Vol verbazing kijk ik naar het scherm van de arts. Het
staat er echt. Gemiddeld 27 ademstops en 25 hyponeus per uur. Samen zorgen zij
ervoor dat ik 52 keer per uur een
weksignaal krijg van mijn lichaam omdat er een zuurstoftekort dreigt.
Mijn brein wil nog niet helemaal geloven wat mijn ogen
zien. Tot de arts mij zegt dat deze vorm van apneu zeer zorgelijk is en zo snel
mogelijk behandeld dient te worden. De ernst van alles dringt tot mij door en
ik voel een knak. En wanneer de arts mij wijst op de enige mogelijke
behandeling voel ik mij verder breken. Vechtend tegen een opkomende huilbui
probeer ik zo veel mogelijk van de informatie die de arts geeft op te nemen.
Maar ik vermoed dat de helft langs mij heen is gegaan. Gelukkig krijg ik goede
informatiefolders mee om later alles nog eens goed door te lezen.
Het slaapapneu-onderzoek is een volgende stap in een
langlopend proces. Al vanaf het moment dat ik ben gestopt met roken speelt de
vraag waarom ik niet meer energie heb gekregen, waarom ik ondanks dat ik veel
gezonder ben gaan leven zo verschrikkelijk moe blijf.
Natuurlijk heb ik een zeer druk gezin. Jazeker heb ik
veel op mijn bord. En ja, ik ervaar zeer geregeld druk en stress. Maar alles
daar op afschuiven is levensgevaarlijk gebleken.
Na mijn hartinfarct heb ik vol goede moed de
ingeslagen weg van gezonder leven doorgezet. Met teleurstellend resultaat.
Ondanks dat de ECG’s en hartecho’s keer op keer lieten zien dat ik mij
uitstekend herstelde, lukte het me maar niet me fit, energiek of uitgerust te
voelen.
Toen er een jaar later astma werd vastgesteld hoopte
ik dat de achterliggende oorzaak van mijn vermoeidheidsklachten zou zijn. Dus
ondanks mijn weerstand tegen medicatie volgde ik trouw de aanwijzingen van de
longverpleegkundige en gebruikte de inhaler wanneer nodig. Zelfs wanneer ik
twijfelde. Met effect. De astma kwam onder de controle. Maar helaas, de
vermoeidheid bleef.
Toen eind vorig jaar bij een voorzorgs-check-up bleek
dat mijn bloeddruk weer te hoog was begon ik een beetje te wanhopen. Waar kwam
dit nou weer vandaan? Wat voor invloed zou dat nou weer hebben op mijn
zorgvuldig ingestelde medicatie? En hoe groot werd het risico op een nieuw
infarct?
Omdat niet alleen ik deze zorgen had werd ik opnieuw
flink gemonitord. Toen het er naar uitzag dat mijn hoge bloeddruk structureel
was werd er besloten tot een 24 uursmeting. Hieruit bleek inderdaad dat deze
continu te hoog was en er werd besloten tot een aanpassing van de medicatie. De
bloeddruk daalde. De onrust en vermoeidheid bleef.
In een gesprek met de longverpleegkundige waren mijn
klachten ook ter sprake gekomen. En vooral de hoge bloeddruk en grote
vermoeidheid deden haar fronsen. Ze stelde wat vragen over mijn slaapgedrag.
Tja, die zijn lastig te beantwoorden. Ik slaap namelijk en weet niet wat ik dan
doe. Wel had manlief na mijn infarct wel eens gezegd dat hij wel eens wakker
lag omdat ik lange tijd geen geluid maakte en hij zich dan toch best wel zorgen
maakte.
Ik besloot hem mee te nemen naar een volgende afspraak
zodat hij de vragen van de longverpleegkundige kon beantwoorden. Dit
resulteerde erin dat ik een week later weer een nacht gekoppeld aan apparatuur
mocht doorbrengen. Ik zal hem nog eens meenemen!
Hoewel ik die dag niet blij was, was ik de dag van de
uitslag wel erg blij dat hij mee was geweest. Hij had gelijk. Hij maakte zich
terecht zorgen. Niet dat ik op dat moment ter plekke dood zou gaan, maar de
gevolgen van ernstige apneu kunnen zeer zeker dodelijk zijn.
Ondanks dat ik best blij ben dat er op korte termijn
een behandeling wordt gestart ben ik gebroken op het moment dat ik de uitslag
kreeg. Ik heb er moeite mee. Niet met wat er uit het onderzoek kwam. Niet met
de behandeling met een cpap-apparaat (al zie ik er huizenhoog tegenop). Nee, ik
heb moeite met weer een kruisje op mijn gezondheidslijst. Weer iets wat een
oorzaak zou kunnen zijn. Weer een mogelijke oplossing. Weer een mogelijke
teleurstelling.
Ik ben gebroken omdat ik zo moe ben. Moe van alle
onderzoeken. Moe van het zoeken naar oorzaken. Moe van het me zorgen maken. Moe
van het moe zijn. Moe van de stapeling van alles. Moe.