Stress, een
veel gebruikt woord. Allemaal ervaren we wel eens stress. Soms wat meer, soms
wat minder. Soms maar kort, af en toe langduriger. Voor sommigen is het een
woord voor wat spanning en een volle agenda. Voor anderen is het meer een
gevoel van onder druk staan en (te) veel moeten.
De afgelopen
weken heb ik zeer veel stress ervaren. En dan die stress van de tweede soort.
Het is allemaal al veel langer geleden maar plots kwamen een aantal dingen
samen en begon mijn lijf te reageren.
Het begon
met een knagend gevoel dat er iets niet klopte in de afhandeling van de
gespreksverslagen van jongste en middelste. Het duurde allemaal te lang. De
keukentafelgesprekken hadden al in december plaats gevonden maar doordat het
logeerhuis dicht ging en we eerst nieuwe opvang schenen te moeten hebben voor
de verslagen konden worden ondertekend en de beschikkingen afgegeven had het al
even geduurd voor we ze eindelijk kregen. Vooral ook omdat er met het verzenden
iets fout was gegaan, de verslagen daarna spoorloos verdwenen zijn in de post
en de hele boel opnieuw moest worden verstuurd.
Toen ik ze
in april onder ogen kreeg gingen meteen alle alarmbellen af. Dit was fout
gegaan. Ondanks dat er ons steeds was voorgehouden dat we de zorg die we hadden
ongeveer behielden stond er echt dat we 12 logeerweekenden per jaar kregen. Een
per maand. Maar we hadden een etmaal per week. Ja, rijkelijk veel maar van die
extra dagen bekostigden we het logeren en de extra dagopvang in vakanties. En
ja, die hebben we nodig. Manlief kan nou eenmaal niet elke nachtdienst in een
vakantie vrij krijgen, middelste gaat zich thuis vervelen en gaat dan anderen
lastig vallen en ook jongste vliegt na twee weken tegen de muren op.
Ik heb
direct gebeld en de situatie voorgelegd. Ook de case-manager besefte dat er
iets niet goed was gegaan in de communicatie. Ze zou het aanpassen en nadat het
wederom was voorgelegd aan haar baas zouden de nieuwe verslagen onze kant weer
op komen. Maar ze kwamen niet.
In eerste
instantie wilde ik geen zeurmens zijn. Ze had gezegd dat het geregeld ging
worden. Ik hoefde me geen zorgen te maken want het werd aangepast. Paniek was
niet nodig want alles kwam goed.
Toen kwam de
hoofdpijn. Zo’n zeurende. Zo’n vervelende hoofdpijn die je kan hebben als je
iets moet doen waar je tegen op ziet. Zo’n spanningshoofdpijn. En ik wist
meteen wat daarvan de oorzaak was. Die verrekte gespreksverslagen. En dus deed
ik verstandig. Ik ondernam zo snel mogelijk actie.
Dat viel
tegen. Het heeft ruim een week geduurd voordat ik de case-manager aan de
telefoon kreeg. Ik vertelde dat we nog steeds geen nieuwe verslagen hadden
ontvangen. Ze reageerde verrast. Ze waren al een paar weken geleden verzonden. Ze
had het al zo vreemd gevonden dat we maar niet reageerden. Ze beloofde ze zo
spoedig mogelijk opnieuw toe te sturen.
Ze hield
woord. Twee dagen later waren de verslagen, met aangepast aantal weekenden, in
huis. Ze zijn dezelfde dag nog ondertekend retour gegaan.
Nu dat
afgehandeld was kon ik de andere stress die zich in mijn lijf had genesteld los
laten. Een gemeen soort stress. Een soort wat zich manifesteert in mijn darmen.
De stress van de machteloosheid. Maar ik was niet langer machteloos, dus die
stress zou ook weg gaan. Dacht ik.
Een dag na
het terug sturen van de verslagen werd ik door de gemeente gebeld. Dit keer
door de andere case-manager, die van oudste. Oudste liep in februari tegen een
aantal dingen aan en er werd geadviseerd ondersteuning aan te vragen. In april
hadden we alles rond en kreeg ik van zijn casemanager een aantal namen van
instanties die de hulp konden bieden die wij voor oudste zochten. In overleg
met oudste kozen wij een instantie uit, gaven dit door aan de casemanager. Kregen
groen licht en ik heb hem aangemeld. Ik kreeg een paar dagen later een
bevestigingsbrief met daarin de boodschap dat ze zeer binnenkort contact op
zouden nemen voor een afspraak. Dat gebeurde enkel maar niet. Afgeleid als ik
was door de perikelen rond de zorg van de andere kinderen verdween de onrust
daarover een beetje naar de achtergrond maar nu dat was opgelost wist ik dat ik
daar ook even achteraan moest bellen. Maar dat hoefde dus al niet meer. De
instantie had al met de gemeente gebeld.
De instantie
had inderdaad de aanmelding binnen gekregen en bevestigd. Ze hadden zelfs al de
beschikking van de gemeente binnen maar toen ze de afspraak wilden inplannen
stuitten ze op een probleem. Het budgetplafond was bereikt. In mei, het
budgetplafond bereikt. Ze konden dus helaas niets voor deze jongeman betekenen.
Ik was even
helemaal stil. En toen werd ik nog even stiller. Met zoveel moeite en
zorgvuldigheid hadden we gezocht en we dachten dat we het hadden gevonden. En
toen kwam bureaucratie en geld voorbij. En nu? Wat moesten we dan nu?
Ik voelde de
moed in mijn schoenen zinken. Ik was de afgelopen maanden al zo intensief bezig
geweest met zorg zoeken, zorg vinden, zorggeld vragen, zorg proberen te
regelen. En het ging al zo moeizaam. Ik had gedacht dat we dat stuk voorlopig
konden afsluiten en nu moest ik weer opnieuw beginnen met zoeken?
Ik ben nog
steeds blij dat de casemanager van oudste vrijwel direct aanbood zelf zorg te
gaan zoeken en dan eerst het budgetplafond checken voor ze ons met elkaar in
contact brengt. Maar de stress had al toegeslagen. De stress van de machteloosheid.
Het heeft
een poos geduurd. Ik heb me op mijn blog even een flink stuk minder laten zien.
Ik heb bewust een beetje afstand genomen van sociale media. Om met de woorden
van een dierbare vriendin te spreken heb ik mij een tijdje verschanst in mijn
tipi. En het heeft geholpen. De buikpijn is zo goed als weg. De darmen
functioneren bijna naar behoren. De hoofdpijn is weg. Nu alleen nog een paar
nachten lekker slapen en het leed is weer geleden. Ik ben we weer.