#WOT deel 3

Taboe ~ 1) Dit is geen onderwerp van gesprek (crypt.) 2) Heilig verbod 3) Heilig 4) Iets waarover men niet praat 5) Iets waarover niet gepraat mag worden 6) Iets waarover men niet praat (crypt.) 7) Niet toegestaan 8) Niet bespreekbaar 9) Onbespreekbaar 10) Ongepast 11) Onschendbaar 12) Onaantastbaar 13) Onaanraakbaar 14) Onbespreekbaar onderwerp

De achterliggende vraag bij dit woord is duidelijk. Welk taboe zou ik graag bespreekbaar maken. Ik ken er een paar. Een daarvan gebruikt Martha zelf als voorbeeld in haar begeleidende blog, depressie. Maar ik denk dat ik dat verder zou trekken naar psychische en psychiatrische aandoeningen. Mensen zijn nog steeds snel geneigd te denken dat alles wat met psychiatrie of psychologie te maken heeft gek en/of gevaarlijk is.

Maar eigenlijk is er een ander iets. Een nog groter taboe. Het zwijgen van de mensen die om wat voor reden dan ook niet goed voor hun kinderen kunnen zorgen. Mensen die extra handvatten nodig hebben om als gezin bij elkaar te kunnen blijven. Mensen die aan wildvreemden moeten vragen of ze alsjeblieft een beetje hulp kunnen krijgen.

Gisteren kwam ik bij toeval in gesprek met een mevrouw die zelf ADHD heeft, een zeer opstandige dochter ook met ADHD en een zoontje wat waarschijnlijk autistisch is. Haar wanhoop straalde van haar af toen ze me vroeg hoe ik het in godsnaam had overleefd. Hoe ik hardop kon zeggen dat mijn zonen wel de boodschappen uit de auto zouden halen voor me, zonder geruzie. Hoe kon het dat ik niet horendol en stapelgek was geworden.

Ik was overdonderd. Niet dat ze in een soortgelijke situatie zat als ik  een paar jaar geleden, maar vooral dat ze hardop durfde te zeggen dat ze niet meer wist hoe ze dit moest doen. Ik weet namelijk dat ik dat niet durfde toen ik er midden in zat. Ik durfde niet te zeggen dat de middelste mij fysiek aanviel en dat ik op die momenten oprecht bang voor hem was. Ik durfde niet te zeggen dat ik af en toe wilde dat ze allemaal op magische wijze uit mijn leven verdwenen, dat mocht ik niet eens denken van mijzelf. Ik heb nooit hardop durven zeggen dat ik geregeld dacht dat het misschien maar beter was als ze uit huis geplaats werden, ik was toch te waardeloos om fatsoenlijk voor ze te zorgen, op ze te letten of ze op te voeden.

Het maakte me eenzaam. De schaamte dat ik zoiets simpels als gewoon van je kinderen houden en ze liefdevol grootbrengen niet kon verergerde dat. De vermoeidheid als ik na een avond proberen kinderen rustig in hun bed krijgen en twee keer ’s nachts gewekt worden door een kind wat in paniek wakker was geworden hielp ook niet erg mee aan sociaal gedrag. Ik was vaak zo moe dat ik terug naar bed ging. En dat ik als ik dan een klein beetje uitgerust bij school stond om de kinderen op te halen een boze bui van een overprikkeld en overvraagd kind over me heen kreeg, met het bijbehorende commentaar van de andere moeders die hun kinderen kwamen halen, hielp ook niet.  

Het taboe dat er ligt op niet de ouder kunnen zijn die je wilt zijn maakte mij heel eenzaam. Eenzamer dan gezond was. En nog steeds loop ik tegen dat taboe op. Want zo erg kan het toch niet zijn? Elk kind is toch wel eens vervelend? En alle broers vechten wel eens, waarom zouden die van mij daar dan een uitzondering op moeten zijn?

Het heeft lang geduurd voor ik de schaamte voorbij durfde te gaan. Bijna te lang. Vandaar ook dat ik vermoed dat de nood bij de vrouw die ik sprak heel hoog was. En ik kon niets doen. Ik kon haar alleen maar vertellen hulp te vragen, ondersteuning te zoeken, echt echt echt tijd voor zichzelf te nemen en vooral ook hoop te houden. Er is licht aan het eind van de tunnel. Al moet je het eerst zelf meenemen uiteindelijk komt er licht. Dat was bij mij zo en ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat voor haar net zo zal zijn.