woensdag 29 juni 2022

#wot deel 25, 2022

 

Het dagelijks leven is de afgelopen weken zeer gevuld geweest. Hoewel het bijna alleen maar leuke dingen waren vroegen ze veel van mijn energie. Een van de dingen die er eigenlijk altijd als eerste bij inschiet is het schrijven.

Ik ben minder op sociale media, houd mijzelf weg bij nieuwssites en journaals, ik kan mij minder goed concentreren en heb wat meer moeite mijn gedachten in woorden uit te drukken. Dit resulteert in minder inspiratie en vele losse stukjes tekst die weinig cohesie hebben met elkaar.

 

Plot: 1) Clou 2) Intrige 3) Intrige van een film 4) Intrige van een verhaal 5) Intrige van film 6) Intrigne 7) Knoop 8) Ontknoping 9) Romanverwikkeling 10) Scenarioterm 11) Schema 12) Verhaallijn 13) Verwikkeling 14) Verwikkeling in een verhaal 15) Verwikkeling van een verhaal 16) Verwikkelingen in een verhaal

 

In alle drukte ontstond er een plotlijn in mijn hoofd. Er kwam een hoofdpersoon bij. Deze hoofdpersoon kreeg een naam en een startpunt. En toen liep mijn hoofd vast. Ergens heb ik een keer geprobeerd wat lijnen uit te zetten maar het bestandje is in de drukte verloren gegaan. Ik probeer mijzelf te vertellen dat het omdat ik mij het niet precies kan herinneren vast niet erg sterk was, maar het gaf wel een beetje houvast in de chaos waarin mijn hoofdpersoon nu rondhangt. Het gaf een idee en een richting.

 

Ik ben al een paar keer opnieuw begonnen maar ik krijg het startpunt niet lekker naar mijn zin. Ik twijfel over mijn oorspronkelijke plot. Ik twijfel ook aan mijn interpretatie van de inspiratie. Kortom ik zit mezelf weer eens flink in de weg. Wie heeft er demonstranten nodig om de boel te blokkeren. Ik kan dat helemaal zelf!

 

Ook dit blog is eigenlijk niets meer dan een schrijf vermijdende bezigheid. Al denk ik dat het wel een beetje helpt met mijn chaoshoofd een beetje op orde te krijgen. Het helpt inzicht te geven in waar ik vast zit. Wat de reden is dat het niet lukt zoals ik wil. En een bewijs dat ik me geen zorgen hoef te maken over cohesie, losse fragmenten en richting. Uiteindelijk schrijven mijn verhalen zich wel. De ene keer net wat makkelijker dan de andere keer. De ene keer net wat beter dan de andere keer.


 

woensdag 8 juni 2022

#wot deel 21, 2022

 

Wat een ongelooflijk moeilijk #wot-woord was er twee weken geleden. In het begeleidende blog nodigde Irene ons uit te pochen met de dingen waar we goed in zijn Pronken met al onze veren. Delen waar we trots op zijn.

Als onvervalste moederkloek gingen mijn gedachten natuurlijk meteen naar mijn kroost. De oudste die heel binnenkort de sleutel van zijn eerste woning krijgt. De middelste die zich meer en meer op zijn plek begint te voelen op zijn nieuwe werkplek. En de jongste die worstelt met haar zelfbeeld, haar spiegelbeeld, de visie van de maatschappij, keuzes, toekomst en verleden maar toch lichtpuntjes weet te vinden, motivatie en zelfs geluksmomentjes. Maar dit is geen pochen zoals Irene bedoelde. Hoewel ik megatrots ben op mijn kinderen zijn zij niet iets wat ik heb bereikt. Ze zijn vooral van zichzelf zo goed. Ik ben trots op wie zij zijn en wat zij doen en bereiken, zaken die niet mijn verdienste zijn.

 

Pochen: 1) Bluffen 2) Bogen 3) Brageren 4) Dikdoen 5) Grootspreken 6) Hoog opgeven 7) In de hoogte steken 8) Ironie 9) Met spek schieten 10) Opscheppen 11) Opsnijden 12) Prachen 13) Pralen 14) Pronken 15) Schwadronneren 16) Snarren 17) Snoeven 18) Snorken 19) Steunen 20) Stof 21) Stuiten 22) Vertoon maken 23) Zwetsen

BETEKENIS GEPLUKT VAN: HTTPS://WWW.ENCYCLO.NL/BEGRIP/POCHEN

 

En dus piekerde en twijfelde ik wat af. Want ik vind pochen moeilijk. Niet dat ik per se bescheiden ben, ik vind het alleen wel lastig mijn kwaliteiten te etaleren. Want hoewel ik veel dingen best heel aardig kan, soms zelfs goed, ben ik nergens een echte hoogvlieger. Een soort van zeer gedegen top 100 speler maar de top 3 is echt een klasse verder.

 

Maar er is iets waar ik best trots op ben. Iets wat ik helemaal zelf doe en steeds beter kan. Ik ben meer en meer helemaal mijzelf. Geen versie die ik denk te moeten zijn. Geen versie die de rol die gespeelt moet worden zeer goed speelt. Nee , echt en oprecht mijzelf.

Ik merk het in de bibliotheek waar ik mij niet alleen als een vis in het water voel maar ook als mijzelf rondloop. Geen masker, geen aangepaste Cindy, al mijn onzekerheden en al mijn kwaliteiten, helemaal volledig mijn  eigen persoon.

Maar ook in de rest van mijn leven ben ik steeds minder bezig met het keurslijf wie ik zou moeten zijn en meer met wie ik ben, wat ik kan en wil en wat ik leuk vind. Want ik ben goed genoeg. En ik geloof het zelf steeds meer.