#wow 2024, deel 3

 

Afvinklijstjes, ik heb er een haat/liefde verhouding mee. Misschien kun je het zelfs wel een knipperlichtrelatie noemen. Het ene moment loop ik er mee weg en weet niet wat ik zonder zou moeten en het andere moment zijn ze de grootste vloek in mijn leven.

 

Mijn brein is één grote vergaarbak van informatie. Afspraken, regelgeving, het huishouden, familiezaken, alles vliegt er rond. Vaak heb ik geluk en komt de informatie naar buiten op het moment dat ik het nodig heb. Bijna even vaak ontglipt er dan iets met deze informatie. En meestal gaat dat om futiliteiten. Maar geloof me dat het best vervelend is dat het de hamburgers zijn  die op het boodschappenlijstje moeten voor de broodjes hamburger van later in de week.

Afvinken is een term die vaak wordt gebruikt om aan te geven dat een taak of item op een lijst is voltooid of afgerond. Het wordt vaak geassocieerd met het visueel markeren van een taak door er een vinkje naast te zetten, meestal in de vorm van een ✓-symbool. Dit wordt gedaan om aan te geven dat de taak is voltooid of de vereiste actie is ondernomen.

https://chat.openai.com

 

Zoals gezegd gaat er geregeld data verloren. Dat heeft me er toe gedreven overal lijstjes van te maken. Afspraken worden zo snel mogelijk op een kalender genoteerd, ik heb altijd een boodschappenlijstje open in de app en voor ik op vakantie ga maak ik een lijst van dingen die ik mee neem op vakantie en dus ook voor de terugweg weer in de koffer moeten hebben.

Dat zijn handige lijstjes. Ze hebben me al geregeld ernstig geholpen.

 

Waar ik meer moeite mee heb zijn te doen lijstjes. Of stappenplannen. Of verbouw planningen. Of ik maak ze te summier waardoor zeer noodzakelijke stappen worden vergeten. Of ik ben zo bang dingen te vergeten dat ze ellenlang en onwerkbaar worden.

 

De grote grap is dat we momenteel onze woning behoorlijk aan het opknappen zijn. Verduurzaming en modernisering heet het mooi op papier. In praktijk zijn het veel taken die moeten worden uitgevoerd. En dat kan niet zomaar op het moment dat er iemand tijd heeft, nee, daar moet een volgorde inzitten. Het ene moet gedaan zijn voor het andere kan. Weer wat anders kan daar best tussendoor, voor of achter maar heeft een levertijd van minimaal 8 weken. En dan moeten er ook nog wat beslissingen worden genomen over welk systeem, welk bedrijf, is dit noodzakelijk of is dat beter?, wat is wijs om te doen en wat kunnen we beter laten? En dan hebben we het nog niet eens hoe we dan willen hoe het eindresultaat er uit gaat zien.

 

We zijn onderweg. De meterkast is gedaan, de vloer geïsoleerd, een onverwacht gaslek is opgelost en we weten wanneer de zonnepanelen worden geïnstalleerd. Het nieuwe keukenblad is ingemeten, de elektra aansluitingen besproken. Nu door met de vloerverwarming en de warmtepomp.

Tussendoor aan de slag met het leuke deel. Samen met een student Interieur Design kijken en beslissen hoe de woonkamer er uit gaat zien. Al betekent dat ook, nog meer lijstjes.

#wow deel 2, 2024

 

Onze middelste is nogal verzot op eten. En dan vooral op eten wat ik als minder gezond zou kwalificeren. Het is ongelofelijk wat hij als puber voor troep kon wegstouwen. Niet dat ik het voedsel te zien kreeg, mij restte enkel de kartonnen en de dozen. En de zakken en de plastic verpakkingen.

Wat vooral in het oog sprong waren de enorme hoeveelheid koekverpakkingen. Stroopwafels, gevulde koeken, knoppers, speculaasjes, zomaar wat voorbeelden van wat er in die verpakkingen had gezeten.

 

Met kerst probeer ik altijd een cadeau met een knipoog te geven. Over het cadeau van middelste hoefde ik niet lang na te denken. Deze kreeg een sweater met daarop een afbeelding van het hoofd van koekiemonster, of zoals het op de trui stond, Cookiemonster.

Ja, de naam Cookiemonster past hem, maar het feit dat hij bijna 2 meter is, zeer fors, lang ruig haar heeft en een poging tot een vikingsbaard op zijn gezicht draagt maakt het contrast zo ontzettend grappig dat ik het niet kon laten de trui voor hem te bestellen.

 

Omdat middelste als een kind zo blij was met zijn sweater was een traditie geboren. Nee, hij krijgt niet alles met een Cookiemonster maar hij is ondertussen wel trotse bezitter van meerdere t-shirts, een prachtig cookiemonster-blauw trainingspak en als klap op de vuurpijl een cookiemonster-Hawaiishirt.

 

Vooral deze laatste is altijd een groot succes als hij deze in het openbaar draagt. Ik heb al meerdere malen staan schateren van het lachen omdat mensen per se een foto van ‘die lange brede gozer in dat geweldige shirt’ willen maken. En middelste is de moeilijkste niet. Die poseert vol trots voor een ieder die dat wil.

middelste in hèt shirt

lief lachen voor de foto ( het haar is inmiddels langer)

 

#wow deel 1, 2024

 

Zoals jullie weten schreef ik zeer geregeld mee aan de #WOT, word on Thursday, een initiatief om aan de hand van een woord wekelijks op donderdag een blog te plaatsten.

Het afgelopen jaar is daar behoorlijk de klad in gekomen. Niet omdat ik niet wilde maar vooral omdat het leven me links en rechts inhaalde. Tel daarbij op dat ik op donderdag vrijwilligerswerk doe en je snapt dat gebrek aan tijd, puf en motivatie steeds vaker roet in het eten gooide.

Blijkbaar was ik niet de enige want er is gevraagd of de #wot moest blijven bestaan, ophouden of in aangepaste vorm doorgaan. En hoewel ik nauewlijks een bijdrage heb geleverd afgelopen jaar kon ik me niet voorstellen dat het op zou houden. Dat het in de huidige vorm niet meer voldeed was ook wel duidelijk maar net als ik zagen veel deelnemers wel heil in een aanpassing. En daarmee is de #WOW geboren, word of the week. En deze week is het woord

Nostalgie: Verlangen naar een geromantiseerd vroeger  

 

Het veranderen van de naam maakt me een beetje weemoedig. De #wot is een grote rode draad geweest in mijn blogleven. Soms lukte het me langere of kortere tijd niet om mee te doen maar uiteindelijk haakte ik toch altijd weer aan. Vooral omdat het me inspiratie gaf. En een schrijfdoel. Maar ook omdat ik me onderdeel voelde (en voel!) van een gezelschap wat waarde hecht aan de #wot en elkaar stimuleert vooral te blijven schrijven zonder oordeel over vorm, niveau of visie. Natuurlijk doet inhoud er wel toe maar dat je schrijft is het belangrijkste.

 

Als vanzelf denk ik na over wat ik allemaal geschreven heb voor de #wot en besluit mijn blogs eens door te kijken. En wat zie ik? Het is bijna 11 jaar geleden dat ik mijn eerste #wot schreef. Zo leuk om terug te lezen. Wat is er toch veel veranderd sinds die eerste. En wat is er veel hetzelfde gebleven. Mijn leven ziet er heel anders uit tegenwoordig maar wat me opvalt is dat mijn toon en stijl weinig veranderd zijn. Grappig om dat te zien.

 

Ik heb heerlijk gescrold door en gelezen in elf jaar aan #wot-blogs. Sommigen zeer persoonlijk, sommigen zeer goed, soms een plichtmatig blog. Van alles komt voorbij. Deze verzameling blogs is bijna als een logboek, een overzicht van mijn leven in elf jaar. Frustraties en prestaties, baaldagen en topdagen. En vooral heel veel nostalgie.

 

Voor een ieder die ooit eens de taak om elke week een #wot te bedenken mijn immense dank voor de uitdaging die jullie elke week neer hebben gelegd. Jullie hebben mijn geïnspireerd en gemotiveerd te blijven bloggen.