zondag 19 januari 2020

benauwd


Zoals bijna altijd in januari waren er al een aantal weken een paar virussen in huis rond. Alles en iedereen hoest, proest en kucht. Sommigen hebben wat meer last van het een. De ander ondervindt vooral ongemak van wat anders.
Zelf val ik in de groep doe vooral last heeft van hoesten en wat benauwdheid. Niets ernstigs, gewoon een vervelende luchtweginfectie die wat overlast geeft.

Van de week stapte ik naast manlief in bed, zet mijn cpap-masker (ter voorkoming van ernstige slaapapneu) op en zeg ‘welterusten’.
Ik lig wat onrustig te draaien. Ik kan er niet echt de vinger op leggen maar het voelt allemaal niet goed.
Na een minuut of tien vraagt manlief of het wel goed met me gaat omdat ik volgens hem nog geen moment heb stil gelegen.
Naar waarheid antwoord ik dat ik mijn draai niet kan vinden. Geen enkele manier ligt lekker. Ik heb het benauwd, adem oppervlakkig en kan geen pose vinden waarin ik mijn ademhaling onder controle krijg.
Heel even is het stil naast me. Dan vraagt manlief: ”Heb je je cpap wel aangezet?”

Mijn brein wordt even helemaal blanco. Ik heb geen flauw idee of ik dat wel of niet heb gedaan. Dat is zo’n automatisme, dat registreer ik eigenlijk niet.
Ik druk op de aan/uit-knop, voel een luchtstroom in mijn masker en mijn longen vullen zich dankbaar met frisse lucht. Mijn ademhaling normaliseert zich en de benauwdheid is als sneeuw voor de zon verdwenen.

Soms is het leven zo simpel. Mij benieuwen hoe lang ik elke avond mag horen dat ik niet moet vergeten de cpap aan te zetten.

woensdag 15 januari 2020

Het babyvestje


Wanneer er in de omgeving vrouwen zwanger zijn begint mijn moeder steevast over de vestjes die mijn oma haakte als babycadeautje. De omschrijving is altijd hetzelfde. Een vestje gehaakt in waaiertjes met een puntmutsje.
Zelf heeft ze dit jasje nooit mogen ontvangen van haar schoonmoeder, zij kreeg een vestje met een los mutsje, maar al haar zussen hebben er wel eentje gehad.

Ooit lang geleden heeft ze oma om het patroon gevraag maar het nooit gekregen. Het zou zomaar kunnen dat het oorspronkelijke patroon al lang niet meer bestond want oma breide en haakte dingen wel vaker uit het hoofd.

Dat zou zeker ook verklaren waarom we bij het huis uitruimen wel brei- en haaknaalden en ontelbare bollen garen vonden maar geen enkel patroon. Geen boek, geen tijdschrift, nog geen kladblaadje ging over handwerken. En dus geen patroon van het door mijn moeder zo geliefde babyvestje.


Vanmorgen belde ze me of ik op internet een patroon voor babysokjes wilde opzoeken. Een van haar vaste aankleedhulpen is zwanger en op zoek naar vintage sokjes.
Natuurlijk kwam al snel hèt vestje weer ter sprake. Ik beloofde mijn moeder al mijn zoekkunsten aan te wenden voor het vinden van een patroon. Zo moeilijk kon dat toch niet zijn, zo’n standaard patroon van zo’n standaard vestje?


Ik heb mij schandelijk vergist. Het stikt van de vintage vestjes maar ze hebben of het waaiertje, of het puntmutsje. Nooit allebei.
Het is niet te doen, een vestje vinden met enkel een beschrijving en een vage herinnering want een foto hebben we niet.


En toch moet het te vinden zijn. Ergens in de krochten van het web. In de uithoeken van iemands herinnering. In een obscuur babykleertjesboekje. Ergens ligt het patroon klaar om gevonden te worden.
Hopelijk voor dat ook deze baby al weer volwassen is.