Het is begin april wanneer onze jongste wat begint te
kwakkelen. We zijn niet verbaasd. Er waart een verkoudheidsvirus rond, diverse
mensen hebben een buikgriepvirus en zelfs de griepgolf heeft nog een
uitlopertje. Tel daar bij op dat jongste een ontzettend zwaar schooljaar draait
(lessen op 3 HAVO-niveau, vijf vakken VMBO-tl examens en een dag in de week
stage) de laatste tentamenweek net is geweest en het praktijkexamen eraan zit
te komen. Het is niet verwonderlijk dat hij vermoeid is en zijn weerstand wat
verminderd. Rond zijn praktijkexamen knapt hij wat op. We zijn gerustgesteld.
Zie je wel, stress speelde een rol.
Een paar dagen later is hij toch weer ziek. Hij blijft
weer een paar dagen thuis, slaapt weer een flink aantal uren en lijkt er weer
tegen te kunnen. Tot een dikke week later. Dan is hij toch weer ziek.
Het valt op dat hij bij het ziek zijn steeds
pijnklachten heeft in de buikstreek. Dat maakt mij toch wat onrustig en we
besluiten toch maar eens langs de huisarts te gaan.
De klachten van jongste zijn wat vaag dus besluit de huisarts
niet te hard van stapel te lopen en te kijken of jongste niet last heeft van
constipatie. We krijgen wat tips en een middeltje om de darmen wat op gang te
krijgen.
In eerste instantie lijkt jongste wat op te knappen.
Hij neemt een aantal dagen het voorgeschreven middel en doet zijn schriftelijke
examens. Daarna lijkt het snel beter te gaan.
Tot het nog geen week later flink mis lijkt te zijn. In
het weekend wordt hij weer ziek en op maandag besluit ik hem thuis te houden. De
klachten lijken veel op de klachten van voor de examens dus maak ik een nieuwe
afspraak bij de huisarts voor hem. En dan gaat het snel bergafwaarts. Vrij
plots neemt de pijn flink toe en er komt koorts bij. Een spoedkijkoperatie
wijst uit dat jongste een langdurige blindedarmontsteking schijnt te hebben. Er
is geen 100% zekerheid omdat de appendix niet is aangetroffen maar op zijn plek
zat wel een enorm abces.
Na een week ziekenhuis mag jongste mee naar huis.
Eindelijk beter worden. Tenminste, dat is wat wij dachten.
De operatie is vijf weken geleden en ondanks dat de
hevige pijn weg is en hij sindsdien geen koorts meer heeft gehad blijft jongste
kwakkelen. Hij is vaker thuis dan dat hij wel naar school kan. Hij kan nog
steeds niet langer dan drie uur naar school. Hij heeft nog steeds een naar
gevoel in zijn buik. Hij slaapt nog steeds zeer geregeld een flink aantal uren
bij. Hij is nog steeds een eng mager jochie met ingevallen wangen en donkere kringen
rond zijn ogen. En hij heeft nog zeer geregeld pijn.
Natuurlijk zijn we al een paar keer terug geweest bij
de huisarts. En iedere keer worden er zinnige dingen gezegd en logische stappen
gezet. Iedere keer lijkt hij wat op te knappen en dan een paar dagen later
stort het kaartenhuis weer in en is hij weer terug bij af.
Het is lastig te zien. De jongen heeft het zo moeilijk
met zijn lastige lijf. Hij is iedere keer zo teleurgesteld dat hij weer eerder
dan gehoopt van school komt. Hij is zo moedeloos als de pijn weer toeneemt. Hij
is zo verdrietig dat hij niet beter wordt. En dan hebben we het nog niet eens
over alle leuke dingen die hij al heeft moeten missen en waarschijnlijk nog
gaat missen dit schooljaar.
Het komt nog wat harder binnen omdat ik zo goed weet
hoe het voelt als je iedere keer opnieuw door je lijf in de steek gelaten
voelt. De klap komt iedere teleurstelling steeds harder aan. En op het moment
zijn het mokerslagen die hij te verduren krijgt.
Vandaag heb ik opnieuw contact gezocht met de huisarts.
Helaas is onze eigen huisarts al twee weken op vakantie dus wordt er waargenomen.
De waarnemer wil dat jongste door een huisarts wordt gezien voor
vervolgstappen, maar we zijn een beetje huisarts moe. Helemaal omdat de
waarnemer eind van de week pas tijd had en jongste dus door nog weer iemand
anders gezien zou worden. Een derde huisarts voor hetzelfde probleem. Ik heb
dus verzocht om een verwijzing naar de kinderarts. Als het goed is hoor ik
vanmiddag of de waarnemer daar mee instemt.
Wordt ongetwijfeld vervolgd.