Warmhartigheid = 1) Ubuntu (Zuidelijk
Afrika), 2) Mienskip (Friesland), 3) Naoberschap (Oost-Nederland)
Net zoals ik helemaal verliefd kan zijn op een woord, kan
ik er ook op slag een schijthekel aan hebben. En helaas valt warmhartig voor
mij in de tweede categorie.
Ik vind alles aan het woord nep. Het is zo vreselijk
bedacht. Je ziet aan alles dat het geen spontane samentrekking is tussen warmte
en barmhartig maar gemaakt als variatie.
En met welke reden? Iets uitdrukken waar we ten Oosten van Zwolle al een woord
voor hebben.
Nu mijn gal over het woord gespuugd is kunnen we het
hebben over wat het inhoudt en wat ik daar van vind.
Noaberschap is een prachtig begrip wat voorkomt uit een
samenleving die zich verantwoordelijk voelt voor elkaar. Het houdt in dat men
zich bekommert om meer dan hypotheek, status en afkomst.
En eerlijk is eerlijk, ook hier in het Oosten lijkt het
vaak een Utopie. Want dat mensen stug zijn, ietwat gereserveerd naar
nieuwkomers en zich vooral lijken bezig te houden met wat de buren er wel niet
van vinden klopt ook wel een beetje.
Tot het moment dat er nood aan de man is. En of dat dan
kleine nood is of grote nood maakt niet uit.
Vanuit allerlei hoeken komt er hulp. Soms groots, soms wat kleiner maar
iedereen probeert zijn steentje bij te dragen.
Zelf hebben wij dit mogen ondervinden toen we om vijf uur
’s ochtends naar ons uitbrandende huis stonden te kijken. Onze kinderen en
huisdieren zaten bij buren op de hoek. Buurman en manlief hielpen onze bejaarde
slecht-ter- been-zijnde buurman vanuit zijn bed naar beneden en zijn huis uit.
Andere buren waarschuwden de mensen in de andere bedreigde woningen.
En ook na die nacht kwam er hulp uit de buurt. Mensen
dachten mee over tijdelijke woonruimte, er werd voor ons gewassen, onze
kinderen werden door buren meegenomen naar school. Noaberschap op zijn best.
Nog nooit heb ik de plek waar ik woon zo gewaardeerd. En wat een fantastisch mooie kant van de mensheid hebben
wij mogen ervaren. Maar ik vertik het toch echt om dat warmhartig te gaan
noemen.