zaterdag 19 november 2016

Koper

Weet je nog de ene dag
Jij en ik en ik en jij
De dag voor hemelvaart
De eerste warme dag van het jaar
Ik wilde een jurk
Dan wilde jij een auto
Eentje die je zelf mocht rijden
We namen een andere route dan de anderen
Zoals we dat eigenlijk altijd hebben gedaan
Onderweg genoten we van de jurk, de auto en elkaar
Zielsgelukkig



 
Ook na die dag hebben we een andere route gevolgd
Niet altijd geheel vrijwillig maar wel met heel ons hart
Het bracht ons dicht bij elkaar
Het dreef ons uit één
Maar de keuze van die dag bleef 
Ongewijzigd






Ik denk nog vaak aan die dag
Soms met weemoed
Soms met tranen
Maar ik weet
Stond ik opnieuw voor de keuze
Zou ik niets anders doen
Want jij en ik en ik en jij
Wij zijn die jurk en die auto
Onderweg op die andere route
Samen








donderdag 17 november 2016

#WOT deel 45

Niets ~ 1) Allerminst 2) Bijwoord 3) Dalles (alles of) 4) Dem 5) Flauwiteiten 6) Geen 7) Geen enkel ding 8) Geen enkele zaak 9) Geen sikkepit 10) Geen spaan 11) Geen vin 12) Geen zier 13) Haar 14) Helemaal niks 15) Iets dat heel weinig te betekenen heeft 16) In het geheel niet 17) Jota 18) Lucht 19) Minder dan iets 20) Minder dan weinig

Tijdenlang heb ik naar de opdracht zitten kijken maar er kwam geen inspiratie. Halve zinnen werden al afgekeurd voor ze überhaupt in mijn hoofd waren aangekomen. Insteken en ziens wegen werden beoordeeld en afgekeurd. Het woord ‘niets’ riep niets anders op dan grote leegte. Natuurlijk een perfect voorbeeld van niets, maar dat was niet een ‘niets’ wat ik interessant genoeg vond om een blog van te maken.

Dinsdag gaf ik het op. Ik sloot het document met de opdracht af en liet het WOT-woord voor wat het was. Er was geen inval, geen inspiratie, geen idee, enkel frustratie dat ik maar niet verder kwam dan het kopiëren van de opdracht. Dat was het me niet waard. En niets moet, toch?


Het heeft tot vannacht geduurd voor het tot me doordrong dat daar voor mij de kern van deze WOT  ligt. Niets moet.


Ik moet niet schrijven. Ik moet niet mee doen aan de WOT. Ik moet namelijk niets.
Nu zou ik heel zen kunnen zeggen dat ik graag wil. Dat zou zeker zeer mindfull en verantwoord zijn maar dat is het ook niet. Ik wil niet per se een WOT schrijven. Ik schrijf niet omdat het een levensvervulling is om te schrijven. Ik schrijf om het me een voldaan gevoel geeft als ik een laatste punt zet. Ik schrijf omdat ik een zekere trots voel als ik iets van mezelf teruglees. Ik vind het licht gespannen gevoel als ik op de publiceer en deelknoppen druk prettig. Ik vind het fijn om te zien dat er een aantal mensen de moeite nemen een door mij geschreven stukje te lezen.

Ik schrijf omdat het een door mij gekozen vorm van communicatie is waar ik veel zelfbevestiging en voldoening uit haal. Niet omdat het moet. Want niets moet.


maandag 7 november 2016

#WOT deel 44

Alleen zijn ~ 1) Afgelegen 2) Afgezonderd 3) Afzonderlijk 4) Apart 5) Blotelijk 6) Enkel 7) Exclusief 8) Enkel of enkele 9) Eniglijk 10) Enig 11) Enige 12) Eenzaam 13) Enkel omdat er niemand bij is (crypt.) 14) In je eentje 15) In zijn uppie 16) Louter 17) Maar 18) Niet vergezeld 19) Niet onderling 20) Niemand 21) Niet samen 22) Onvermengd 23) Onvergezeld 24) Puur 25) Uitsluitend 27) Uniek 28) Uppie 29) Solo 30) Slechts 31) Solitair 32) Verlaten 33) Zuiver

Alleen zijn, wat klink dat heerlijk. Alles op mijn eigen tempo doen, op mijn eigen tijdstip, op mijn eigen manier. TV kijken wanneer ik dat wil en dan ook nog wat ik wil kijken. Alleen mijn eigen agenda bij houden en minstens een halvering van de hoeveelheid wasgoed.

Natuurlijk klinkt dat mij als muziek in de oren. Ik ben dan ook maar zelden echt alleen. Met mazzel ben ik overdag een paar uur alleen thuis, maar tussen de ploegendienst van manlief, het gunstige rooster van oudste, de korte schooldagen van middelste en de uitgevallen lessen van jongste door, zijn dat er vast niet meer dan drie. Tenminste, als onze oudste kat niet vindt dat ze me moet redden van de eenzaamheid en me overal waar ik ga volgen om tegen me te kletsen.

De laatste keer dat ik echt langere tijd alleen ben geweest is al even geleden. Dat was een weekend waarop oudste op kamp was, manlief nog mee mocht als begeleider en de jongste twee nog naar het logeerhuis gingen. En inderdaad daar heb ik toen volop van genoten. Overdag in bad, eten wanneer ik wilde, eten wat ik wilde, maar vooral met helemaal niemand rekening houden.Twee dagen lang was ik helemaal alleen. En net toen ik ze begon te missen kwam iedereen weer thuis.


Ja, dat alleen zijn klinkt best goed. Zo lang het maar niet te lang hoeft te duren kan ik daar erg van genieten.

dinsdag 1 november 2016

#WOT deel 43

Zin ~ 1) Absurd 2) Aardigheid 3) Animo 4) Belangstelling 5) Bestaansreden 6) Belang 7) Begrip 8) Bedoeling 9) Begeerte 10) Betekenis 11) Bijbelse figuur of naam 12) Doel 13) Dank 14) Damesblad 15) Deel van een tekst 16) Eetlust 17) Een regel woorden 18) Een regel woorden (crypt.) 19) Fascinatie 20) Fra 21) Frase 22) Geboeidheid 23) Geilheid 24) Gezegde

Jarenlang heb ik ze met plezier geschreven, de dagvoorbijhoroscopen. Bijna elke dag schreef ik een beschouwing over mijn leven van dat moment. Toch begon het na een tijdje wat te haperen. Ze verschenen zelfs een hele tijd niet. De prioriteiten lagen even elders.

Na enige tijd pakte ik het concept weer op. Ik miste het schrijven. Ik miste het even nadenken over de dagelijkse beslommeringen en het in woorden vatten van gewone ditjes en datjes. En gezien de positieve reacties was ik niet de enige die mijn mijmeringen miste.

Mijn hartinfarct en de daar op volgende beslommeringen onderbraken de reeks. Vaak was ik ’s avonds te moe om nog een stukje te schrijven. Ik probeerde lezers en volgers wel op de hoogte te houden van mijn wel en wee maar dagelijks lukte niet meer.


Na ongeveer een jaar heb ik wel weer overwogen het schrijven van de dagvoorbijhoroscopen weer op te pakken, maar eigenlijk ontbrak de zin. Ik had ernstig het gevoel dat ik al die piepjes, kraakjes, ergernisjes en blijheidjes al zo vaak had gedeeld dat het niet meer interessant was. Niet om te lezen, maar vooral ook niet om te schrijven. Ook niet omdat ik mijzelf een paar hindernissen had opgeworpen.

Ik wilde niet weer schrijven over lichamelijke ongemakken omdat ik sommige mensen niet ongerust wilde maken. Maar ook wilde ik er niet over schrijven omdat het er op begon te lijken dat ik niets anders mee maakte dan zwak, ziek en misselijk zijn.

Ook wilde ik absoluut niets schrijven over de depressie/burn-out/stressgerelateerde overspannenheid van manlief. Dat voelde niet kies. Zijn worsteling met zichzelf, mijn gezondheid, ons gezinsleven en het leven in het algemeen was iets wat maar weinig benoemd werd buiten ons huis. Het leek niet juist om dit dan groots uit te meten in een blog wat het hele internet over kan.

Hetzelfde gold voor het vastlopen van onze oudste zoon. Hoe groot ook de impact op een ieder van ons, het was meer zijn privé dan het mijne en dus niet aan mij om aan de grote klok te hangen.


De keuze niet over bovenstaande zaken te willen schrijven beperkte mij behoorlijk in het schrijven. Dit waren namelijk wel precies die dingen waar mijn dagen mee gevuld waren. Er was niet veel ruimte voor andere dingen.

Deze zelf opgelegde beperkingen hebben invloed op al mijn schrijven. Niet vrijuit schrijven lijkt mijn creativiteit aan te tasten. De #WOT wordt vaker niet dan wel geschreven omdat mijn eerste invalshoek vaak een link heeft naar mijn taboes en het me niet lukt dit los te laten en een ander licht over het woord te laten schijnen.
En ook bij iets totaal nieuws als het schrijven over spreekwoorden en gezegden op de blog van Carel, merk ik dat ik op de handrem sta.

In mijn hoofd voelt het als een verkeersinfarct. Er is na een ongeluk zoveel chaos ontstaan dat het terug in goede banen leiden en opruimen van de rotzooi nog steeds leidt tot opstoppingen, vertragingen en kleine aanrijdingen. Het kost veel tijd om alle geleden schade naar behoren af te handelen.


Of de dagvoorbijhoroscopen ooit weer terug komen weet ik nog niet. Misschien wel, maar misschien vind ik wel een totaal ander concept om mijn zin in schrijven in kwijt te kunnen.