Een tijd van gaan

De tijd van gaan is gekomen. Deze week nog hef ik mijn hyvespagina op. Ik heb mijn startpagina al maanden niet meer gezien en toch valt het me zwaar. Lange tijd heeft hyves een grote rol gespeeld in mijn leven. Het nu opheffen voelt als een definitieve afsluiting. En vooral voelt het als het loslaten van een heel dierbaar iemand.

Hyves was de plek waar ik Iris vond. Hyves was wat ons tot het einde toe verbond. Haar laatste reactie op een blog van mij koester ik. Haar woorden die echt van haar waren, maar niet meer als die van haar voelden. Ze vormden een voorbode voor het afscheid wat er aan zat te komen.

Ik koester al haar reacties. De lieve woorden. De schop onder mijn kont. De onzin en gein. Haar overtuiging van mijn kracht die ik verloochende. De stimulans om vooral te blijven schrijven. De aansporing de sprong naar fictie te wagen. Haar geloof in een talent wat ikzelf nog niet had ontdekt.

Afgelopen zondag is haar gelijk bevestigd. Zwart op wit. Een verhaal van mij in een bundel. Ze had gelijk. Ik kan meer dan ik zelf wilde geloven. Andere mensen hebben haar taak van in mij geloven overgenomen. Trots kan ik toegeven dat ik daar zelf een van ben.

Het is tijd om haar los te laten. Het is tijd om dat wat zij me heeft geleerd toe te gaan passen. Houd niet krampachtig vast wat je bang bent te verliezen. Pas als je loslaat komt er ruimte voor wat echt dierbaar is. Een liefdevolle herinnering.

zeikwijf

Binnen ons gezin sta ik niet bekend als iemand met een heel grote blaas. Binnen onze familie- vrienden- en kennissenkring ook niet trouwens. Ik sta eerder bekend als iemand die heel vaak moet plassen.

Sommige momenten zijn sterk geconditioneerd. Zo moet ik altijd voor we ergens heen gaan. Bezoek ik altijd het toilet als het eten klaar is voor ik aan tafel ga. En als ik naar bed toe ga kan ik zodra ik boven ben doorlopen naar de badkamer.

Andere momenten zijn niet geconditioneerd maar toch moet ik dan altijd. Zet mij langer dan een half uur in een auto en ik kan meteen op zoek naar het dichts bijzijnde toilet. Laat mij met de trein reizen en ik sta voor het eindstation al op knappen. En de meest vervelende, ik moet altijd plassen als ik net echt lekker in bed lig.

Ik kan altijd wel. Zelfs op commando. Ik heb nog nooit problemen gehad met een potje volplassen voor een urinecontrole. Geef me een toilet en een minuutje en je hebt genoeg urine voor twee of drie onderzoeken.

Toen de doktersassistente mij gisteren dan ook vertelde dat ik een plastablet kreeg tegen de hoge bloeddruk kon ik een grinnik maar ternauwernood onderdrukken. Ja hoor, Mies Pies krijgt een plastablet. Toen de apotheker mij nogmaals vertelde dat dit een plastablet was en ik daar echt even rekening mee moest houden kostte het moeite mijn lachen in te houden.

Thuisgekomen vertelde ik manlief wat er die dag zoal was geconstateerd en welke maatregelen er waren genomen. Bij het woord ‘plastablet’ keek hij me eens ongelovig aan en barstte uit in een onbedaarlijke lachbui. Eenmaal uitgelachen waren we het al snel met elkaar eens. Als die pillen hun werk goed doen word ik echt een zeikwijf.