Een paar maanden geleden had mijn zoon zijn coming
out. Voor hem betekende het het einde van een lange periode van twijfel,
verwarring en onzekerheid. Voor ons betekende het een toegenomen kans op een
schoonzoon. Maar het betekende vooral dat we een blije jongeman in ons huis
hadden. Hij stuiterde van geluk dat hij eindelijk zichzelf had uitgevogeld.
Nu zoon zelf begreep
hoe hij seksueel georiƫnteerd was wilde hij dat ook niet onder stoelen of
banken wilden steken. Op werk, op school, bij vrienden, overal vertelde hij dat
hij biseksueel is.
Ik ben blij en dankbaar dat hij zich veilig genoeg
voelt zich openlijk te uiten. Ik ben blij dat hij niet het gevoel heeft zich te
moeten verstoppen. Ik ben blij dat zijn openheid geaccepteerd en vaak
gewaardeerd wordt.
Zelf heb ik het moeilijker met open zijn. Niet om zijn
seksualiteit maar meer omdat het niets heeft veranderd. Mijn zoon is nog steeds
dezelfde zoon. Hij is alleen een beetje meer zichzelf geworden.
Het is meer dat
ik het niet ter zake doende vind. Wat voegt de mededeling ”mijn zoon is bi.” aan een gesprek toe? Het
is niet mijn geaardheid, niet mijn leven, niet mijn identiteit. Het is helemaal
van hem en het is aan hem om dat wel of niet te vertellen.
Maar als ik eerlijk ben laat het mij niet
onverschillig. Hoe hij zichzelf is, hoe hij zichzelf durft te tonen, hoe blij
hij is dat hij weet wie en wat hij is. Het maakt me trots. Ik ben zo blij zijn moeder
te mogen zijn. Vandaag is het coming out day. Het is tijd me niet langer te
verstoppen.
He is out and I am proud!