#50books-vraag 7

Lees je alleen in het Nederlands?

Geregeld lees ik dat mensen boeken in de oorspronkelijke, veelal Engelse, taal willen lezen. Zelf doe ik dit nooit. Ik spreek, denk, droom en schrijf Nederlands. Lezen dus ook.

Ik ben zo benieuwd hoe anderen daar over denken en of ze ook de oorspronkelijke taalversie lezen in het Duits of Frans.

Dit was de vraag die ik had ingestuurd voor #50books. En met dat ik hem stelde gaf ik mijn eigen antwoord al. Ja, ik lees enkel in het Nederlands.

Op de Middelbare school heb ik net als vele anderen verplicht in andere talen gelezen. Ik deed het braaf maar beleefde er weinig plezier aan. Dat wijt ik vooral aan mijn leesstijl, al zal een talenknobbel met gebreken zeker ook een rol hebben gespeeld.

Ik ben een analytische lezer. Al tijdens het lezen vat ik de tekst samen. Op de Middelbare school een zegen, want ondanks een abominabele woordkennis (vocabulaire leren vond ik een crime) was ik een ster in tekst verklaren, het grootste en belangrijkste onderdeel van de examens. Het volledig doorgronden van een taal en tekst had voor mij geen enkele meerwaarde. Ik wist waar de tekst over ging en waar ik het antwoord op de vragen kon vinden. Dat was meer dan voldoende.

Ik voel geen enkele behoefte te lezen in een andere taal dan de taal waar ik mee ben opgegroeid. De taal die ik zonder veel moeite doorgrond en mee kan spelen. De taal die mij steeds weer verwonderd. Een taal die als lelijk wordt beschouwd maar zo kleurrijk en genuanceerd kan zijn. Een taal die juist door zijn beperkingen prachtig creatief kan worden gebruikt.

#WOT deel 8 - Weerbaarheid

Er wordt over mij nogal eens gezegd dat ik haar op mijn tanden heb. En dat snap ik wel. Ik ben nogal ad rem, flap er nog al eens wat uit en wie mijn mening vraagt, krijgt die ook. Maar maken die eigenschappen me ook weerbaar? Ik betwijfel het.

Buiten bovenstaande eigenschappen bezit ik er namelijk ook een aantal die mijn weerbaarheid ernstig aantasten. Ik kan onredelijk redelijk zijn en ik ben erg onzeker. Vooral dat laatste kunnen mensen moeilijk rijmen met het eerder genoemde haar op de tanden. Maar eigenlijk is die bos haar niets meer dan een camouflagemiddel. Een afleidingsmanoeuvre.

Ik lijk dan wel heel weerbaar maar  onzekerheid wordt gevoed als ik  wordt uitgedaagd. De twijfel over mijn keuzes wordt aangewakkerd. Ik neem mijn eigen redelijkheid zeer kritisch onder de loep. En ik zet grote vraagtekens bij mijn motivatie.Gelukkig ben ik ook gezegend met een behoorlijke portie relativeringsvermogen en een dosis humor. En die te samen vormen mijn echte weerbaarheid. Ze laten me inzien dat elke nare opmerking betrekkelijk is. Dat sommige mij toegedichte daden zo van de ratten besnuffeld zijn dat het te grappig is voor woorden. En ze laten me altijd weer overeind krabbelen als ik neergehaald ben of me zo voel.

#50books-vraag 5

Welk boek lees je op dit moment? 

Vorige week ben ik begonnen in ‘Een spoor van bloed’ van Val McDermid. Waarom? Omdat ik graag boeken van Val McDermid lees. De manier waarop zij de spanning opbouwt naar misselijkmakende, perverse en afschuwwekkende gebeurtenissen grijpt me steeds weer bij de strot.

Haar boeken vallen in een heel aparte categorie bij mij. Ik kan ze niet in een ruk uitlezen, want eigenlijk is er niks leuks aan haar boeken. De misdaden zijn altijd zo gruwelijk dat het me moeite kost verder te lezen. Vaak ben ik zo ontdaan dat ik het boek wegleg. Maar ze heeft me dan altijd al lang te pakken. Ik moet weten hoe het verder gaat. Ik moet het motief weten. Ik zal geen rust hebben voordat ik weet hoe iemand tot deze daden is gekomen en hoe deze persoon uiteindelijk door de mand valt. Dus met enige afkeer pak ik toch het boek weer op en lees dapper verder. Net als de hoofdpersonen, doodsbenauwd maar volhardend tot het bittere eind.

#50books is een initiatief van Petepel. Elke week stelt hij een vraag over boeken en het lezen ervan.De antwoorden worden verzameld op zijn eigen blog. Hier vind je de vragen en vele antwoorden.

#50 books vraag 4

Van welke auteur lees je alles, maar dan ook alles wat uitgebracht wordt?

Hoewel ik een serielezer ben, ben ik niet erg trouw. Het gebeurt geregeld dat ik in een serie bezig ben maar dat de boeken me steeds minder gaan aanspreken. Dat kan diverse oorzaken hebben maar meestal beginnen de verhaallijnen voorspelbaar te worden. Een andere reden dat ik afhaak is dat de hoofdpersoon zich nauwelijks ontwikkeld waardoor deze oninteressant wordt of zich juist onlogisch of extreem ontwikkelt waardoor ik de herkenning mis.Toch zijn er een aantal schrijvers waarbij ik ver ben gekomen.

Ik heb de hele Wallander-serie van Mankell gelezen. Tot en met het boek waarin Alzheimer wordt vastgesteld bij de hoofdpersoon. Het vervolg met Linda Wallander als hoofdpersoon ben ik nooit aan begonnen. Voor mij was de serie afgerond en ik kan me er nog niet toe zetten een doorstart te maken.

Natuurlijk heb ik de hele Millenium-serie van Stieg Larsson gelezen. Maar of  ik het vierde boek, als het ooit uitkomt, ook ga lezen betwijfel ik. Ook hier is voor mij het verhaal rond.

De enige schrijver waar ik tot nu toe echt alle Nederlandse vertalingen heb gelezen is Terry Pratchett. Zijn zelfbedachte Schijfwereld vind ik zo’n fantastische, absurde weergave van onze maatschappij dat ik elk boek weer smul en schaterlach. De manier waarop zaken als religie, macht en eerzucht worden verweven met bekende mythen en sagen is voor mij puur genieten. Zelfs in de kwalitatief mindere boeken zit wel een pijnlijk herkenbare situatie, briljante visie of scherpzinnige quote. Ik vind ze zo goed dat dit de enige serie is waarvan ik wel eens een boek herlees en dan weer verrast kan uitbarsten in lachen.

Het #50books initiatief is bij Petepel ontstaan naar aanleiding van de 30songschallenges maar gaat anders ingevuld worden. Elke week op zondag zal hij een nieuwe boekvraag posten die door iedereen vrij mag worden ingevuld. Alles is toegestaan. Een foto, een recensie, een persoonlijke herinnering, enzovoorts. De beantwoording van de vraag hoeft helemaal niet op dezelfde dag of binnen een week. Wanneer je het blog klaar hebt, post het dan en plaats een link onder de betreffende vraag, zodat iedereen het kan volgen en bij je komt kijken.

#WOT deel 7

De Postduif

Ik ben een gezegend mens. Ik ben namelijk getrouwd met een man die van me houdt. Maar op Valentijnsdag hoef ik niks te verwachten. Mijn man is namelijk even romantisch als een postduif die op instinct naar huis is gevlogen. Blij dat hij thuis is maar moe en toe aan een bak voer. En dat geeft niks. Dat wist ik al toen ik voor hem koos.

Romantiek is dan misschien niet aan hem besteed, mijn man laat wel degelijk zien dat hij van me houdt. Hij geeft mij ruimte. Ruimte om te doen wat ik leuk vind. Ruimte om fouten te maken. Ruimte om op pad te gaan als de gezinssituatie me benauwd. Ruimte om geheel mezelf te zijn.

De eerste jaren van onze relatie maakte al die ruimte me onzeker. Ik kon doen en laten wat ik wilde, hij leek alles best  vinden. Jaloezie is hem vreemd dus als ik op stap ging met een andere man legde hij me geen strobreed in de weg. Hij houdt niet van drukte, dus mocht ik best alleen naar feestjes. Daar lag hij niet wakker van. Een dagje weg? Als ik dat wilde moest ik dat vooral doen.. Zoveel ruimte was ik niet gewend. Ik was bang dat ik hem niks kon schelen.

Maar na een aantal jaren besefte ik dat dit zijn ultieme liefdesgift was. Ik mag doen wat ik wil. Ik mag alle ruimte pakken die ik nodig heb. Ik mag zijn wie ik ben. Zodat  hij als postduif een thuis heeft om naar terug te vliegen.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? 

#50books-vraag 3

Wat is jouw favoriete plek om een boek te lezen?

Toen ik als kind leerde lezen ging er een wereld voor mij open. En wat voor een wereld! Deze wereld werd volledig gevormd door letters en woorden die beelden in mij opriepen. Ik vond het fijn in deze wereld. Hier huppelden mijn gedachten niet door elkaar. Hier vroeg niet elk detail om mijn aandacht. Hier hoefde ik geen moeite te doen me te concentreren op waar ik mee bezig was. In deze wereld was er rust.

Het zal weinigen verwonderen dat ik elke gelegenheid aangreep om te lezen. Het maakte niet uit waar ik was, ik las overal. Het moment dat ik boek open deed, was ik  ergens anders. Volledig afgesloten van de buitenwereld. De enige manier om mij terug te krijgen in het echte leven was het afpakken van het boek.

Nog steeds kan ik mij overal verliezen in een boek. Maar echt handig is dat niet. Niet bereikbaar zijn  en alle gevoel voor tijd verliezen is erg lastig als je verantwoordelijkheden hebt. En dan ben ik ook nog eens stikchagrijnig als je me uit een boek haalt.

Om mijn gezin tegemoet te komen lees ik nu enkel als het echt kan. Op een moment dat  ik even niet in dienst sta van het huishouden en de kinderen. Als de kinderen uit logeren zijn bijvoorbeeld. Of als ik ziek in bed lig. Of als ik zoveel last heb van mijn rug dat ik nauwelijks kan bewegen.

Maar bovenal lees ik in bad. In bad stoort niemand me omdat ze iets te drinken willen. In bad komt niemand me vragen of er gelogeerd of gespeeld mag worden. In bad ben ik even afwezig. En aangezien ik dan toch al niet thuis ben kan ik me helemaal terugtrekken in mijn eigen wereld van letters, woorden en beelden.

#50books is een initiatief van Petepel. Elke zondag wordt er een boekvraag gepost die vrij ingevuld mag worden. Op de volgende site kun je de vragen vinden http://www.petepel.nl/50books

50books- vraag 2

Vraag2

Welk boek krijg je maar niet uitgelezen, hoe vaak je er ook in begint?

Meteen schoot mij ‘De Celestijnse belofte’ te binnen. Door velen aangeraden en als ik de achterflap lees wil ik het meteen lezen. Maar, na drie pogingen ben ik nog steeds niet verder dan halverwege hoofdstuk 2. Het verhaal kan mij maar niet boeien. En ik kan mezelf er niet toe zetten door te lezen. Het boek kan niet de belofte die het doet op de achterflap in lossen.

Er zijn nog twee boeken waar ik mee worstel. Tolkiens ‘Silmarillion’ en ‘De naam van de roos’ van Umberto Eco. Zo vol mooie woorden en zinnen dat ik na drie alinea’s de draad kwijt ben en weer opnieuw moet beginnen. Maar anders dan bij 'De Celestijnse Belofte' heb ik hier de hoop dat ik ze ooit uitlees nog niet opgegeven.

50books – vraag 1

Welk boek heeft in je vroegste jeugd de meeste indruk op je gemaakt?

Pudding Tarzan

Vanaf het moment dat ik kon lezen verslond ik boeken. En omdat de kleine dorpsbibliotheek niet echt veel keuze had las ik alles. Pinkeltje, beertje Paddington, de olijke tweeling, de Kameleon, allemaal passeerden ze de revue. Maar het boek wat de meeste indruk op mij maakte heb ik pas zelf gelezen toen mijn oudste zoon leerde lezen.

Het boek ‘Pudding Tarzan’ werd in de derde klas door de meester voorgelezen. Ik werd meteen gegrepen door het ondeugende verhaal wat vol vaart en met humor werd verteld. Toen de meester het uit had wilde ik het boek heel graag zelf lezen. Helaas had onze bibliotheek het niet. Ze kenden het niet eens!

Al snel verloor ik mijzelf in andere boeken en wil om ‘Pudding Tarzan’ zelf te lezen verdween naar de achtergrond. Tot mijn oudste zoon leerde lezen.

Het is nu nog nauwelijks te geloven maar toen der tijd was het een klein, iel en heel ondeugend jongetje. Toen het een keer hard waaide zei ik tegen hem dat hij maar net als Pudding Tarzan een paar bakstenen in zijn zak moest doen zodat hij niet weg zou waaien. Hij had natuurlijk geen flauw idee waar ik het over had. Ik ben dus naar de bibliotheek gegaan en heb het boek ’s avonds gaan voorlezen. En tot mijn grote geluk genoot hij net zo hard als ik jaren geleden deed.

Geschreven naar aanleiding van  #50books van Petepel. Elke week op zondag zal er een nieuwe boekvraag gepost worden die door iedereen vrij mag worden ingevuld. 

Passend

Vier jaar geleden maakte ons eerste kind de overstap naar Speciaal Onderwijs. Geen beslissing die we licht hebben genomen maar een zorgvuldige afweging wat dit kind nodig had en waar dit geboden kon worden. Het Speciaal Onderwijs was een verademing voor hem. Klassen met maximaal 14 kinderen en alle dagen twee hiervoor opgeleide mensen in de klas. Een iemand met een PABO-opleiding aangevuld met een opleiding voor het begeleiden van bijzondere kinderen en een iemand met een HBO-opleiding op pedagogisch gebied. En in iedere groep een stagiaire van een van deze HBO-opleidingen.Een ideale omgeving voor kinderen die net wat extra’s nodig hebben op school.

Het jaar erna was al iets minder ideaal. Er moest bezuinigd worden en in alle wijsheid hadden de mensen van bovenaf besloten dat dat het makkelijkste kon door te bezuinigen op de hoogste kostenpost, de personeelskosten. In plaats van 5 dagen in de week was er nu nog maar 3 dagen in de week extra ondersteuning.

Nog weer een jaar later kwamen de plannen voor Passend Onderwijs. Op papier een mooi concept. Onderwijs op maat voor elke leerling, met als belangrijkste doelstelling zoveel mogelijk kinderen in het regulier onderwijs te houden. Maar daar moest natuurlijk wel geld voor vrijgemaakt worden. Men vond het logisch dit te halen op de plek waar men uiteindelijk minder geld nodig zou hebben omdat er minder leerlingen naar toe zouden gaan komen, het Speciaal Onderwijs. En natuurlijk werd dat weer gehaald bij de hoogste kostenpost, het personeel. De 3 dagen ‘extra’ ondersteuning werden teruggebracht naar 3 dagdelen. De druk op de leerkracht en op de stagiaires nam toe en toe. En nog vonden de wijze mensen dat er nog wel wat bezuinigd kon worden. Het resultaat is dat het aantal leerlingen per klas omhoog moet. Dit jaar al is het maximaal aantal leerlingen per groep toegenomen tot 16 en hoogstwaarschijnlijk zal dit aantal volgend kaar nog verder omhoog moeten om te kunnen voldoen aan de eerder opgelegde bezuinigingsrondes. Toen kwam het nieuws van het nieuwe kabinet. Er moest nog even 300 miljoen worden bezuinigd.

Mijn kinderen hebben geluk met hun zeer betrokken leerkrachten. Huisbezoeken worden afgelegd in hun vrije tijd. Handelingsplannen (verplicht!) worden geschreven en bijgewerkt op studiedagen omdat daar in werktijd geen tijd meer voor is. Mailcontact met ouders wordt gedaan vanuit huis, in eigen tijd wel te verstaan. Ieder mens kan bedenken dat ze geen flauw idee meer hebben hoe ze nog fatsoenlijk onderwijs kunnen bieden aan een groep zeer kwetsbare kinderen. Kinderen die het ondanks alle mooie praatjes over externe expertise (is er nauwelijks want half wegbezuinigd) en extra begeleiding op regulier (zie vorige punt) zich niet staande kunnen houden op regulier onderwijs. Geen wonder dat voor deze mensen de maat vol is. Er valt geen geld meer te halen bij het Speciaal Onderwijs. Niet zonder de kwaliteit van onderwijs nog verder onder druk te zetten.

#WOT Onbevangen

Onbevangen, het  is nogal eens een thema in mijn persoonlijke blogs. Het is een eigenschap die ik tegelijkertijd koester, naar verlang en verstop. Onbevangen zijn maakt namelijk ook kwetsbaar. En ik ben wel genoeg gekwetst.

Gek genoeg is mijn onbevangenheid nooit de oorzaak geweest dat ik werd gekwetst. Meer de misvatting van vele mensen dat je als je onbevangen bent dan ook zelfverzekerd, overmoedig of zelfs arrogant bent.

Ook ik zelf maakte een denkfout. Ik vond mezelf naïef, iets wat toch een wat domme, negatieve bijklank heeft. Ik heb dus hard mijn best gedaan wereldwijzer te worden. Of in ieder geval te lijken. Zonder veel succes. Je kunt  jezelf wel voor de gek willen houden maar diep in je hart weet je altijd dat je dat doet. Ook maakte het me niet minder kwetsbaar. Integendeel zelfs. Ik werd afstandelijker, meer onzeker  en daardoor nog kwetsbaarder.

Toen ik daar achter kwam probeerde ik heel hard weer naïef in het leven te staan. Natuurlijk lukte dat niet. Onbevangenheid laat zich niet afdwingen. Helemaal niet als je wonden en littekens op je ziel hebt.

Maar mijn grootste fout was toch wel dat ik vond dat je enkel naïef en onbevangen bent als je je open stelt zonder angst of onzekerheid. De laatste maanden heb ik ondervonden dat dat echt lariekoek was. Ik heb geleerd dat ik pas echt onbevangen ben als ik ondanks en met mijn angsten en onzekerheden ergens in stap. Het kan namelijk nooit erger zijn dan ik van te voren had bedacht.


Onbevangen ~ 1) Bloedjong 2) Kinderlijk 3) Naïef 4) Niet geremd doordat je weet wat er komt 5) Onpartijdig 6) Ongedwee 7) Ongedwongen 8) Onbevooroordeeld 9) Onbeschroomd 10) Objectief 11) Vrij 12) Vrijmoedig 13) Zonder scrupules 14) Zonder schroom 15) Zonder vooroordeel

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract?