#wot deel 11, 2021

 

Herhaling = 1) Bis 2) Doublure 3) Herhaaloefening 4) Heruitzending 5) Het nogmaals doen 6) Recidive 7) Repetitie 8) Reprise 9) Reproductie

 

Mijn brein is eigenlijk altijd vrij snel verveeld geweest. Het had veel prikkels nodig om tevreden te blijven. Deze prikkels bestonden bij voorkeur uit nieuwe informatie. Dingen om me over te verbazen, mijn hersens aan de slag te zetten, dingen die emotie oproepen. Vrij stevige prikkels. Hoe steviger hoe liever ik het had.

Alles om het brein bezig te houden zodat de rusteloosheid die erin huisde geen kans kreeg.

 

Buiten dit overactieve brein beschikte ik ook over een ijzeren geheugen. Ik vermoed dat een olifant jaloers zou kunnen zijn op welke informatie er allemaal in mijn geheugen zat opgeslagen. Het is geen fotografisch geheugen, meer een filmisch of verhalend geheugen. Van een flinter informatie kan ik herleiden wat er voor gebeurde, wat het gevolg was en hoe deze gebeurtenis eindigde. Erg handig als je op zoek bent naar een naam bij een gezicht. Of waar je iemand van kent of hoe een gesprek ook alweer was verlopen.

Best heel handig als je vervolggesprekken voert. Of klantencontact onderhoud. Of een rapport of verslag moet schrijven. Er zitten ook wat nadelen aan.

 

Zo kon ik bij een scene in een film direct zien of ik de film al eens had gezien, wie de hoofdrolspelers waren, wat het plot was en hoe het afliep. Zo ook met series en boeken. En het moment dat deze informatie zich in mijn hoofd ontvouwde was mijn interesse weg.

Helaas gold dit ook voor schoolwerk. Het was een drama om iets te alten inslijten door herhaling. Rijtjes stampen, woordjes leren, mijn hoofd zag wat bekends en ging meteen dwalen, want herkenning is herhaling is geen nieuwe prikkel is saai.

 

Het zal misschien zijn opgevallen dat ik in de verleden tijd schrijf. Dat is niet per ongeluk. Dat is omdat er iets is veranderd. Of het komt door de leeftijd of dat het toch een nasleep is van het hartinfarct durf ik niet te zeggen maar tegenwoordig kan ik enorm genieten van herhalingen. Detectiveseries kijk ik opnieuw. Boeken herlees ik. En ook films kijk ik opnieuw.

Ik merk namelijk dat er veel details zijn verdwenen. Waar ik vroeger met allerlei kronkels, verwijspijltjes en aandachtsstreepjes alle details weer helder had merk ik dat ze nu wat vaag en kleurloos blijven. Ik merk ook dat ik het zelfs leuk vind de helderheid weer terug te brengen door herhaling. Even weer precies weten welk motief iemand zou kunnen hebben om verdacht te kunnen worden. Exact weten waar op de route Frodo en Sam Gollum ontmoetten. Opnieuw ontdekken hoe briljant de quote van Terry Pratchett in dat ene boek is. Een film kunnen kijken met manlief zonder halverwege al te weten hoe het verder loopt en wat nou eigenlijk het plot is.

 

Ik vind het vaak erg vervelend vind dat mijn geheugen niet meer zo’n onuitputtelijk bron van verhaallijnen, gesprekken, familiedetails, historische gebeurtenissen en quotes is. Er zit toch wel een groot voordeel aan. Mijn hoofd vraagt minder om prikkels. Sterker nog, het wordt doodmoe van. Ik raak zelfs snel overprikkeld. En niets werkt beter daartegen dan herhaling, herhaling, herhaling.

#wot deel 10, 2021

 

Menu = 1) spijskaart, 2) opgave van gerechten, 3) lijst van keuzemogelijkheden op een computer

 

Een paar jaar geleden ging het niet zo goed met me. Jarenlang was ik mezelf voorbij gelopen. Hoeveel er ook op mijn bord terecht kwam, ik zette mijn schouders eronder om er het beste van te maken.

Zorg voor de kinderen? Ik belde, mailde en overlegde me suf om het zo goed mogelijk voor elkaar te hebben. Hartinfarct? Dotteren, medicatie, revalideren en weer door. Astmatisch? Medicatie, behandeling en weer door. Manlief overspannen? Stapje extra tot het weer beter gaat en weer door. Slaapapneu? Even balen, cpap-machine en weer door. En inderdaad, alle praktische zaken liepen op rolletjes.

 

Diep van binnen wist ik wel dat ik dingen parkeerde onder het mom van “het gaat nu goed, laten we er dan maar niet te lang bij stil staan.” Tot het moment dat dingen zich niet meer lieten parkeren. In mijn hoofd ging alles aan de wandel. Emoties van verschillende gebeurtenissen liepen door elkaar heen en versterkten elkaar. Gevoelens van verdriet, boosheid, verlies en onmacht gingen met me aan de haal. Ik dacht dat ik het allemaal wel aardig kon handelen tot ik mezelf huilend zag zitten bij de doktersassistente.

 

In de herstelperiode kreeg ik de opdracht eens kritisch te kijken of alle dingen die ik tijdrovend maar vanzelfsprekend vond wel zo vanzelfsprekend waren en zo tijdrovend hoefden te zijn.

Eén van de eerste dingen die op de schop ging was de manier waarop ik boodschappen deed. En daarmee ook de manier waarop ik kookte.

In plaats van elke dag bedenken wat we zouden gaan eten begon ik een meerdaagse planning te maken. Zo hoefden we maar twee keer per week boodschappen te doen. Hoewel het één keer per week best een uitdagende klus is om een weekmenu te bedenken en aanvullend een boodschappenlijst samen te stellen scheelde het tijd en gaf het veel rust. De kinderen vonden het heel prettig om duidelijk te hebben wat we wanneer gingen eten. Ik vond het prettig om niet iedere keer naar de supermarkt te hoeven. En als ik een keer niet thuis ben of wat later is bekend wat er gekookt kan worden en zijn (bijna altijd) alle ingrediënten aanwezig.

 

In coronatijd bleek het gewend zijn aan het maken van een meerdaagse menuplanning een prettig iets. De schakeling van twee keer per week naar de supermarkt en rond de feestdagen laten bezorgen naar een keer per week laten bezorgen verliep erg soepel. Zo soepel dat ik niet denk dat ik het na de lockdown anders ga doen.

 

#Wot deel 9, 2021

 

De laatste dagen, weken, maanden lijkt de tijd wat te zijn gaan meanderen. Het kabbelt wat door, her en der uitwijkend voor een afspraak of gebeurtenis. De dagen rijgen zich ongestoord aan één. Het gevolg hiervan is dat ik zeer geregeld geen flauw idee heb wat voor dag het is. En een datum op een dag plakken lukt nog moeilijker.

Het is één van de bijzaken in het leven in pandemietijd, het wegvallen van structuur. Tel daar een continu ploegenrooster bij op en het overzicht op dag en tijd valt helemaal weg. Tenminste dat doet het bij mij.

 

Vergeten = 1) niet meer in je geheugen hebben, 2) het proces waardoor informatie in het geheugen verloren gaat, 3) niet doen terwijl je het eigenlijk wel moest doen, 4) niet meer weten

 

Het niet weten wat voor dag het is heeft een behoorlijke weerslag op mij. Hoewel we momenteel maar heel weinig dingen in de agenda hebben heb ik het Spaans benauwd dat ik iets vergeet. En dat uit zich dan weer in een ietwat ergerlijk trekje van me, controledrift.

Ik vraag minstens tien keer op een dag wat iedereen die dag moet, hoe laat de afspraken zijn en wie waar wanneer moet zijn. Vervelend voor de anderen, vermoeiend voor mezelf. Maar het lukt me maar niet om de verantwoordelijkheid opnieuw los te laten en ieder voor zich zijn eigen op te pakken. Daar zal de pandemie vast een rol inspelen.

 

Vandaag heb ik mijzelf trouwens bewezen dat het weten welke dag het is geen enkele garantie geeft over het wel of niet vergeten van dingen. Zo wist ik vanmorgen vroeg al dat het woensdag is want ik moest naar de tandarts. Dat vandaag dan ook de boodschappen worden bezorgd was me even totaal ontschoten. Bijzonder als je weet dat die al vanaf april vorig jaar op woensdagmorgen worden bezorgd.

Het zal het oude liedje wel weer zijn. Zo druk met alles onthouden dat de simpele dingen door de geheugenzeef vallen.