Het is een tijdje geleden dat ik van me heb laten horen. Ik
was wel af en toe op facebook. En soms liet ik mij zien op twitter maar op mijn
blog was ik opvallend afwezig. Niet omdat er niets te melden viel, maar vooral omdat ik even niet wilde delen. Of eigenlijk
niet durfde. Want wie wil nou lezen dat het niet zo goed gaat met iemand. Wie
wil lezen bij iemand die steeds weer in herhaling valt over dingen die niet
goed gaan. Want alles wat hier gebeurde is allemaal al eens eerder hier
gebeurd.
Het gaat dus eigenlijk niet zo goed met mij. Niet dat het
slecht gaat, maar het gaat vooral ook niet goed. Preciezer uitleggen gaat niet
lukken. Het is zo als het er staat. En daar baal ik van. Ik hou niet van
negatief. Ik heb een hekel aan doemdenkers. Ik vind het vervelend als iemand
niets positiefs te melden weet. Oftewel, ik vind mijzelf verschrikkelijk niet
leuk momenteel.
Wat is er dan toch allemaal voor verschrikkelijks aan de
hand bij ons? Tja, niet zo veel. Het gaat alleen niet zo soepeltjes als ik
graag zou willen. Het leven overkomt mij vooral. En als er iets is wat een
controlfreak niet leuk vindt is het dat het leven zomaar binnenvalt en
overkomt.
Maar dat is dus wat er hier gebeurd is. Hoewel ik mijn best
heb gedaan mij gedegen voor te bereiden op de periode na de zomervakantie werd
het een heel drukke, vermoeiende en bij vlagen zeer heftige periode.
Alle veranderingen vergden veel van de jongens. Want hoewel
hij het uitstekend doet kostte het de oudste toch behoorlijk wat energie om te
wennen aan het reguliere onderwijs. En het kost nog steeds veel energie om zich
staande te houden.
En hoewel middelste op speciaal onderwijs bleef en dezelfde
mentor heeft als afgelopen schooljaar heeft hij het heel moeilijk met de nieuwe
locatie en daarbij horende veranderingen. Het jaarlijks terugkerende verzet
tegen de regels, afspraken en grenzen van de mentor was dit schooljaar dan ook
een stuk heftiger dan andere jaren. En de strijd is nog niet helemaal gestreden.
De jongste blijkt dit jaar het grootste zorgenkindje. Het
valt me zwaar hoeveel moeite het hem kostte zich te voegen in de structuur van
een reguliere brugklas. Vooral het uitleggen van de ongeschreven sociale regels
vergde de eerste weken veel tijd en energie. (bijvoorbeeld wanneer klikken nou
eigenlijk klikken is)Daarna kwam de strijd zijn negatieve zelfbeeld. Een strijd
die bij lange na niet is gestreden maar waar voorlopig de positieve blik de
overhand heeft. En al die tijd proberen we hem te helpen zijn huiswerk te
plannen, zijn boeken mee te nemen, zijn gymkleren mee naar huis te nemen, zijn
digitale werk op mail te zetten, zijn agenda bij te houden, enzovoort. Nu weet
ik dat alle ouders van brugklassers dit tegenkomen maar ik durf te stellen dat
het bij hem net een streepje vaker voorkomt dan bij de gemiddelde brugsmurf.
Gelukkig is hij op de goede weg, maar het kost veel energie
iedere dag opnieuw hem op te peppen, moed in te praten en alles wat wel goed
gaat te laten zien. Heel veel energie.
Wat vooral ook niet hielp is dat mijn gezondheid juist op
dat moment zeer te wensen overliet. Vooral de daarmee samenhangende vermoeidheid
maakte het extra lastig.
En uiteindelijk heeft dat alles met wat bijkomende
ergernisjes, irritaties en het ‘gewone’ dagelijkse leven toegeslagen. Ik ben
moe, ik ben emotioneel, ik ben moedeloos, ik ben radeloos, ik ben op. En
eigenlijk schaam ik me daar voor. Misschien is schamen niet helemaal het juiste
woord, maar ik heb wel sterk het gevoel dat ik mezelf teleurstel. Hoe hard ik mijn
best ook heb gedaan, ik heb mij niet staande kunnen houden. En daar heb zeker
de pest over in.
Wordt zeker vervolgd