zondag 30 oktober 2022

#wot 2022, deel 40

 

Er zijn dagen dat alles lijkt mee te zitten. Het zonnetje schijnt. De vogeltjes fluiten. Kinderen spelen vrolijk buiten. De mensen zijn vriendelijk en mijn hele leven is in balans.

En dan zijn er dagen dat het zonnetjes vervelend in mijn ogen schijnt, duidelijk laat zien dat de ramen moeten worden gelapt en er overal stof ligt. De vogeltjes irritant fluiten in de dakgoot precies voor mijn raam. De kinderen weer buiten een tering herrie aan het maken zijn. De mensen maar niet lijken te snappen dat ik geen zin heb in hun inhoudsloze getetter en balans iets is waar ik enkel van kan dromen.

 

Het zijn twee zijdes van de medaille waarin ik zelf de medaille ben. Afhankelijk van mijn bui is het helemaal fantastisch of volkomen ruk.

 

Niet storen: Je kunt je telefoon dempen met ‘Niet storen‘. Deze modus kan geluid dempen, trillen stoppen en visuele onderbrekingen blokkeren. Je kunt zelf kiezen wat je blokkeert of toestaat.

 

In het laatste geval zou ik soms willen dat ik zo’n zelfde niet storen- functie heb als mijn telefoon. Een bordje met ‘buiten gebruik’. Of gewoon ‘nu even niet’ in een tekstballon boven mijn hoofd. Dat zal vast wat irritatie schelen.

 

zondag 23 oktober 2022

#wot 2022 deel 39

 

Zodra het september is begin ik in de stemming te komen. Ik wacht ongeduldig tot de bladeren gaan verkleuren, de eikels gaan vallen en het gras bezaaid ligt met kastanjes.

Thuis worden de dekentjes weer uitgevouwen op de bank. De slofjes worden weer uit de schoenenkist gehaald en de warme vesten, sjaals en omslagdoeken uit de kast gehaald.

’s Avonds gaan de gordijnen op tijd dicht en installeer ik mij in mijn eigen holletje. Laat de herfststormen maar komen!

 

Dit jaar moest ik lang wachten. Het bleef maar mooi weer. Er viel nauwelijks regen. En hoewel de bladeren wel kleurden bleven de eikels en kastanjes hangen waar ze hingen. Dit jaar moest ik wachten tot oktober voor het weer zich eindelijk aanpaste aan mijn stemming.

 

Stemming: het gevangen worden in een aanhoudend ervaren van een bepaalde emotie. Een stemming is een zijnstoestand.

 

Zoals je vast al geraden hebt, heb ik zeer weinig last van herfstdepressie. Ook de winterse variant heeft weinig vat op mij. Hoe anders is dat voor mensen in mijn directe omgeving.

Binnen het gezin zijn er twee personen waar ik aan hun stemming kan aflezen in welke maand we zitten. Zodra de R in de maand zit begint het feest. De schouders zakken wat. De mondhoeken krijgen steeds meer moeite de weg omhoog te vinden en het energiepeil neigt steeds vaker naar standje reserve.

 

Hoewel het zeer zichtbaar is is het niet altijd eenvoudig te begrijpen. Ik krijg juist energie van het korten van de dagen. Of eigenlijk is het meer dat ik precies genoeg energie heb om de korte dagen vol te houden en daarna geoorloofd op de bank mag hangen “want het is al vroeg donker”. Het past beter bij mijn leef ritme. Ook word ik juist in de zomer wat minder opgewekt. Warmte eist haar tol van mijn lijf. Het functioneert nou eenmaal beter bij 15 graden dan bij 25 graden.

Misschien speelt er ook een beetje ijdelheid mee. In het donker kan ik onbeperkt stralen. In de zomer kan mijn sprankelende karakter niet op tegen de zon. Daar zou ieder toch een tikje sikkeneurig van worden?


donderdag 20 oktober 2022

#wot 2022, deel 38

 

Vroeger was ik wat men noemt een ‘pittig’ kind. Het leek wel of ik wat filters miste. Zowel alles wat binnenkwam als wat er uitkwam was heftig. Indrukken, emoties, adrenaline, het weer, stemmingen zowel van mijzelf als van anderen, afwijzing, plezier. Niets was gematigd, alles was in standje overdrive.

Het gebeurde dan ook zeer geregeld dat ik me dan zeer overweldigd voelde door gebeurtenissen. Als ik dan zo overliep dan wilde ik alleen nog maar weg zijn. Het allerliefste stopte ik met bestaan maar als alternatief liep ik weg bij de situatie, de emoties, de onmacht.

 

Weglopen: ervandoor gaan en niet meer terugkomen

 

Bij ons om de hoek stond een school. Aan de ene kant van de school waren de diverse schoolpleinen. Aan de andere kant was er een enorm grasveld omzoomt door een hegje. Op dat grasveld stonden wat bomen waaronder een treurwilg en een walnotenboom.

Na wat doelloos rondlopen belandde ik altijd bij deze twee bomen. De treurwilg omdat het altijd voelde alsof deze net zo verdrietig was als ik. De walnotenboom omdat je daar relatief makkelijk in kon klimmen en daar dan een fijn beschut holletje had tussen de stam en een aantal takken. Daar kon ik mezelf weer vinden en tot rust komen.

 

Tijdens een therapiesessie kwam de herinnering aan deze walnotenboom boven drijven. Ik ben daarna een keer met de auto in de buurt geweest maar zag dat het grasveld grotendeels was opgeofferd aan meer speelruimte omdat de basisschool enorm is gegroeid en tegenwoordig ook een bso huisvestigt. Of de bomen die me in mijn jeugd zo dierbaar waren er nog staan heb ik zo snel niet kunnen zien. Binnenkort als ik bij mijn moeder ben maar eens een wandelingetje maken en heel hard hopen dat ik niet teleurgesteld word.

p.s. op Google streetview vond ik mijn antwoord. De walnotenboom staat er nog, de treurwilg niet meer.

de walnotenboom (screenshot van Google streetview)

woensdag 19 oktober 2022

#wot deel 37, 2022

 

Vorig jaar rond deze tijd kwam de bondfilm “No time to die” in de bioscoop. Om dit voor velen heugelijke feit te vieren werden alle officiële en één niet officiële bondfilms in een maand tijd uitgezonden op tv.

Hoewel ik niet een heel grote James Bond-fan ben zijn het wel films die ik bij tijd en wijle zeer kan waarderen. Ik nam dan ook de beslissing de hele reeks op te nemen en dan later te gaan kijken.

Dat kijken was er een beetje bij ingeschoten waardoor het gebeurde dat ik nog één maand had om de 22 films die nog opgenomen stonden te bekijken voor ze automatisch uit de opnames zouden verdwijnen. Dat werd bingen.

 

Veranderenzodanig aan iets werken of iets behandelen dat het anders wordt. [refl] “zich ~” – zodanig aan zichzelf werken of zichzelf behandelen dat men anders wordt. [erga] het proces van anders worden.

 

Al jaren was ik ervan overtuigd dat je als je eenmaal een film met James Bond hebt gezien je de rest met het achtergrond verhaaltje en de personages zelf wel kon invullen. Ze volgden toch allemaal hetzelfde patroon.

Dat bleek heel erg mee te vallen. Ook de Bond-film is aan verandering onderhevig.

 

Het meest opvallend zijn natuurlijk de diverse gezichten van James Bond. Maar ook de toon van de films verandert bij elk nieuw gezicht. Zo waren de eerste Bond film redelijk serieus met af en toe een oneliner. De films met Roger Moore lijken het genre wat de films zelf hebben geschapen aardig op de hak te nemen. Ze zijn ook een stuk lichtvoetiger.

De films met Timothy Dalton zijn dan weer bloedserieus en vol actie, waar Pierce Brosnan de lichtvoetigheid en humor weer terugbrengt.

De Daniel Craig films zijn dan juist weer bikkelharde actiefilms waarin maar nauwelijks een knipoog naar wie dan ook wordt gedaan.

 

Maar het meest aan verandering onderhevig is de rol van vrouwen in de Bond-films. Waar in de eerdere films vrouwen vooral werden gebruikt als leuke filmvulling en een licht erotisch tintje word de rol van Bondgirl steeds belangrijker. Ze is niet langer enkel plotvuller, ze wordt meer en meer essentieel voor het slagen van de vele missies van James Bond.  Ze is niet langer enkel een vrouw die na licht tegensputteren toch in Bonds bed belandt. In de laatste films zitten zelfs nauwelijks bedscènes.

 

De kans dat James Bond ooit door een vrouw gespeeld gaat worden lijkt me nihil, maar dat de vrouw een evolutie doormaakt in de manier waarop de James Bond verhalen vertelt worden is een feit. Nog heel even en de echte slechterik is een doodnormale vrouw waarin elke andere vrouw zich kan herkennen.