woensdag 26 april 2017

de anekdote van de trouwauto

Lang, lang geleden heb ik eens gezegd dat er drie anekdotes te vertellen zijn rond het huwelijk van manlief en mij. De eerste heb ik al eens opgeschreven in dit blog. Vandaag ga ik eindelijk de tweede eens optekenen.

We zijn getrouwd in 2004. Onze zonen waren toen vier, tweeënhalf en anderhalf. Dat gaf wel eens organisatorische probleempjes bij alle afspraken die we hadden om de bruiloft te regelen. We hebben in die periode zeer gretig gebruik gemaakt van alle oppasmogelijkheden maar soms konden we niet anders dan een, twee of drie zonen mee te nemen. Meestal pakte dat goed uit. We wisten meteen of iets wel of niet kind geschikt was. Maar een keer leverde het een verhaal op wat vooral levenslang aan middelste zal hangen.

Al meteen nadat we besloten hadden dat we wilden trouwen en het kiezen van de datum (de dag voor Hemelvaart want dat is makkelijk te onthouden) deelde ik mee dat ik echt geen enorme bruiloft hoefde maar wel heel graag wilde trouwen in een trouwjurk. Manlief kon zich daar best in vinden maar dan wilde hij ook echt op stand naar het Stadhuis, in een op maat gemaakt pak in een trouwauto. We reden op dat moment dagelijks in een Citroën Xantia. En op de parkeerplaats stond onze Citroën DS. Hoewel ik wel in de DS naar het stadhuis wilde, wilde manlief dat pertinent niet. De auto was netjes maar verre van perfecte staat en dat moest een trouwauto voor hem zijn. En liever ook net iets meer bijzonder. Hij had het al helemaal in zijn hoofd. Hij wilde een witte Citroën Traction Avant. Maar die auto wilde hij dan wel zelf besturen. “Want,” zo stelde hij, “wat heb je aan een mooie auto als je er alleen maar achterin in mag zitten. Geen Drol.”
De zoektocht kon beginnen.

Ergens in april belde mijn moeder.  Hoe precies weet ik niet maar ze had het telefoonnummer van een man met een witte Traction Avant die de auto wel wilde verhuren maar alleen zonder chauffeur. Nodeloos te zeggen dat manlief direct de telefoon greep en belde. De man nam op en zei dat we wel even mochten langskomen om te kijken maar dan wel graag meteen want vanaf de volgende dag was hij een paar dagen weg voor zijn werk. Manlief keek mij aan en zei: “Kunnen we per direct oppas vinden voor de jongens?” Waarop de man aan de andere kant van de lijn zei dat ze wel mee mochten. Dat vond hij altijd wel leuk, een stel kleine kinderen.
Oudste was op school dus we regelden dat hij bij oma mocht lunchen, zetten de andere knullen in de Xantia en gingen op pad.

De auto stond gestald in een schuur bij een boerderij ergens achter Nieuwleusen. Omdat hij wist dat we onderweg waren had de eigenaar hem vast op het erf gezet.
Het was een prachtauto. En na een kort proefritje was de man ervan overtuigd dat manlief wel wist hoe hij in een oudere auto moest rijden. Op het erf knikten manlief en ik elkaar toe. Dit was de auto die we wilden. Manlief regelde wanneer hij de auto kwam ophalen en hoe de auto weer terug bij de eigenaar kwam. Dat duurde net iets langer dan het geduld van de jongetjes. De jongste werd wat hangerig en middelste wat humeurig. De jongste begon te huilen en terwijl ik hem oppakte draaide ik me naar de pratende mannen met de vraag of alles geregeld was en we naar huis konden. Manlief knikte en vroeg waar de middelste was. Ik keek even om me heen en zag hem naar de Xantia lopen. Ik draaide me weer om en vertelde manlief wat ik net had gezien. Hij knikte maar langzaam zag ik een schaduw over zijn gezicht vallen. “Ik heb de sleutels er in laten zitten!”, riep hij terwijl hij richting de auto begon te lopen. Niet begrijpend draaide ik me weer om, om vol verbijstering te kijken naar onze auto die heel langzaam maar zeer gestaag achteruit kwam rijden.
Toen beide mannen me voorbij kwamen rennen begreep ik het nog niet helemaal . Pas toen ik het bloedserieuze koppie van middelste door de autoruit zag, viel het kwartje. Middelste had de sleutels omgedraaid en reed op de startmotor achteruit op een boompje af.
Hoe het verder precies ging weet ik niet. Het moment dat bij mij het kwartje eindelijk viel was de autodeur open,  stond middelste krijsend naast me en konden we toekijken hoe het boompje de autodeur netjes naast het spatbord vouwde. En een tel later hing de auto met zijn kont in aan paar coniferen.



Dit,  lieve mensen is hoe middelste op de gezegende leeftijd van tweeënhalf zijn eerste  grote schade reed. We hebben de Traction wel mogen huren, maar we moesten plechtig beloven de sleutels te allen tijde uit de auto te halen en middelste vast te binden als hij er alleen maar aan dacht in de auto te klimmen.




maandag 10 april 2017

#WOT 2017 deel 14

Vliegen ~ 1) Fladderen 2) Hard rijden 3) Hardlopen 4) Ijlen 5) Jachten 6) Jagen 7) Jakkeren 8) Luchtvaart 9) Luchtverkeer 10) Manier van reizen 11) Opschieten 12) Reppen 13) Scheren 14) Schieten 15) Sjezen 16) Snellen 17) Spoeden 18) Sport 19) Stuiven 20) Suizen 21) Tak van sport 22) Vogeleigenschap 23) Voorbijsnellen 24) Wijze van reizen 25) Zeer snel lopen

Er heeft hier de laatste tijd nogal wat gevlogen. En als het niet al kon vliegen kreeg het vliegles. Woorden, humeuren, feiten, verwijten, her en der een schoolboek, soms een schoolboek.
Het zijn de laatste weken voor de schoolexamens en die verliepen hier niet soepel.
Door een leuke speling van het lot doen er hier dit schooljaar drie van de drie zonen examens. Dat geeft nogal eens spanning en de bijbehorende sensatie. Vooral middelste zorgde af en toe voor vuurwerk.

Middelste zou VMBO-tl examen doen. Het begin van het schooljaar verliep niet vlekkeloos. Er bleek een afspraak gemaakt te zijn die niet op papier was terug te vinden en hij blijkt aan het eind van het tweede jaar in een andere sector te zijn ingeschreven dan hij had gekozen. Dat kwam pas boven water toen hij aan zijn sectorwerkstuk moest beginnen. Hobbels in de weg die middelste behoorlijk hebben geblokkeerd. Hoe ernstig bleek de afgelopen weken pas.

De cijferlijst van middelste zag er niet al te florissant uit. Twee vakken dik onvoldoende, drie op de grens en maar twee voldoende. Aanleiding om eens om de tafel te gaan zitten en een plan op te stellen. We overlegden dat middelste voor de twee vakken waar hij onvoldoende stond samen met mij thuis extra aan de slag te gaan. Dat had iets effect maar school was bang dat het niet voldoende was en bood aan ook samen met hem extra werk te maken en tegelijkertijd met hem leerstrategieën door nemen. Om zeker te zijn dat dit de juiste oplossing was hebben we zelfs nog een gesprek gehad over een eventueel deelexamen. Maar om zeer diverse redenen waren we daar geen voorstander van. Dit alles hebben we samen met hem besloten. Ik ging er dan ook van uit dat hij het met dit alles eens was. Hij maakte zonder morren het extra werk. Leerde goed voor toetsen en koos zelf voor de optie extra op school blijven voor hulp.
Tot het moment dat zijn sectorwerkstuk ingeleverd moest worden. Hij vertikte het. Keer op keer, kans op kans, uitstel na uitstel leverde hij niets in. Als ik hem er naar vroeg werd hij boos. Als ik hem aanspoorde het in te leveren werd hij nog bozer. En toen ik boos werd dat hij zei geen zin te hebben om terug naar school te gaan om het in te leveren, flipte hij en verdween drie uur.

Na veel vijven en zessen en praten kwam er uit dat hij geen examen wilde doen omdat hij ervan overtuigd was dat hij dan ging zakken. Hij wilde deelexamens doen. Hoewel we het er absoluut niet mee eens waren hebben we het er een paar dagen niet over gehad. Niet goed voor de sfeer, maar nu verdween hij tenminste niet. Ondertussen werd zijn aanmelding voor het mbo niet geaccepteerd omdat hij te veel ondersteuning nodig heeft. Een flinke domper en ook niet echt bevorderlijk voor het humeur.

Afgelopen vrijdag zijn we weer op school geweest. Eerst spraken we enkel over de eventuele mogelijkheden maar al snel hadden we het enkel nog over welke vakken hij dit jaar gaat doen, welke volgend jaar en met wat voor soort stage we de overblijvende uren gaan invullen. En terwijl we het daar over hadden zagen we de spanning van zijn gezicht vloeien.
Toen hij na school en bijbaan thuiskwam was hij weliswaar doodmoe, maar hij leek al weer veel meer op zijn vrolijke zelf. Nu hopen dat we dat vast kunnen houden en het nog heel lang duurt voor hij weer zo hard uit de bocht vliegt.