woensdag 25 maart 2015

Een spannende dag

Vandaag was een grote dag. Niet alleen voor jongste die vandaag eindelijk, na bijna drie dagen wachten, een proefles kickboksen mocht volgen, maar ook voor Ivy, die vandaag gesteriliseerd werd. Eigenlijk was het vooral voor mij een heel spannende dag door deze spannende dingen. Het gaat hier namelijk wel om mijn jongsten, mijn kleintjes, mijn ‘zorgen’ kindjes.

Nadat Ivy enige weken geleden overduidelijk ernstig krols was werd de noodzaak tot sterilisatie duidelijk. Het is vrij simpel. Een katje dat krols wordt, is gezond genoeg om ingeënt en gesteriliseerd te worden. Liefst voor ze weer krols wordt en wel uitbreekt en op zoek gaat naar een welwillende kater.
De dierenarts onderzocht Ivy nog eens grondig en was het met mijn redenatie eens. Een afspraak was snel gemaakt. En vandaag was de grote dag. Alles is goed gegaan. En ondanks dat ze rustig aan moet doen vliegt ze alweer op volle snelheid door het huis.

Ook de proefles hing al wat langer in de lucht. Al langer was jongste niet meer erg enthousiast als het tijd was voor paardrijles. Hij heeft er geen hekel aan maar het plezier spatte er niet meer van af. Dus maakte u een afspraak. Terwijl de leskaart werd afgemaakt bedacht hij een andere sport om te gaan doen. Maar lange tijd was erg onduidelijk welke sport uitgeprobeerd ging worden. Zoon duidelijk dat de leskaart paardrijden nog een paar maal werd verlengd. Maar vorige maand was het dan zover. Hij wist het zeker. Hij wilde niet meer paardrijden maar een vecht/verdedigingssport gaan doen.

En dus ging u digitaal wat rondkijken. Want hoewel zijn keuze zeer belangrijk is weet u dat ervoor optimaal sportplezier voor hem net iets meer nodig is. Hij heeft voor het paardrijden ook al een tijdje van sport naar sport gezworven omdat de intenties in de sportverenigingen vaak prima zijn maar de praktijk vaak toch wat meer moeite heeft met een jongen die duidelijke structuur en instructies nodig heeft om lekker te kunnen sporten.

Tijdens uw zoektocht vertelt uw middelste zoon dat het project ‘special heroes’ bij hun op school draait en dat hij de komende lessen gaat kickboksen. Bekend met de doelstellingen van Special Heroes zoekt u uit welke sportschool deze lessen gaat verzorgen want deze sportschool maakt dus daadwerkelijk werk van zijn intenties. Niet zaligmakend wel hoopgevend. Als dan ook nog eens blijkt dat de sportschool op nog geen vijf minuten fietsen zit, is een afspraak voor een proefles zo gemaakt.



Al twee dagen heeft zoonlief lichtelijk de zenuwen. Hij vindt het zo spannend dat u blij bent dat u vandaag nog wat andere dingen te doen heeft. Maar dan om half vier is het dan eindelijk zo ver. Hij mag zijn sportspullen gaan pakken.
Al tijdens de les ziet u jongste volop genieten. En hoewel u het eigenlijk al weet stelt u hem toch de vraag: ”En? Volgende week weer?”
Het is duidelijk. Jongste heeft een nieuwe sport gevonden.



zondag 22 maart 2015

Even een stukje fietsen

Wat kunnen zondagen toch heerlijk lui zijn. Vandaag word er massaal uitgeslapen. (behalve manlief dan, die heeft vroege dienst) Zelfs de hond heeft nog geen zin als jongste en ik rond half elf beneden komen. Pas als jongste de riem pakt kan er een kwispel af.

Zij lopen even een rondje terwijl ik met een kop koffie even goed wakker gaat worden. Precies op tijd want vlak daarna komt nummer twee met een wervelwind samen uit bed. Binnen vijf minuten heeft zijn drukke gedrag de katten aan het rennen, de hond die net weer binnen is achter een bal aan jagen, het geluid van de tv op standje burenruzie en een grootspraak bekgevecht met zijn broertje, die vooral niet voor hem wil overdoen. Even diep ademhalen, even in de moederrol duiken en nog maar een kop koffie nemen. Vandaag heb ik niet zo zin me er drukker over te maken dan strikt noodzakelijk.

Omdat het droog is en zondag zou ik normaal gesproken met Bijke in het bos gaan wandelen. Maar Bijke lijkt een beetje het voorjaar en een jachtinstinct in zijn bol te hebben. Geen ideale combinatie in een bos, een hond die even niet zo goed weet waarvoor die flappen aan je kop dienen en achter alles wat maar weg wil lopen aan jaagt. Nee, ik kan beter iets gaan doen waarbij hij flink moet opletten en goed moe kan worden. Ik ga een stukje met hem fietsen.

Het kost hem zeker moeite  want Bijke vertrouwt die stalen dingen op wielen voor geen centimeter en nu moet hij er op een riemlengte naast lopen. Maar na wat startproblemen begint hij al snel behoorlijk te rennen. Ik moet hem echt af en toe flink afremmen anders sleurt  hij me in vijftien minuten naar Nijeveen. En daar wil ik vandaag even niet naar toe fietsen.


Ik ga via het industrieterrein naar de oeverlandenweg en laat hem daar los. Ik probeer nog even hem bij te houden maar dat geef ik al snel op. Onbegonnen werk. Hij rent steeds voor me uit, rent af en toe een rondje in een weiland, springt in een sloot, drinkt even wat, trekt een sprintje en rent me weer voorbij. Die hoeft zich geen zorgen te maken over zijn conditie. Ik daarentegen lig boven aan de dijk bij het kanaal al bijna bewusteloos over mijn stuurtje. Beetje overdreven maar mijn lijf heeft het best zwaar.Zo'n stukje fietsen valt behoorlijk tegen. Maar Bijke lijkt volop te genieten dus ik denk dat ik dit stukje maar vaker ga afleggen. Wie weet heb ik dan binnenkort net zo’n goede conditie als onze hond.







en weer terug

En zomaar zijn er weer heel veel dagen voorbij. Ik had me nog wel zo voor genomen om elke twee à drie dagen een blog te schrijven maar ik heb nog wat moeite met mezelf tijd gunnen om te schrijven. Natuurlijk heb ik eerst alle andere uitvluchten gehanteerd, geen tijd, geen inspiratie, geen interessant leven, maar uiteindelijk komt het altijd neer op tijd maken.

Zo. Dat is dus duidelijk.  Nu terug naar waar het om draait.

Ik heb me weer weinig verveeld de afgelopen dagen. Veel sleur aangevuld met leuke en minder leuke onderbrekingen. Anderhalve week geleden ging manlief een nachtje en dagje naar Brussel. Leuk voor hem maar ik had er wat meer moeite mee. Waarschijnlijk vooral omdat ik nog steeds wat moeite heb met wennen aan zijn nieuwe ploegenrooster en dit daar nog even bovenop kwam.
Ik heb het wel overleefd hoor. Vooral ook omdat ik erg leuke afleiding had. Want het moment dat ik thuiskwam nadat ik Paul op zijn werk had afgeleverd voor zijn vertrek naar België kwam Marijke aanwaaien. Ze zou bij mij komen eten onderweg naar een vergadering in Joure. De vergadering was afgelast maar het eten niet. Het was nog lang erg gezellig vat het eigenlijk heel goed samen.

Manlief kwam de volgende dag weer thuis waardoor ik weer heerlijk in mijn comfortabele sleur kon kruipen. Beetje huishouden, beetje haken, af en toe boodschappen doen, beetje opvoeden, beetje huisdieren verzorgen enzovoort. Tussendoor even naar de dierenarts met Ivy. Manlief heeft op woensdag nog een feestje op het werk. We hebben het eerste rapportgesprek van deze periode. Gewoon zoals de dingen gewoonlijk gaan
Nou ja, bijna. Want dat ploegenrooster blijft toch een dingetje. Dat twee ochtenden, twee middagen, twee nachten, een slaapdag, drie dagen vrij laat zich niet makkelijk in een week ritme drukken. Het rekent niet lekker. Ik tel dus elke dag meerdere keren uit wat voor dienst manlief heeft en wat ie dan morgen heeft. Of wanneer een afspraak in zijn rooster past. Of welk weekend hij twee nachtdiensten draait. Of wanneer hij juist weer eens een volledig weekend vrij is.


Uiteindelijk zal het wel wennen en zal er wel weer een dagelijkse structuur ontstaan. Tot die tijd maar veel tellen. 

zaterdag 7 maart 2015

Tuinierplezier

Net als half Nederland ben ik vandaag lekker in de tuin bezig geweest. Jongste had vorige week al geschoffeld en wat onkruid verwijderd. Hierdoor kon ik al snel aan de hoofdklus beginnen. Het snoeien.
Ik vind snoeien leuk. Ik ben er niet handig in maar ik snoei via een principe. Mijn geheel eigen principe. Het principe de struik is nu te groot/niet mooi/half dood/uit vorm. Het ergste wat er kan gebeuren is dat ie na het snoeien niet meer leeft/nog steeds niet mooi is/ helemaal dood/ nog steeds uit vorm is. Dan spit ik m dan wel uit en koop een nieuwe. Of te wel, ik snoei vrij radicaal. Ik kan mij wel al beter inhouden dan een jaar of vijf geleden waardoor een struik die ietwat uit vorm was niet meer tot de stam toe wordt kaal gesnoeid, maar de schaar gaat er redelijk stevig in.

Afgelopen week is men bij ons in de straat begonnen met rooien van alles wat te boek staat als gemeentebosjes. In de hele straat liggen grote bergen gerooide bossen. Erg prettig want nu hoefde ik niet alle takken klein te knippen maar kon ze zo bij het andere snoeiafval leggen. (En ja, dat mocht. Men had namelijk niet erg economisch gerooid waardoor de shovel vandaag nog behoorlijk wat restanten uit de grond mocht graven. En de jongeman die dat ding reed stopte speciaal om mij te vertellen dat ik mijn snoeiafval gewoon op de bult mocht gooien. Vriendelijk he.) 
Morgen nog even de struiken in de achtertuin kortwieken en ik kan mij helemaal gaan verheugen op het tuinseizoen. Er kunnen vast en zeker nog wat nieuwe planten ingepast worden. Al ga ik dan wel proberen om met slecht tuinweer naar het tuincentrum te gaan. Daar was het vandaag echt zo enorm gezellig dat ik er nauwelijks weg kon komen.





donderdag 5 maart 2015

cadeautwijfels

Ken je dat? Je wilt graag iets weten, maar je wilt het niet rechtstreeks vragen. En met dat laatste maak je het jezelf enorm moeilijk. Want hoe kom je nou aan de gewenste informatie?

Ik zelf zit momenteel met twijfel over een cadeautje. Ik weet dat de ontvanger blij is met alles wat iemand speciaal voor haar gemaakt heeft. Maar ik wil graag de hoofdprijs. Ik wil dat het cadeau helemaal klopt. De stijl moet precies goed zijn. De kleuren exact aansluiten op het interieur. En eigenlijk moet het dan ook nog een volslagen verrassing zijn. Ja, ik maak het mezelf graag moeilijk.


Ik bedacht dat facebook wel aanknopingspunten zou kunnen bevatten. Via foto’s kon ik vast een aanvulling krijgen op mijn herinneringen aan het interieur van deze persoon.
Leuk bedacht, maar helaas. Genoeg foto’s maar zelden staat er een bruikbaar detail van de inrichting bij op. Ook niet bij vrienden en familieleden.



Dan maar proberen of ik de persoon in kwestie uit de tent kon lokken. Ik postte wat foto’s van door mij gemaakte dingen, dropte wat inspiratie-ideetjes en vroeg zelfs om meningen over mogelijke cadeautjes. Ik kreeg vele leuke reacties maar de persoon waarom het gaat zweeg in alle talen. Het lijkt er zelfs verrekte veel op dat deze persoon een sociale media-dieet heeft ingesteld want ik zie helemaal weinig verschijnen van die kant.




En nu zit ik dus met een groot dilemma. Zet ik in op een thema? Maak ik een eclectische mix van de twee stijlen die ik vind passen bij deze persoon? Of ga ik proberen informatie in te winnen over wat nou echt het beste past in het huis (met het grote gevaar dat een man daar anders over denkt dan een vrouw)?

Soms denk ik zeker te weten wat ik ga doen, maar op het moment dat ik dan wil starten slaat de twijfel weer toe. Gelukkig heb ik nog wat tijd, maar ik zal toch echt binnenkort de knoop moeten doorhakken anders wordt het snel een vaasje opleuken en een bosje bloemen er in flatsen. Ook leuk, maar al eerder gedaan. En ik vind in herhaling vallen op cadeaugebied net iets erger dan de plank finaal mis slaan.




dinsdag 3 maart 2015

terug van even weg geweest

Het is al een paar weken behoorlijk stil op mijn blog. Van mijn kant tenminste. Ik schreef niet. Ik plaatste niet. En het is denk ik al een week of vier geleden dat ik er voor het laatst ben wezen kijken. Mijn prioriteiten lagen even elders. Daarbij vond ik het erg lastig  om vrijuit te schrijven.
Er waren teveel zaken die ik liever voor mezelf houd, gebeurtenissen waar anderen liever niet over terug lezen en daarnaast had ik eigenlijk alleen maar meer van hetzelfde te melden. Nee, de gezondheid houdt niet over. Ja, de vermoeidheid speelt me nog steeds parten. En nee, de huisarts weet ook niet of ik nou wel of niet lichamelijk iets nieuws mankeer. En dat dan wekenlang achter elkaar.

Maar ik begin het te missen. Ik mis het dagelijks even tijd maken om even te reflecteren op mijn leven. Ik mis het spelen met taal. Ik mis het in woorden vatten van het alledaagse. Ik mis het licht en luchtigheid aanbrengen in de sleur van het gewone.

En dus ben ik terug. Of dat in hetzelfde jasje van de dagvoorbijhoroscoop blijft of een andere insteek gaat krijgen weet ik nog niet. Maar het onderwerp, ik en mijn doodgewone leventje in een etikettengezin, zal hetzelfde blijven.


De afgelopen weken heb ik mij vooral bezig gehouden met ziek zijn, uitzieken, wederom ziek zijn, hevige vermoeidheid, uitrusten en vooral ook mijzelf bezig houden om niet gek te worden van de dingen voor het woordje ‘en’.


Ivy op haar favoriete plek
En nog een
Waar ik mij vooral mee bezig heb gehouden zijn ons jonge katje Ivy (kan ook bijna niet anders want die zit het liefst de hele dag boven op mijn borst), de andere huisdieren, af en toe wat knutselen en heel veel haken.
En nog een favoriete plek


het middelpunt zeg maar




deken voor Jasper
deken voor Karsten
Ik vind het haken steeds leuker worden. Ik probeer ook steeds meer nieuwe varianten uit. Buiten de dekens waar wekelijks een patroondeel van online komt, heb ik ook al diverse poncho’s, een omslagdoek en een aantal mutsen en sjaals. Op de mutsen na wat grotere projecten. Ik hou mezelf namelijk altijd voor dat ik niet van priegelwerk houd. Maar ik begon toch erg nieuwsgierig te worden of ik wat kleiner werk überhaupt wel zou kunnen. En dus trok ik de stoute schoenen aan en begon aan een knuffel. En ja, daar zit behoorlijk wat gepriegel in, maar het resultaat is zo ontzettend leuk dat ik vast en zeker nog wel wat knuffels ga maken. (ik zal wel moeten want jongste heeft al een bestelling geplaatst).


Mijn eerste mandala

Toen die drempel eenmaal was genomen durfde ik de volgende uitdaging aan. Een mandala haken. In eerste instantie zou ik gaan beginnen aan een mee-haak-patroon beginnen maar op zoek naar de ringen om de mandala in te haken kwamen vriendin Carla en ik een boekje tegen met verschillende patronen. Beiden gingen we overstag. De eerste heb ik net vandaag afgemaakt en ik weet zeker dat ook hiervan er meerdere zullen volgen.









Het allerleukste van zo creatief bezig zijn vind ik de ideeën die als vanzelf blijken te ontstaan. Het volgende project ligt namelijk al weer te wachten. Al moet ik nog wel even kiezen welk idee daadwerkelijk het volgende project gaat worden.