Sporten met ADHD/ASS

Al jaren speelt onze oudste met veel plezier waterpolo. Maar dit seizoen begonnen we wat strubbelingen op te merken tussen zoon en zijn begeleider en zijn coach. Helemaal precies de vinger er op leggen lukte ons niet, maar wij kregen het idee dat deze personen niet helemaal weten hoe ze met kinderen met een stoornis moeten omgaan. De tips die wij als ervaringsdeskundigen gaven leken niet opgepikt te worden of zelfs weggewuifd. Toen wij hoorden dat ze naar een voorlichtingsbijeenkomst over ADHD, ASS en sport gingen juichten wij dat dan ook toe. Aan een  grote omslag dachten we niet maar aan kleine aanpassingen en verbeteringen in de communicatie met ons kind hoopten we wel.

Helaas bleef de negatieve kijk op onze zoon. Deels wel begrijpelijk, maar ik had zo gehoopt dat ze met meer informatie over impulsiviteit en de invloed van prikkels van buitenaf iets meer begrip voor zijn gedrag zou kweken.

Hoe negatief de kijk op onze zoon is, bleek toen hij zich aan wilde melden voor een tweedaags toernooi. Er werd aangedrongen op een gesprek waarin meegedeeld werd dat hij zondereigen begeleiding niet mee mag. Manlief is het gesprek aangegaan en heeft zich keurig gedragen maar een duidelijk antwoord waarom ze hier toe besloten hebben heeft hij niet gekregen. Want buiten dat zijn impulsiviteit en drukke gedrag niet altijd  makkelijk zijn veroorzaakt hij geen problemen. Ook volgens de begeleidster niet.

Ik heb het gevoel dat wij als ouders en zij als coach/begeleiders in een patstelling staan. Wij hebben het gevoel niet gehoord te worden. En het lijkt alsof zij niet weten hoe om te gaan met ons kind. Omdat wij het heel belangrijk vinden dat onze zoon blijft sporten en hij deze sport zo graag beoefend wil ik bijdragen aan een mogelijke oplossing. Door bovenstaande patstelling en onze emotionele betrokkenheid kunnen wij dit als ouders niet zelf.

Als de begeleiders/coach er mee instemmen wil ik een paar weken lang een begeleider met onze zoon laten mee gaan. Iemand die hem observeert tijdens de trainingen, omkleedmomenten en wedstrijden. Maar ook de manier waarop er met hem wordt omgegaan door trainers, coach en begeleider. Hoe hij wordt aangesproken en hoe hij daar op reageert. Met als uiteindelijk doel een advies wat wij als ouders, hij als sporter en zij als begeleider/coach kunnen doen om het sporten voor iedereen zo leuk mogelijk te houden.

Wie weet een organisatie die hiervoor geschikt zou zijn? Mag ik dit bekostigen uit het PGB? Wat zijn de te vermijden valkuilen? Kortom, heeft iemand als ouder, sporter, trainer of PGB-er ervaring met dit soort situaties?

#WOT deel17

Vollemaan ~ stand van de maan waarbij je hem ziet als een volledig ronde schijf

Enige tijd geleden las ik in Happinez over de invloed van maanstanden op ons leven. Hoewel sceptisch was ik ook geïntrigeerd. Zou een hemellichaam echt zo veel invloed hebben op ons doen en laten? Zo werd er namelijk stellig beweerd dat Nieuwe Maan de tijd van nieuwe ideeën zijn en dat die ideeën tot volle wasdom komen in de periode van de Volle Maan. Zou dat bij mij ook zo werken? Ik besloot eens wat extra aandacht te schenken aan de maanstanden ten opzichte van mijn creatieve invallen en de uitwerking er van.

Zoals wel vaker met dit soort plannen van mij, raakte het idee wat op de achtergrond, maar iedere keer als ik de maan zag, dacht ik toch even na over de stand van mijn creatieve processen. En wat schetste mijn verbazing? Opvallend vaak was ik rond Nieuwe Maan bezig met de opzet van een nieuw verhaal, het uitdenken van een personage of had ik net een nieuw idee. En in de periode van Volle Maan vallen heel geregeld alle puzzelstukjes van een verhaal op hun plek, weet ik plots hoe een verhaallijn anders moet of tik ik me suf omdat inspiratie me een compleet verhaal cadeau doet.

Dus ja, hoewel ik nog steeds enigszins sceptisch ben, heeft Volle Maan wel degelijk invloed op mijn schrijven.

En ja, voor mijn ene eierstok begon te rammelen ook op mijn hormooncyclus.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Hier vind je het #WOT-woord van vandaag en in de reacties de links naar de andere blogs over dit woord.

achtbanen

Wanneer ik een stressvolle periode heb vol met  drukte en emotie komt na die tijd altijd een periode van grote innerlijke onrust. Ik wil van alles en ik wil vooral ook van alles niet.  Emoties zijn tegenstrijdig en nadrukkelijk aanwezig. Mijn humeur piekt en daalt. De emotionele achtbaan rijdt zijn ritjes.  En na jarenlang tegenstribbelen heb ik geleerd gewoon in te stappen en het langzaam omhoog gaan met daarna de vrije val te ondergaan. Er is toch geen ontkomen aan. Genieten van de rit zit er  niet in maar aan het eind van de rit ben ik blij mijn angst wederom te hebben overwonnen.

En dan slaat de leegte en vermoeidheid toe. De leegte omdat alles wat ik voel in het niets verdwijnt in vergelijking met de heftigheid tijdens de rit. De vermoeidheid omdat er tijdens de rit geen tijd is om alles te verwerken. Ik weet dat er maar een remedie is. Een streng dieet van rust en lief zijn voor mezelf. Maar hoe kun je rust nemen als je net nog overal op topsnelheid langs raasde? Het voelt als van de snelweg afkomen en meteen de bebouwde kom inrijden. Alles lijkt traag en ik wil niks liever als het gaspedaal weer vol intrappen. En hoe kun je lief voor jezelf zijn als het huishouden gewoon doorgaat, manlief gewoon moet werken en het leven van de kinderen doorgaat?

Ik kan me de tijd nog herinneren dat ik verzot was op achtbanen. Hoe hoger, hoe liever. Hoe harder, hoe beter. Ik dacht niet na over wat zou kunnen gebeuren. En zo stond ik ook in het leven. Ik leefde het volop zonder al te  veel na te denken over wat mis zou kunnen gaan of andere consequenties. Soms zou ik willen dat ik dat nog kon. Gewoon volop het leven instappen en gewoon laten gebeuren. Bijna dwangmatig wil ik genieten van het voortrazen van het leven. Volop de pieken en dalen ondergaan. Intens leven. En maar zien waar de rit eindigt.

Maar dan kijk ik nog eens om me heen. Ik zie wat ik allemaal heb. Hoeveel ik heb om van te  genieten. En dan weet ik weer dat intensiteit niet altijd in snelheid en heftigheid zit maar vooral in de aandacht en tijd die je ergens aan schenkt. 

#50 books- vraag 15

Wat is het boekfragment dat je het meest (letterlijk) is bijgebleven?

Ik onthoud vaak wel de strekking van de woorden, maar letterlijk citeren van een stuk tekst zit er bij mij meestal niet in. En dat vind ik wel eens jammer. Ik weet bijvoorbeeld dat in een dialoog in ‘Geld moet wapperen’ van Terry Pratchett een prachtig citaat schuilt over de werking van banken. Ik weet dat het neerkomt op arme mensen overhalen geld wat ze niet kunnen missen in bewaring te geven zodat de bank het kan uitlenen aan mensen die het niet nodig hebben, maar voor de juiste woorden zal ik het moeten opzoeken.

Een ander citaat wat ik graag letterlijk uit mijn hoofd zou kennen is er ook in van Terry Pratchett.  Chaos wint het altijd van orde, omdat het beter georganiseerd is. Wederom kan ik de strekking onthouden maar het citaat niet letterlijk spuien. Ik heb het op moeten zoeken.

Soms zou ik willen dat citaten meer op songteksten leken. Die onthoud ik namelijk wel woord voor woord. En dan niet eens alleen de songteksten die me aanstaan, nee ik kan bijna elk willekeurig lied meezingen. Op zich een gave maar het lijkt toch een stuk minder intelligent dan het citeren van literatuur.

#50 books is een initatief van Petepel. Elke week op zondag zal hij een nieuwe boekvraag posten die door iedereen vrij mag worden ingevuld. Alles is toegestaan. Een foto, een recensie, een persoonlijke herinnering, enzovoorts. De beantwoording van de vraag hoeft helemaal niet op dezelfde dag of binnen een week. Wanneer je het blog klaar hebt, post het dan en plaats een link onder de betreffende vraag, zodat iedereen het kan volgen en bij je komt kijken.

#WOT deel 16

Bravado ~ Uitdagend

Sinds de opkomst van de sociale media lijkt het wel alsof er meer mensen met bravado zijn. Meningen worden  krachtig en stellig geformuleerd. Nuances lijken uit den boze. Op sociale media wordt alles al snel zwart of wit. Voor of tegen. Eens of oneens.

Zelf vind ik mij een gematigd mens. Ik heb wel meningen maar die zijn zelden helemaal zwart of helemaal wit. En ook zijn ze zelden uitgesproken rood, geel of blauw. Ik heb een voorliefde voor de mengkleuren. Ik houd van paars, roze en oranje. En het liefst zie ik die in vele nuances. Paars wat neigt naar rood, gecombineerd met licht roze-rode kleur.

Bravado wordt ook vaak ingezet als men een discussie uit wil lokken. Een simpel, doeltreffend middel. Er is altijd wel iemand die met evenveel bravado het tegendeel wil beweren. Dat dit soort discussies zelden uitmonden in een zinvol gesprek met uitwisseling van argumenten waardoor alle deelnemers hun stellingen ietwat nuanceren, schijnt niemand wat uit te maken. Het gaat om de discussie, niet om de uitkomst. Die staat van te voren al vast. Ieder blijft bij zijn mening, men weet alleen nu  wie hetzelfde denkt en wie niet. Het scheidt de schapen van de bokken.

Het lijkt alsof ik niet veel op heb met bravado. En toch kan ik een beetje bravoure wel waarderen. Mensen die een missie hebben. Een passie voor een in hun ogen goede zaak. Zolang ze maar niet de nuances uit het oog verliezen.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier!

Schrijfdoelen

Toen enkele maanden geleden mijn contract bij mijn werkgever afliep nam ik mijzelf voor een deel van de vrijgekomen tijd te besteden aan schrijven. Tot dan toe schreef ik enkel als ik a. tijd had b. iets om over te schrijven had c. er een verhaal al zo lang in mijn hoofd zat en daar zoveel ruimte in nam dat het er uit moest.  En als ik dan ging schrijven moest alles wijken. Net zo lang tot dat wat ik wilde schrijven naar volle tevredenheid stond.

 Achteraf bleek vaak dat er her en der wat typefouten in de tekst zaten. En er miste hier en daar een woord of letter. En sommige zinnen waren krommer dan menig banaan. Meestal was rond die tijd de stemming in huis ook op een dieptepunt aangekomen. Kinderen hadden ruzie, manlief was druk de puinhoop die was ontstaan op te ruimen, boodschappen moesten nog worden gehaald en de hondjes moesten hoognodig hun behoefte doen. Verre van ideaal. Dat moest dus anders.

En niet alleen daarom moest het anders. Ik vond het hoog tijd worden mijzelf en mijn aanleg voor schrijven serieus te nemen. Ik was dan misschien niet iemand die van kleins af aan al schreef. Of iemand die altijd schrijfambities had gehad. Ik vond het wel verslavend leuk en naar mate ik meer schreef werd de kwaliteit steeds hoger. Ik had dus een latent schrijftalent. Daar mocht ik best wat trotser op worden en meer mee doen. En nu kreeg ik de tijd om dat te doen in de schoot geworpen.

Ik begon in januari met het vaste voornemen elke dag een half uur tot een uur te besteden aan schrijfwerk. Dat hoefde niet per se echt schrijven te zijn maar mocht ook gebruikt worden voor research, verhaallijnen optekenen of karakters uitwerken. Maar als snel bleek dit voor mij geen duidelijk genoeg doel. Want hoe meet je of je een half uur hebt besteed aan schrijfwerk? Ik kon wel braaf een half uur achter mijn laptop zitten, maar met mijn ADHD-brein zegt dat weinig. Ik kan 4 uur achter de laptop zitten zonder dat ik enig moment met echt schrijfwerk bezig ben. En als ik wel aan het schrijven ben besteedt ik onderwijl nog steeds veel tijd aan andere dingen. Ik doe tussendoor een was in de machine. Ik bedenk wat we ’s avonds gaan eten. Ik maak vast een boodschappenlijstje. Of er schiet me te binnen dat ik nog een telefoontje moet plegen. Kortom, mijn doelstelling was te onduidelijk geformuleerd om naleving te kunnen controleren. Ook merkte ik dat het continu werken aan een en hetzelfde verhaal mij weinig prikkelde. Ik miste afwisseling en nieuwe uitdagingen.

Ik moest op zoek naar een manier die voor mij wel werkt. Blijkbaar had mijn brein afwisseling, uitdaging en een sterk omlijnd doel nodig. Ik besloot mee te gaan doen aan #WOT van iBlogbuddy . Afwisselend, uitdagend en duidelijk. Elke donderdag een blog over een opgegeven woord. Nog wat later ging ik ook meedoen aan #50 books van Petepel. Elke zondag een blog over een vraag die te maken heeft met boeken en lezen. Hier is helaas een beetje de klad ingekomen omdat op zondag schrijven voor mij niet eenvoudig is. Ik heb wel al een oplossing bedacht, vanaf volgende week zal ik deze blogs op maandag gaan schrijven en plaatsen.

Nu had ik dus twee doelstellingen die aan mijn wensen tegemoet kwamen. Restte nog het probleem rond het fictie schrijven. De uitdagingen liggen voor het oprapen maar hoe kan ik mijn doelstellingen bereiken? Het antwoord bleek voor mij te liggen in het opdelen van het uiteindelijke doel in tussendoelen. Een tussendoel is bijvoorbeeld research doen naar het beroep van mijn hoofdpersoon. Ik bedenk wat ik wil weten en wanneer ik die informatie duidelijk wil hebben. Mijn research is daardoor een stuk gerichter geworden.

Een ander tussendoel wat ik creëer is een streefgetal. Dit streefgetal staat voor het aantal woorden wat ik die dag wil schrijven. Ik probeer dit streefgetal zo realistisch mogelijk te houden waardoor ik eigenlijk altijd mijn doelstelling haal, maar me wel moet inzetten om het te halen. Dit vooral om me gemotiveerd te houden en lanterfanten te vermijden.

Voor sommigen zal het stellen van duidelijke schrijfdoelen ietwat krampachtig en dwangmatig over komen, maar feit is dat het voor mij werkt. Mijn productiviteit is toegenomen. Ik haal gestelde deadlines makkelijker en met minder stress. Mijn inspiratiebronnen zijn uitgebreid. En deze dingen hebben mijn plezier in schrijven vergroot. Een echte win-winsituatie.

Het heerst

Er is iets gaande in mijn omgeving. Een kentering of bewustwording zo je wilt. Helemaal precies de vinger opleggen lukt me niet maar het laat zich het beste omschrijven als positiviteit. Of hoop. Of geloof.

Maar hoe het ook benoemd wordt, ik zie het sinds een paar dagen opduiken in mijn diverse tijdlijnen. Er worden hele blogs over geschreven. Het laat zich zien in statusupdates. Het wordt getweet. Juist op het moment dat diverse vrienden en kennissen getroffen worden door verlies en verdriet. Een steeds luider wordende oproep te zien, benoemen en ervaren wat er mooi is in het leven.

De eerste keer dat dit tegengeluid me opviel was tijdens de uitvaartdienst van mijn stiefschoonvader. Zijn uitdrukkelijke wens was geweest de dienst te laten draaien om een stuk bijbeltekst, 1 Korintiërs  13: 1-13. Geen preek over sterfelijkheid en vergankelijkheid, maar een loflied op de onvergankelijkheid en onmisbaarheid van de liefde. En dan niet de Hollywood- of bouquetreeksenliefde, maar de liefde voor het leven, de natuur en al wat ons menselijk maakt. Een kleine oproep elkaar met liefde en mededogen te bekijken.

Sindsdien dook het vaker op. Eerst nog klein en onopvallend, maar de laatste dagen groots en duidelijk. Mensen die ons wijzen op dingen waar we gelukkig van worden. Blogs die laten zien dat medeleven en mededogen niet zo ver weg is als we dachten. Opmerkingen waardoor we voelen dat ondanks het verlies, verdriet en gemis er nog zoveel moois is. Reacties op geklaag over het weer die ons er op wijzen dat de natuur niet klaagt maar zich aanpast. En vooral mooie, kleine berichtjes over gebeurtenissen waar je blij van wordt.

Het lijkt wel of het heerst. Alsof het zich als een verkoudheidsvirus uitbreidt. De wil om het goede en mooie te zien. Om het leven te vieren. Een boodschap over geloof, hoop en liefde.

kleine overpeinzing

Vandaag ga ik weer afscheid nemen van iemand. Het derde definitieve afscheid in twee maanden tijd. En het valt me zwaar. Het verdriet komt steeds harder aan.

Ja, de dood hoort bij het leven. Maar de dood lijkt soms zo onredelijk, zo van alle logica ontdaan, zo oneerlijk.

Wel wordt weer pijnlijk duidelijk dat het leven iets is wat gevierd moet worden. Ondanks pijn, ondanks verdriet, ondanks gemis, is het leven mooi. Er zijn mensen om van te houden, vrienden om mee te delen , mensen om mee te lachen.

Ondanks alle ellende zijn we er nog steeds om van de goede dingen van het leven te genieten. Laten we dat dan vooral ook doen, voor hen die het niet meer kunnen. Leve het leven en vier het volop!

#WOT deel 14

Survivalkit ~ is een pak met basisbenodigdheden met het vooruitzicht voor jezelf te kunnen voorzien in een noodtoestand

Een #WOT-woord met een twist deze keer, want er wordt gevraagd te denken aan een mentale survivalkit. Dat wat je nodig hebt om een mentale crisis te overleven.

Ik zou heel hard willen roepen dat ik zo’n survivalkit niet nodig heb. Maar dat zou een pertinente leugen zijn. Als ik alleen al naar de afgelopen maanden kijk heb ik al aardig wat mentale crises bezworen. Het is alleen lastig om te bedenken wat daarvoor nodig is geweest. Om uit het diepe, zwarte gat te komen waar ik mij in op zo'n moment bevind.

Ik zou graag willen zeggen dat vrienden bij mijn survivalkit horen, maar mijn vrienden weten dat dat niet waar is. Vriendschap, praten en delen zijn wel heel belangrijke onderdelen van het proces wat na het overleven komt, het herstel. Net zoals liefde. Liefde voor het leven, liefde voor en van manlief, liefde voor en van de kinderen.

Mijn reddingsboei blijkt altijd dezelfde te zijn. Een laptop en een worddocument. En vroeger een pen en papier. En afzondering om in stilte te kunnen schrijven. Schrijven is mijn levenslijn.

Schrijven helpt mij de chaos in mijn hoofd te ordenen. Het laat mij mijn gevoelens in kaart brengen. Het helpt mij duidelijk te krijgen wat er gaande is in de kronkels van mijn zijn. Terwijl ik schrijf kanaliseer ik gevoelens, gebeurtenissen en  indrukken. En zodra ik hier mee bezig ben, voel ik dat er iets anders in mij gaat stromen. Een onverzettelijkheid. Een verbetenheid. Iets wat zich niet zomaar laat wegdrukken. Ik laat mijn innerlijke kracht vrij. Een kracht die mij overeind rukt omdat het niet in een diep gat wil zitten. Een kracht die mij op koers houdt omdat het van geen wijken weet. Een kracht die mij niet opgeeft omdat ze onderdeel van mij is en weet dat we samen alles aankunnen.  

Zodra ik in woorden heb gevangen wat mijn probleem is heb ik de innerlijke kracht om de volgende stap te zetten. Die van geloof, hoop, liefde en vriendschap.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? 

van die dagen

Er zijn dagen waarop ik vergeet dat mijn jongens alle drie een diagnose hebben. Er zijn dagen dat alles van een leien dakje loopt. Van die dagen dat ik geen moment stilsta bij ADHD, autisme, angsten of dwangmatig gedrag. Het zijn dagen waarvan ik achteraf besef dat ze bestaan. Dagen waar ik achteraf van geniet. 

Er zijn ook dagen waarop bovenstaande mijlenver van mij af lijkt te staan. Dagen waarop je telefoon krijgt van een agent dat een van je jongens mede door zijn impulsiviteit iets enorm doms heeft gedaan. Dagen waarop een van je jongens totaal flipt in een schoenenwinkel omdat hij niet kan kiezen tussen twee paar. Dagen waarop je een van  je jongens bijna huilend aan de telefoon krijgt omdat hij je na een half uurtje al mist en moet weten of alles nog wel goed met je gaat. Dagen waarop je mail krijgt dat de begeleidster van een van je jongens dringend een gesprek wil hebben over het nut van de training die ze hem geeft.

Soms heb ik zo’n opeenvolging van dagen waarop ik met mijn neus op de feiten word gedrukt. Dagen waarop ik geen moment niet stil sta bij ADHD, autisme, angsten of dwangmatig gedrag. Dagen waarop ik weer zeker weet dat mijn leven niet snel saai te noemen is. Dagen waarop ik hartstochtelijk verlang naar de dagen dat mijn leven wel saai lijkt.

Autismedag

Vandaag is het volgens het  journaal wereldautismedag en om aandacht te vragen is voormalig paleis Soestdijk in blauw licht gezet. Dat was het hele item. Geen uitleg, geen deskundige, geen persoon met autisme. Enkel een eenvoudige mededeling. Voor de rest heb ik ook weinig aandacht gezien in andere media. Ik ben voor aandacht voor autisme. Er is zoveel onbekendheid. Er zijn zoveel vooroordelen. Er is zoveel onwetendheid. Maar als dit de manier is waarop die broodnodige aandacht moet worden bewerkstelligd, laat dan maar.

Sowieso heb ik moeite met een speciale dag. Het doet me altijd denken aan secretaressedag of dag van de leraar, dagen waarop je je waardering voor een beroepsgroep kunt tonen. Het lijkt me dat het hier ergens anders om gaat.

Aandacht voor autisme is noodzakelijk geworden. Het lijkt misschien een modediagnose maar feit is dat autisme beter wordt herkend door de hulpverlening . Feit is ook dat die vervelende, intelligente maar luie en buiten-de-boot-vallende kindertjes van vroeger op latere leeftijd alsnog een diagnose kregen. Feit is dus dat mensen met autisme bestaan. Het lijkt misschien alsof er steeds meer mensen met een autistische stoornis komen. Maar eigenlijk zijn ze er altijd al geweest. Er is binnen bepaalde groepen enkel meer bekendheid en kennis gekomen

Op scholen is dit goed te zien. Als er eenmaal één kind met autisme is, worden mogelijke andere autistische kinderen beter geobserveerd waardoor er meer diagnoses worden gesteld. Er heeft geen besmetting plaats gevonden, het wordt eerder herkend. Herkenning is de eerste stap die gezet moet worden voor adequate ondersteuning en eventuele hulpverlening. Daarom is aandacht voor autisme nodig.

Maar niet alleen daarom. Ook om te begrijpen dat iemand je liever geen hand geeft. Om te begrijpen dat er mensen zijn die geen volle wachtkamer in willen gaan. Om te weten dat  een gesprekspartner die maar door blijft praten over een bepaald onderwerp niet per sé onbeschoft is maar niet weet wat te zeggen of zelfs niet door heeft dat hij/zij doorratelt. Om zoveel meer redenen nog . Zoveel redenen dat een dagje aandacht niet genoeg is.