De dag begint vannacht al goed. Jongste zit zo vol spanning van de afgelopen weken en zijn komende verjaardag dat hij niet kan slapen. Nu heeft manlief nachtdienst dus mag jongste naast u slapen. Normaal gesproken slaapt hij dan binnen vijf minuten maar vandaag even niet. Het kost dit keer een gesprek van een uur voor u merkt dat de onrust en bibbers afnemen en u er op durft te vertrouwen dat hij de rest van de nacht lekker zal doorslapen. Hij wel, u daarentegen bent een heel ander verhaal.
Het wordt een nacht van slapen en waken. Alweer. De vorige nacht was er ook al zo een. Deze dag kan wel eens een heel lange worden na twee van zulke nachten. Ach,misschien kunt u ergens nog een uurtje slaap meepikken.
Dat uurtje slapen worden er twee. Wanneer de jarige gefeliciteerd is, zijn cadeau heeft ontvangen en alle zonen naar school zijn, duikt u meteen terug. Heerlijk. En heel erg nodig want u heeft nog genoeg te doen. Misschien dacht u wel dat het zonde van uw tijd was, maar echt, u heeft meer aan wat extra slaap dan aan twee uur extra werktijd. Nu heeft u ook energie om flink aan de slag te gaan. Met als resultaat drie heerlijke taarten, een lekkere pan soep en prima Hollandse snacks.
Het is een fijne dag, met heel fijne mensen en lieve berichtjes en felicitaties. Maar niet alleen aan uw lijf is te merken dat het de afgelopen tijd ietwat druk is geweest met feestjes,logeerpartijen en de eerste schoolweken.
Helaas gaat middelste 's avonds de grens van acceptabel gedrag ver over. Hij balanceert al een paar dagen op en net over het randje, maar ondanks gesprekken, begrip, bijsturen, tips en verplichte bijkommomenten gaat hij vanavond volledig door het lint wanneer u hem berispt wegens boos worden op de kitten die hem, zeer terecht overigens, krabde. Het beestje had al drie keer gewaarschuwd dat hij de gegeven aandacht niet kon waarderen, u had hem er op gewezen en hij vond dat hij best nog eenmaal kon knuffelen want de kat had ruimte om weg te gaan. Niets ter wereld kan hem vertellen dat hijzelf fout zat en niet de kat. Dus is de kitten een rotbeest wat gestraft moet worden,zijn moeder een rotwijf omdat ze hem tegenhoudt, wordt er geschreeuwd, met deuren geslagen, dreigementen geuit, gescholden en vooral heel veel geroepen dat hij met rust wil worden gelaten want hij is boos want hij heeft gelijk en u niet.
U weet dat het niet persoonlijk is.U weet dat dit een reactie op alle drukte en veranderingen is. En vooral heel veel onmacht. En toch is het moeilijk niet met emotie te reageren.Want u heeft zijn woede richting de kitten gezien. En zijn onmacht gevoeld. En zijn primaire reactie op de in zijn ogen onterechte aanval van de kat. U weet dat u moet doordringen. U weet dat hij moet weten dat dit ontoelaatbaar is. U moet voet bij stuk houden en al zijn aanvallen weerstaan. En stiekem bent u blij dat manlief, die eigenlijk al weg moet zijn naar zijn werk nog even achter u blijft staan. Want nu heeft u bij een eventuele fysieke aanval de juiste hulp. (en komt niet ook dat nog bij een broer op de schouders)
Gelukkig blijft het verbaal. Ook ontzettend zwaar, maar wat bent u dankbaar dat zijn onmacht niet vaak meer fysiek wordt geuit. Niet alleen bent u erg bang dat u hem fysiek niet meer de baas kan,maar ook het in bedwang krijgen en houden kost extreem veel energie,geeft veel emotionele pijn. Maar toch, ook nu heeft u het gevoel te hebben gefaald. U heeft het niet kunnen voorkomen. U heeft het niet kunnen ombuigen. U zag het gebeuren en kon ondanks al uw kennis,al uw handvatten, al uw ervaring en al uw liefde deze uitbarsting niet stoppen. U kon uw zoon niet minder onmachtig laten voelen.
Maar het is gebeurd. U moet verder. En dus kunt u alleen maar hopen dat deze uitbarsting voldoende lucht heeft gegeven. Maar meer waarschijnlijk is dat nu alleen nog maar de kurk uit de fles is en er nog veel meer opgebouwde spanning zijn brein en lijf moet verlaten. U houdt er ernstig rekening mee. En ondertussen probeert u hem in zijn volledigheid te blijven zien.