#wot deel 37, 2021

 

Het zijn een paar drukke weken geweest de afgelopen weken. Veel regeldingen voor een stedenreisje naar Londen. De stedentrip zelf. Verjaardagen van twee kinderen. Drukte en spanning om het niet vinden van een stage van een van de kinderen. Het starten met een nieuwe baan van een ander. Extra diensten in de bibliotheek. Sommige dingen leuk, andere wat minder, maar vooral dingen die enige tijd, aandacht en energie kosten.

 

Zoals vaker merk ik vooral achteraf dat dingen veel energie hebben gekost. Helaas ben ik geen superheld met onuitputtelijke krachten. En ondanks dat ik veel beter ben geworden met het verdelen van mijn energie gebeurt het me nog af en toe dat ik aan het eind van zo’n periode richting mijn tandvlees begin te gaan. Ik kan alleen maar hopen dat er niet iets onverwachts voorbij komt omdat ik op mijn tandvlees terecht kom en dan diep in mijn reserves moet duiken.

 

Vorige week kwam de eerste waarschuwing dat ik even gas terug moest nemen. Dat ging best aardig al kwam er nog wel een verjaardag aan. En wat voor een verjaardag. Zaterdag stroomde vanaf acht uur ‘s avonds de tuin vol met jongeren en pas de volgende dag om acht uur ’s avonds waren de laatsten de deur weer uit.

Maandag kwam logischerwijs de volgende waarschuwing. Gas terug en langzaam weer opbouwen. Sindsdien modder ik maar een beetje aan. Een beetje wassen. De robotstofzuiger laten zuigen en dweilen. De boodschappen uitbesteden. Het vaste riedeltje als ik in de soep dreig te lopen zeg maar.

En het werkt. Ik voel de rusteloosheid uit mijn brein trekken. Mijn lijf begint minder hard te sputteren. En ik slaap bijna weer normaal. De onrust is op zijn retour. Nog even een paar dagen doormodderen en mijn lijf en ik kunnen er weer tegenaan. Dan ben ik weer SuperCin.

 

Aanmodderen = 1) Aanrommelen 2) Flodderen 3) Klungelen 4) Knoeien 5) Ondoelmatig te werk gaan 6) Pielen 7) Prutsen 8) Rommelen 9) Zonder plan werken

 

#WOT deel 36, 2021

 

Het is ongeveer een jaar geleden. Ik had zo’n week waarbij de dagelijkse dingen me naar het eind van mijn geduld hadden gebracht. Al dagen was het “mam, is mijn shirt al schoon? Die heb ik gisteren al in de was gegooid”. “Mam, waar zijn mijn gymspullen?”. “Maham, waar heb je mijn sleutels opgeruimd?”. “Maham, waarom is het eten nog niet klaar? Ik had toch gezegd dat ik vroeg weg moest?” ( niet dus). Kortom, mijn lontje was wat kort geworden.

Toen de eerste vroeg wat we gingen eten antwoordde ik vriendelijk dat ik een stamppotje van sperziebonen  met shoarmavlees ging maken. Het gezicht sprak boekdelen. “O, ik had gehoopt op broodjes shoarma.”

Nummer twee kwam thuis en het bovenstaande gesprek herhaalde zich.

Nummer drie kwam thuis en je raadt het al, ook deze was niet gelukkig met het antwoord wat hij kreeg “Hmm, ik had liever broodjes shoarma”, verzuchtte hij. Geïrriteerd snauwde ik: ”Dat zal best maar lieverkoekjes worden hier niet gebakken!”
De blik van stomme verbazing op het gezicht van oudste zal ik niet snel vergeten.

 

Lieverkoekje = Wanneer iemand niet tevreden is met hetgeen men geeft, maar zegt liever iets anders te willen hebben, geeft men wel ten antwoord: lieverkoekjes worden niet gebakken of de bakker, die lieverkoekjes bakt, is dood.

 

Het gebeurt me vaker. Ik gooi er een uitdrukking of spreekwoord uit en mijn kinderen kijken me aan alsof ik ze net in het Russisch heb afgeblaft. Zelf ben ik me van geen kwaad bewust want het zijn allemaal bestaande zegswijzen.

Wat wel eens voorkomt is dat het een ietwat archaïsch gezegde is. Of nogal streekgebonden. Zo gebruik ik nogal wat frasen uit het Westen omdat mijn ouders daar nou eenmaal zijn geboren en opgegroeid.

Maar ook een aantal gevleugelde uitspraken uit het Oosten of gewoon ABN zijn goed voor lege blikken. Het feit dat mijn kinderen allen een vorm van ASS hebben zal daar wel een rol in kunnen spelen. Want hoewel ze behoorlijk taalgevoelig zijn hebben ze nog weleens moeite met een uitdrukking. Een eerlijk is eerlijk, hoewel ik exact weet wat ik zeg en dat de uitdrukking precies de juiste is lukt het me niet altijd goed uit te leggen waar zo’n uitdrukking vandaan komt of wat het nou precies betekend. Gelukkig hebben we daar internet voor.

 

Er zijn twee zinnen waar mijn kinderen moeite mee hadden die me zijn bij gebleven. Zo is daar een gevleugelde uitspraak van mijn moeder als antwoord op het eeuwige “Ik verveel me”. “Dan ga je naar het Damrak fietsen stelen met gouden sturen.” Ik mocht eerst uitleggen wat het Damrak was want dat schijnt niet vanzelfsprekend te zijn als je in Drenthe woont.

De andere is er één uit de andere kant van het land. Een kind moest op de fiets iets meenemen ergens naar toe. Zonder nadenken vraag ik in mijn beste dialect: “Wil ie doar een putie umme toe?”. Mijn kinderen weten nu wat het betekent. Jij ook?