herindicatie deel één

Het eerste deel is weer achter de rug. Vanochtend is de envelop met de herindicatie-aanvraag de deur uitgegaan. Wat onwetenden ook mogen denken, het blijft een pokkenklus. Je verzamelt en kopieert je suf en als klap op de vuurpijl wordt je geacht een compleet verslag te schrijven over de verleende zorg in de afgelopen twee jaar.

Ik prijs mijzelf gelukkig dat ik een aantal jaren VWO heb gevolgd en daar de nodige stel- en briefopdrachten heb moeten maken. Ik heb daar geleerd zakelijk en bondig te formuleren. Het andere geluk dat ik heb is dat één van mijn vriendinnen stage heeft gelopen bij jeugdzorg en bereidt was mijn verslagen te keuren. Maar niet alleen kostte het me veel tijd om deze verslagen op te stellen, het blijft een emotioneel klusje omdat je weer een keer je volledig mag richten op de minder sterke kanten van je kind. En in mijn geval dus twee keer.

Hoewel bureau Jeugdzorg echt wel zijn best zal doen begrip te hebben schoot het me toch in het verkeerde keelgat dat ik drie weken na het ontvangen van het herindicatiepakket een brief kreeg die mee maande tot haast. Ik had nog 6 dagen om alles bij hen in het postvak te krijgen anders ging men er automatisch vanuit dat we geen PGB meer nodig hadden. Een beetje peper in donkere plek was weliswaar geen overbodige luxe, maar ik heb ook andere dingen te doen. Zeker de eerste weken van het schooljaar. En het zette me aan het denken.

Zoals ik al aangaf heb ik een opleiding gevolgd waarin aandacht was voor zakelijk schrijven. Maar als je dat nou niet hebt gehad dan? Of wat als je gewoon niet goed bent in het op papier zetten van je dagelijkse leven? Wat nou als je voltijd werkt en daarnaast de zorg voor een of meerdere bijzondere kinderen hebt? Het kostte mij al moeite zat tijd te vinden die verslagen te schrijven en dan werkte ik de afgelopen weken 10 tot 15 uur per week.

Elke dag weer ben ik blij dat we PGB hebben maar het is toch jammer dat de drempel om het te krijgen steeds verder verhoogd wordt.

innerlijke onrust

Het begon maandag meteen goed. Op de deurmat lag plotseling een grote envelop van bureau jeugdzorg. Helemaal onverwachts was het niet want ik weet wel dat de PGB-herindicatie er aan zat te komen, maar het moment dat het dan zover is, is voor mij toch altijd weer schrikken. Ondanks dat ik dit traject al vele malen succesvol heb doorlopen roept het iedere keer weer spanning en onrust in me op. Het idee dat een grote, logge, niet-goed-bekendstaande organisatie ons leven en welzijn gaat doorlichten vind ik erg onprettig. Helaas is het een noodzakelijk kwaad wat hoort bij de keuzes die wij hebben gemaakt voor onze bijzondere kinderen. Zouden we zonder kunnen? Vast wel. Nou ja, we zouden het wel overleven. Zouden we zonder willen? Nee.

En dus onderwerp ik ons elke twee jaar aan een grondige inspectie van ons leven. Voor die grondige inspectie überhaupt kan plaats vinden mag je eerst even een boekwerk aan informatie bijeenzoeken, kopiëren, opvragen, nazoeken en invullen. Vast allemaal erg belangrijk maar is het ook echt allemaal zo noodzakelijk? Ik denk van niet, maar zonder al die informatie loop ik het risico dat de heren worden gekort op hun PGB dus braaf doe ik wat me gevraagd wordt.

Meteen dezelfde dag kreeg ik voor de jongste zonen pakketten formulieren om in te vullen voor school. Ik snap waarom ze al deze informatie willen hebben maar voor mij betekent dat weer anderhalf uur werk aan invullen, diagnoserapporten kopiëren en gegevens opzoeken.

Toen de oudste thuiskwam legde ook hij een formulier op de stapel. Gelukkig was dit maar een A4-tje waarop enkel de voor de hand liggende dingen ingevuld hoefden te worden (wie te bellen igv nood, medicatie of niet, andere bijzonderheden). Zo kan het dus ook.

Op dinsdag kwamen de afspraken. Er ligt een afspraak bij de orthodontist voor het plaatsen van de beugel van de oudste, de uitnodiging voor de ouderavond kwam binnen en er werd een afspraak gepland voor overleg tussen de nieuwe groepsleerkracht, de begeleidster van de middelste en mij.

Verder kwamen deze week de nieuwe trainingstijden en het competitierooster voor de oudste binnen, wordt er gepuzzeld aan een nieuwe groepsindeling bij de ponyrijlessen, wordt er gespeculeerd over opnieuw een vijfploegencontinuerooster op het werk van manlief.

Een week als dit trekt altijd een zware wissel op me. Ik heb het gevoel dat ik word overspoeld door dingen die moeten. Ik verzet me tegen het keurslijf waarin ik me geperst voel worden. Ik probeer me wel te beseffen dat het enkel het gewone dagelijkse leven is wat me terug roept, maar ik wil nog niet. Ik wil nog niet moeten. Ik wil nog niet leven volgens het rooster waarbinnen dit gezin het beste functioneert.

Ik wil tijd om weer te wennen aan de structuur van het weer naar school gaan van de kinderen. Ik wil ruimte om mijn draai te vinden het schema van alle dag. En ik wil vooral de vrijheid om alles te laten voor wat het is en me te verstoppen voor alles wat er op me af komt stormen. Ik heb het nodig om weer te ontdekken dat dit het leven is wat ik wil en waar ik me goed in voel. Heb tot die tijd gewoon een beetje geduld met me.