Tijdens het laatste oudergesprek over onze jongste werd
wederom de mogelijke overstap naar regulier onderwijs aangestipt. Er is al
eerder over gesproken dus het kwam niet helemaal onverwacht, maar het is voor
mij een hele kluif om te behappen. Het is het jongste kuiken en juist deze
willen ‘ze’ op een enorme grote, onveilige, niet beschermde, chaotische,
massale leerfabriek plaatsen.
Oke dat laatste is zeer kort door de bocht. Maar eerlijk is
eerlijk, dat is wel wat mijn moederhart voelt. Waar ik bij de oudste totaal
niet was voorbereid op een overstap naar speciaal onderwijs en er in eerste
instantie ook grote vraagtekens bij had of het noodzakelijk was, zit ik nu in
een schuitje de andere kant op. En dit schuitje vind ik veel enger! Ten eerste
heb ik geen enkele ervaring met regulier voortgezet onderwijs. Ten tweede is de
veiligheid van het bekende erg prettig. Ten derde heb ik nu grote vraagtekens
of deze jongen het wel gaat redden op regulier onderwijs.
Ik ben mij er terdege van bewust dat zijn huidige school
niet zomaar een advies geeft. Dat zij zorgvuldig observeren, zijn vaardigheden en
mogelijkheden in kaart brengen en afwegen wat voor hem het beste zou kunnen
zijn. Ik weet dat zo’n advies niet licht wordt opgevat. En toch haal ik het in
mijn hoofd het advies te betwijfelen. Waarschijnlijk onnodig, maar ik heb niet
voor niets een moederhart.
Zien ze wel hoe klein hij nog is? Weten ze wel dat hij pas
in september 12 wordt? Hebben ze wel door hoe jong hij nog is in zijn
ontwikkeling? Kan hij wel zo zelfstandig functioneren als nodig is? Mijn moederhart
stroomt over van twijfel. Het ziet overal beren op de weg. Het denkt vooral in
beperking. Niet om mijn kind op te houden, af te remmen of klein te houden, maar
allemaal met een en dezelfde intentie, dit kind beschermen. Dit kind wat zo ontzettend
is gekwetst. Dit kind wat zo neerslachtig kan zijn. Dit kind dat zo weinig
geloof heeft in eigen kunnen. Dit kind wat zo bang is om te falen.
Mijn angst dat hij opnieuw zo heftig gekwetst gaat worden
dat hij terug schiet naar de depressie waar we hem al die jaren geleden net
voor hebben kunnen weghalen en dit keer er misschien wel in schiet, met alle
gevolgen. Het is mijn angst dat er zo weinig over is om op te rapen als hij
opnieuw zo hard valt. Het is vooral mijn angst mijn meest kwetsbare kind niet
te kunnen beschermen die twijfel zaait.
En dus pak het ik voorlopig advies op en ga kijken bij
reguliere scholen. Ik ga in gesprek met zorgcoördinatoren (die geen flauw idee
hebben welke ondersteuning ze volgend schooljaar kunnen bieden). Ik stel me open, stel mijn vragen en leg mijn
twijfel neer. In de hoop een eerlijke keuze te kunnen maken. Een keus die het
kind recht doet.