag dat er gewoon geen tijd is om te haken bij goed licht.

Wat deze UFO helemaal een beetje sneu maakt is dat middelste vaker pech heeft als zijn moeder knutselt. Zijn kerstcadeautje was ook al niet af. Gelukkig is hij niet erg rancuneus. Zolang ik zorg dat of het cadeautje of zijn deken af is voor de volgende kerst zou hij niet gaan zeuren.

Ik denk dat ik dat cadeautje maar eens snel moet gaan opzoeken. Voordat ik weer iets anders zie wat me leuk lijkt om te maken.

 

 

#WOT deel 30

Bingen = 1) een tv-serie per twee tot zes afleveringen achter elkaar kijken 2) een serie boeken achter elkaar lezen.

 

Ik zal het maar meteen toegeven. Ja, ik binge. Zowel bingewatchen als bingereading. Er is iets zo ontzettend fijns aan het direct bevredigen van mijn nieuwsgierigheid hoe een verhaal verder gaat dat ik de neiging om continu door te gaan maar moeilijk onderdrukken.

 

Toch zit er ook een nadeel aan bingen. Ik merk dat ergens in een serie mijn nieuwsgierigheid afneemt en zelfs af en toe omslaat in ongeïnteresseerdheid. De serie, het hoofdkarakter of de rode draad begint me te vervelen of zelfs te irriteren.

Soms weet een schrijver daar door heen te breken en kijk ik met hernieuwde aandacht graag verder. Maar soms moet ik mezelf echt motiveren een serie af te sluiten. Er zijn wel wat series waarbij me dat niet is gelukt.

 

Zo ben ik ooit aan het laatste boek van de Outlander-reeks begonnen maar heb ik het na drie hoofdstukken terug gebracht naar de bibliotheek. Weer een nieuwe omgeving met eigenlijk weer dezelfde gebeurtenissen. Ik kon me er niet meer toe zetten.

Een andere serie die voor mij al klaar was maar waar toch nog een nieuw boek vanuit kwam is de Holenbeerstamreeks. Na ‘Een vuurplaats in steen’ was voor mij het verhaal afgerond. De schrijfster vond blijkbaar van niet. Wie er gelijk heeft weet ik niet, ik heb het laatste deel niet gelezen.

 

Het gebeurt me niet enkel met boeken. Er zijn ook zat series waarbij ik semi-verplicht doorkijk. En ook daar wordt het soms wel weer leuk en soms ook helemaal niet.

De enige serie die ik echt zonder onderbrekingen en zonder gezucht over ergerlijke rode draad-zijsporen heb gebinged was ‘Doctor Who’ . Daar ben ik dan ik bijna fangirl-enthousiast over. Als ik hem opnieuw zou kunnen streamen zou ik dat meteen weer doen. Dan maar wat minder nachtrust, daglicht en huishouden.

bijzondere tijden

Aan het begin van de coranatijd bedacht ik me dat het erg mooi zou zijn als ik elke dag van deze bijzondere periode vast zou gaan leggen. Misschien in de vorm van een dagvoorbijhoroscoop, of gewoon een persoonlijk blogje, of misschien wel heel privé in een dagboek. Herinneringen maken.

 

Het is er niet van gekomen. Nou gebeurt mij dat vaker dat ik prachtplannen heb maar dat de uitvoering een beetje op zich laat wachten, maar deze plannen kwamen helemaal niet van de grond. Het lukte me niet op te schrijven wat er gebeurde, hoe het voelde en wat deze gekke tijd met mij deed. Ik blokkeerde.

 

Nu de dreiging wat minder acuut begint te voelen, merk ik dat er weer ruimte komt in mijn hoofd om te gaan ordenen. En met dat ordenen komt de grote wens op te schrijven wat er in mij omgaat. Ik ben toe aan delen.

Niet wat er van dag tot dag gebeurde. Niet hoe bijzonder, vreemd en gek deze tijd is. Niet wat mijn mening over alle regels en reacties daarop is. Wel dat er bij ons vooral veel andere dingen aan de hand waren die enkel wat meer bijzonder waren door de tijd waarin ze gebeurden.

 

Zo hadden wij twee zonen die min of meer verplicht mochten gaan uitkijken naar een andere opleiding. Dat was best een uitdaging zonder voorlichtingsavonden, open dagen en meeloopdagen. Ze zijn er allebei uit maar er zit toch wel wat nattevingerwerk in de keuze. We gaan er maar van uit dat hun intuïtie ze de goede kant op heeft geleid en dat ze komend schooljaar eindelijk wel op de voor hen juiste plaats zitten.

 

Een andere uitdaging was dat mijn moeder tot drie keer toe opgenomen werd in het ziekenhuis. Normaal al niet leuk maar in coronatijd best wel erg onprettig. Helemaal als je dan bedenkt dat al haar kinderen tot risicogroepen behoren.

We hebben best zitten puzzelen hoe we ons aan de coronamaatregelen konden houden terwijl we tegelijkertijd niet onze moeder verwaarloosden. De vraag: ”Wat is wijsheid?” is hier best vaak gesteld.

Met moeders is het allemaal goed gekomen en ze huppelt ondertussen weer vrolijk rond in haar eigen huisje.

 

Langzamerhand begint iedereen in ons huishouden zijn draait weer te vinden. De kinderen werken volop en manlief streept de dagen af tot zijn vakantie. Bijna als vanouds.

Bijna. Want helaas speelt bij mij momenteel de Crohn op. Al voelt dat ook wel een beetje als vanouds. Net als iedereen zijn draai heeft gevonden en het gezinsleven een soort van op rolletjes loopt wordt mijn lijf opstandig.

Hoogste tijd om het zorgen en regelen weer even wat meer los te laten. Opnieuw leren vertrouwen dat het allemaal wel goed komt met die kindertjes van mij. Ze stuiteren niet voor niks, dat is om te zorgen dat ze altijd weer op hun pootjes op het voor hen juiste pad terecht komen.