Het is ‘coming out day’, een dag in het leven geroepen
om aandacht te vragen voor de grote stap die niet hetero-mensen allemaal ooit
eens hebben gezet, hun omgeving vertellen dat ze anders zijn dan de nog altijd
geldende norm.
De tweets waarin mensen hun onbegrip uitspreken over de
noodzakelijkheid of wenselijkheid van zo’n dag tieren weer welig. Daarom zet ik
speciaal voor deze dag de joker van de #wot in om een oud blog van me nogmaals
te publiceren.
1 april 2021
Afgelopen woensdag was het Transgender day of visibility. Donderdag was het
20 jaar geleden dat het burgerlijk huwelijk werd opengesteld voor paren van het
gelijke geslacht. Twee dagen die in mijn kleine bubbel om een feestje vragen.
Twee dagen om zichtbaarheid, acceptatie en normalisering vieren. Maar ik was
even wat minder slim en las de reacties op sociale media over deze twee
bijzondere dagen. Sindsdien weent mijn moederhart.
Het huilt om het onbegrip, de vuilspuiterij, de intolerantie en de
ongefundeerde oordelen die ik lees. Het huilt voor mijn kind dat er zoveel haat
leeft voor iemand als zij bij mensen die haar niet kennen. Tegelijkertijd ben
ik een beetje jaloers op deze mensen. Vooral op hun onwetendheid.
Deze mensen hebben hun kind niet zien vechten met zichzelf. Hun kleuter is
nooit uitgescholden voor vuile homo, waardoor het woord homo als iets negatiefs
wordt ervaren want het is toch vies?
Ze hebben hun kind nooit overstuur thuis gehad omdat kinderen op school
zeggen dat een roze shirt niet voor echte jongens is.
Ze hebben nooit meegemaakt dat ze haar lievelingsbroek niet meer aan durft
omdat er een roze streepje in zit en dan word ze uitgescholden voor mietje.
Dat ze op ballet te horen krijgen dat ze best mee mogen doen maar niet in
een balletpakje zoals alle andere kinderen in de les.
Dat ze van ballet afgaan omdat de meisjes uit de les het zo lastig vinden
dat er een jongen mee wil doen.
Dat ze van wildvreemden te horen krijgen dat zo’n elfenjurkje echt prachtig
is maar toch niets voor een echte jongen.
Dat mensen het fantastisch vinden dat je een speelkeukentje in je woonkamer
hebt tot ze horen dat je enkel zonen hebt.
Deze mensen hebben nog nooit de wanhoop in hun kind gezien omdat ze voor
het eerst verliefd zijn geworden op iemand van het eigen geslacht. Ze hebben
niet de vertwijfeling gezien toen ze erachter kwamen dat ze ook vallen op
mensen van het andere geslacht.
Deze mensen hebben nog nooit moeten toekijken terwijl hun kind worstelde
met zichzelf, met zijn/haar lijf, met de genderverwachtingen bij
opleidingskeuze, bij de kledingkeuze of haarstijl en hobby’s.
Als ouder probeer ik mijn kind elke dag opnieuw mee te geven dat het er mag
zijn. Dat het mag zijn wie het is. Dat het niet uitmaakt op wie het wel of niet
verliefd wordt. Dat het kind zelf niet is veranderd, enkel het geslacht en dat
ik blij ben dat ze meer en meer zichzelf wordt.
Als moeder houd ik mijn hart vast want we maken al 16 jaar mee dat
Nederland niet zo tolerant is als ze zelf denken. Homohaat is nog steeds
aanwezig en echt niet alleen in religieuze hoek. Ik heb vaak genoeg mogen horen
dat het “vast nog wel goed komt ondanks dat ie nu zo’n voorkeur heeft voor
meisjesdingen”.
Als moeder vind ik het extreem dapper en extreem eng dat ze nu als meisje
over straat loopt. Ze zal maar de verkeerde tegenkomen die haar herkent.
Als moeder ben ik bang voor de toekomst waarin baanzekerheid, woongenot,
arbeidsplezier en basisveiligheid volgens statistieken minder vanzelfsprekend
zijn.
Als moeder vrees ik genderdysforie, depressie, automutilatie en suïcidale
gedachten.
Als mens ben ik boos. Boos dat ik denk ”Jullie hebben makkelijk lullen.”.
Boos dat mensen dit over mijn kind durven te denken. Boos dat deze mensen mijn
prachtige, kwetsbare kind als een bedreiging zien. Nog bozer dat ze hun
vuiligheid met droge ogen durven optikken. Boos dat het land waar ik opgroeide
zichzelf zo op de borst klopt over homoacceptatie, tolerantie en emancipatie,
terwijl datzelfde land makelaars heeft die heen woning verhuren aan
homostellen. Een land dat contracten niet verlengd omdat iemand er achter is
gekomen dat het kruisje bij gender niet overeenkomst met hoe de persoon eruit
ziet. Een land dat vind dat mensen mogen zijn wie ze zijn als ze dat maar niet
in het openbaar doen.
Ik ben boos dat deze mensen mijn kind afschilderen als iets vies, iets
fouts, iets monsterlijks. Want mijn kind is geen freakshow. Mijn kind is een
prachtig mens. Een gevoelige ziel. Een loyale vriend. Een liefdevol kind. Een
prima werkkracht. Een pientere stagiaire. Een intelligente leerling. En af en
toe een vreselijke puber.
Ik ben niet dapper en dus reageer ik niet op de mensonterende reacties van
dit soort mensen. Ik ben niet dapper dus ik schreeuw mijn onmacht niet uit. Ik
ben niet dapper daarom huil ik niet hardop.
Maar mijn hart weent zachtjes voor al het verdriet, het onrecht en de
ongelijkheid waar alle mensen die zich onder de regenboogvlag scharen dag in,
dag uit mee worden geconfronteerd.
P.S. ons jongste kind is transvrouw wat inhoudt dat ze als jongen/man
geboren is maar zich meisje/vrouw voelt. Op dit moment staat ze op de
wachtlijst voor ondersteuning vanuit een erkende psychologenpraktijk. De
huidige wachtlijst is ongeveer 24 weken. De wachttijd voor de genderpoli
bedraagt momenteel meer dan 2 jaar (bron:UMCG)