vrijdag 28 december 2018

#WOT deel 52 2018


Terugblik ~ 1) Beschouwing 2) Beschouwing van wat voorbij is 3) Flashback 4) Herbeschouwing 5) Historisch overzicht 6) Overpeinzing 7) Retrospectie

Aan de vooravond van mijn vijfenveertigste verjaardag is het hoog tijd voor de jaarlijkse terugblik. Hoe was het jaar? Wat heeft het gebracht? Wat voor belangrijke gebeurtenissen zijn er geweest?


Het was een verre van saai jaar. Oudste stopte tijdelijk met zijn studie. Middelste ronde zijn VMBo af. En jongste wisselde het groen lyceum in voor een MBO-4 opleiding tot technisch specialist personenauto’s.
In het verlengde van deze keuzes werd er veel hulpverlening aangepast. Zo namen we na tien jaar afscheid van zorgboerderij Refaja. Dat viel zwaar. Deze plek heeft zoveel voor onze jongens en voor ons als ouders betekend. Ze zijn een belangrijke schakel geweest in het bijeen blijven van ons gezin.


Het was ook het jaar waarin mijn gezondheid eindelijk vooruit ging. Ik voel me fitter dan ik me in vijf jaar heb gevoeld. Eindelijk de astma, de slaapapneu en de nasleep van het hartinfarct onder controle. Hoewel ik  nog steeds chronisch ziek ben voel ik me eindelijk geen patiënt meer.


Op geestelijk gebied was het een stuk minder gezond. Rond april brak het jarenlang zorgen en alle gezondheidsellende me op. Heel bijzonder, eindelijk alles op de rit en toen wist ik het niet meer.
Omdat ik mezelf heel goed ken. En omdat ik alles zeer rationeel kan benaderen heb ik ervoor gekozen hypnotherapie te gaan volgen. Niks niet dood analyseren, haren splijten of navelstaren. Voelen. Ondergaan. Leven. Het heeft me laten zien wat ik wil. En ik ben onderweg. Het bracht me al mijn plezier terug. Ik durf weer uitbundig te zijn. Ik dans weer in de kamer. Ik durf weer te genieten. Zonder het te moeten verdienen.


Terwijl het huis zich vult met de geur van appeltaart tikken de laatste uren van mijn huidige levensjaar weg. Het was een vol jaar. Het was een jaar van groei en liefde. Liefde voor mijn mannen, liefde voor het leven en liefde voor mezelf. Het was een prima jaar. Ik kijk uit naar het volgende.



zondag 23 december 2018

#WOT deel 51 2018


Schrijven ~ Het vormen of produceren van letters om ideeën vast te leggen die worden uitgedrukt door karakters of woorden, of door ideeën over te brengen door zichtbare tekenen.

Op de lagere school was schrijven nog een echt vak. Helaas niet het maken van verhalen of het opstellen van een betoog, maar het fysieke deel. Hoe houd je een pen vast. Hoe maak je hoofdletters. Hoe maak je de letters netjes aan elkaar. Alles om een ‘correct en duidelijk’ handschrift te ontwikkelen.
In het begin vond ik het fantastisch. Letters overtrekken, mooie krullen maken, stempels en stickers scoren. Er prijkte altijd een ruime voldoende op mijn rapport.

Tot het moment dat een schoolvriendinnetje en ik bedachten dat het wel leuk zou zijn om zo klein mogelijk te schrijven. We schreven kleiner en kleiner, trots op hoe netjes het resultaat er uit zag. 
Helaas dacht de leraar daar heel anders over. Hij vond het maar onleesbaar gepriegel. Daar ging mijn mooie cijfer, zomaar een hele punt naar beneden.


Een aantal jaren later kreeg ik op de middelbare school commentaar op mijn handschrift. Al in de brugklas werd duidelijk dat aan elkaar schrijven iets voor de basisschool was, dat het nu tijd was een eigen. Meer volwassen handschrift te ontwikkelen.
Ik vond het wegvallen van schrijfregels maar lastig. Het blokletterschrift was me niet geheel onbekend maar onder de knie had ik het niet. Regelmatig kreeg ik mijn schrijfopdrachten bij Nederlands terug met puntenaftrek voor het door elkaar gebruiken van cursief- en blokletters.
Hoewel ik zeker mijn best deed dit niet weer te laten gebeuren was ik tegelijkertijd zeer verongelijkt. Wat wilde men nou? Hoe kon ik nou een eigen, meer volwassen handschrift ontwikkelen als ze me gewoon weer een ander keurslijf in wilden douwen?


Helemaal goed is het niet meer gekomen met mijn handschrift. Het blokschrift heb ik me nooit helemaal eigen gemaakt, het cursief schrift geeft me schrijfkramp. Het begin van het boodschappenlijstje is goed leesbaar. Het eind heeft geregeld wat ontcijfer-aanwijzingen nodig.
Gelukkig kan ik mijn blogs typen. Ik hoef me over de leesbaarheid van het schrift in ieder geval geen zorgen te maken. Dat scheelt toch een hoop gepieker en frustratie.




zaterdag 22 december 2018

Kerst bij tante Gerda


Al jaren nodigt tante Gerda, de tante van mijn vader, mij uit voor een kerstdiner. Al even zoveel jaren bedank ik vriendelijk voor het aanbod. Tot dit jaar. Ik geloof dat we allebei verrast waren dat ik de uitnodiging enthousiast aan nam.
Nu ik voor haar deur sta ben ik toch een stuk minder enthousiast. Door een openstaand  bovenraampje klinkt het geroezemoes van heel veel mensen. Tante Gerda heeft overduidelijk een ander idee over wat een klein aantal genodigden is dan ik.

Hoewel ik veel zin heb rechtsomkeert te maken wint mijn fatsoen van mijn aversie. Tante Gerda was zo blij dat ik eindelijk eens ja had gezegd. Ik kan het niet maken nu nog mijn snor te drukken. Eerst maar eens naar binnen. Als ik me erg ongemakkelijk voel kan ik altijd nog een hevige aanval van vreselijke hoofdpijn voorwenden en er vandoor gaan.

Met frisse tegenzin bel ik aan. De deur wordt open gedaan door een plechtig uitziende man. Ik realiseer dat deze man een butler is. Ik hoop toch van harte dat dit geen op en top chique aangelegenheid is. Dan ben ik namelijk en vreselijk underdressed en hopeloos onbeholpen. Ik weet nagenoeg niets van etiquette. Alleen dat er dan altijd teveel glazen staan en er zo mogelijk nog meer bestek op tafel ligt.

De butler begeleidt me naar een eetkamer met een van de grootste tafels die ik ooit heb gezien. Tot mijn opluchting zie ik dat het gezelschap vooral bestaat uit familie. Het is voornamelijk familie die ik enkel ken van bruiloften en begrafenissen maar van de meesten weet ik wel hun naam en als ik even nadenk ook wel hun connectie met mij en tante Gerda.

De butler loopt naar een lege stoel naast een forse man in een bordeauxkleurig fluwelen kamerjas. Ik ga zitten en kijk voorzichtig naar de man naast me.
Zo knap. Een kamer vol vage bekenden en ik kom te zitten naast de enige persoon van wie ik geen idee heb wie het is. Ik heb deze man nog nooit eerder gezien.
Plots knipoogt de man naar me en steekt een hand uit: “Zo, klaar met gluren? Dan kunnen we kennismaken. Ik ben Mathijs en ik ben aan komen lopen.” Een bulderende lach borrelt in me op. Het ijs is gebroken .Ik mag deze man op slag.

Het diner is inderdaad zo chique als ik vreesde, maar Mathijs loodst me vlot door alle onzekerheden heen. Het is een levendige, zeer aanwezige man. Ik geniet van zijn verhalen vol bravoure en ondeugd. 
Al snel laat ik me verleiden ook wat te vertellen. Zo vertel ik met smaak hoe mijn nichtje en ik dronken werden bij de doop van haar jongste broertje. Het verhaal voelt nog grappiger omdat datzelfde nichtje in een zeer degelijk bloesje met een nog degelijker man aan tafel zit. 
De verhalen gaan over in smoezen over de aanwezige familieleden. Hij kent de groep opmerkelijk goed voor iemand die ik nog nooit eerder heb gezien.


Ik kijk nog eens goed naar Mathijs. Hij lijkt eigenlijk heel weinig op onze familie. We hebben bijna allemaal een flinke haakneus. Bij hem prijkt er een glimmende wipneus boven de mond. Hoewel het nu grijs is, is het overduidelijk dat Mathijs vroeger rood haar heeft gehad. In onze familie zijn we allemaal donkerblond. En waar wij bijna allemaal klein en tenger zijn vertoont zijn postuur zeer veel gelijkenis met dat van Hagrid de halfreus uit de Harry Potterboeken.

Hoe kan het toch dat ik Mathijs nooit eerder heb gezien? Hij is ongeveer even oud als tante Gerda. Hij is niet haar man want die is dertig jaar geleden al overleden. Hij is ook niet haar vriend want die plek is al opgevuld door oom Karel. Tante Gerda heeft wel een broer gehad, de vader van mijn vader  maar buiten dat de man al lang geleden is overleden ben ik er zeker van dat hij Hubert heette. En afgaande op de weinige foto’s die ik van hem heb gezien leek hij als twee druppels water op tante Gerda.

Ik schrik op uit mijn gepeins door Mathijs die me vraagt waar ik aan denk. Naar waarheid antwoord ik: ”Aan Hubert.”. “O”, is zijn net iets te onverschillige antwoord. Ik kijk nog eens goed naar Mathijs. Er is iets in zijn houding veranderd. Hij lijkt wat op zijn hoede. Misschien zelfs een beetje betrapt.

Ergens in mijn hersenpan begint er iets te kriebelen. Er was een vage herinnering aan dingen die mijn vader wel eens zei over opa Hubert. Iets wat mama grote-mensen-praat noemde. Of dronkemansgelal. Of hersenspinsels van een demente oude man.

Langzaam krijgt een andere herinnering gestalte. Papa en ik bij tante Gerda op de bank. Ik ben erg jong. Tante Gerda is tegen papa aan het praten. “Hij wil jullie graag af en toe zien. Al is het maar een of twee keer per jaar.” Papa schudt zijn hoofd. “Nee. Geen denken aan. Eerst hij weg, dan praten we wel eens verder.” Tante Gerda huilt.
Ik staar verveeld naar buiten. In de tuin staan twee mannen. De ene man, klein en tenger is duidelijk overstuur. Hij wordt getroost door een grote, roodharige man. Liefdevol drukt de man een kus op het hoofd van de ander. Hij ziet mij kijken en geeft me door zijn tranen heen een knipoog.

Aan die veel te grote eettafel bij tante Gerda realiseer ik me weer eens dat liefde vele gedaanten kent. Wat is het toch jammer dat mensen zich daar door laten afschrikken. Ik kijk Mathijs aan en terwijl de tranen in mijn ogen wellen geef ik hem een knipoog.









maandag 17 december 2018

een huis, tuin en keukenblog


Al een tijd vraag ik af welke kant ik op wil met mijn blog. In eerste plaats is het natuurlijk zaak weer te gaan plaatsen. Maar met welke  inhoud en in welke vorm iet ik die inhoud dan?


Lange tijd ging het in mijn blogs vooral over ons gezinsleven. Dit is natuurlijk nog volop aanwezig maar ik merkte dat erover bloggen voor mij niet meer werkte. De kinderen worden groter. De problemen waar we tegen aan lopen complexer, maar vooral ook meer in de privésfeer van onze pubers.
Ook begint de focus in mijn leven meer en meer te verschuiven. De jongens zijn groot, worden steeds zelfstandiger en gaan steeds meer hun eigen weg. Zo intensief als het opvoeden ooit eens was is het niet meer. Mijn leven bestaat tegenwoordig uit meer dan het gezinsleven.

Een aantal jaren werkte het dagvoorbijhoroscoopconcept heel goed. Helaas is dat gevoelsmatig voor mij verbonden met de tijd dat ik voornamelijk ziek of onderweg was. Nu ik na jaren gedoe en gelazer eindelijk een soort van gezond ben past het niet meer. Het voelt meer beperkend dan ondersteunend.


Het is wel kenmerkend. In mijn dagelijks leven ben ik veel bezig met mijn focus verleggen, overtuigingen tegen het licht houden en mijn leven opnieuw vorm geven. Het is alleen maar logisch dat mijn blog daarin mee beweegt.

Tegelijkertijd denk ik dat mijn blogs niet erg veel zullen verschillen van wat ze waren. Het gezinsleven met puberzonen, ADHD en autisme, gezondheidsuitdagingen en diverse hulpverlening zal altijd een inspiratiebron zijn. Daarnaast wil ik gaan delen wat ik daarbuiten doe.


Een echt huis, tuin en keukenblog dus. Met hier en daar een uitstapje.

vrijdag 14 december 2018

#WOT deel 50 2018


Het is een eeuwigheid geleden dat ik meeschreef aan de #WOT. De laatste keer dat ik überhaupt een blog plaatste is zelfs al een flinke tijd geleden. Jammer, maar het was even niet anders.

De eerste keren dat ik oversloeg voelde ik me wat schuldig. Ik had toch het gevoel dat ik mijn plicht verzaakte. Nu weet ik dat het er even niet in zat. Ik had wat beren weg te jagen.


Gelukkig kruipt het bloed uiteindelijk altijd waar het niet kan gaan en is het gemis begonnen. De schrijfkriebel heeft zijn kop weer opgestoken. De vingers jeuken weer.

Kom maar op met het blanco vel. Ik ben niet bang meer. Ik hoef niet zo nodig te presteren. Ik wil gewoon mijn gedachtewereld in woorden vatten en met jullie delen.

Ik kijk enorm uit naar alle woorden die mij de komende tijd gaan verrassen, aan het denken zetten en bezig houden.



Blanco ~ 1) Baai in Californië 2) Kaap bij Amerika 3) Kaap bij Argentinië 4) Ledig 5) Leeg 6) Niet beschreven 7) Niet ingevuld 8) Onbedrukt 9) Onbeschreven 10) Onbeschreven stem 11) Oningevuld 12) Open 13) Opengelaten 14) Plaats in Amerika 15) Water 16) Wit