Dagvoorbijhoroscoop 30-9

wanneer de dag begint draagt zij de belofte aangenaam en ontspannen te worden. Wanneer u op de behandeltafel van de dame met de bijzondere handen ligt voelt u al enigszins dat deze belofte niet geheel waargemaakt zal worden. In plaats van dat u prettig en ontspannen de behandeling ondergaat gaat uw lijf vol in verzet. U zult bekaf zijn wanneer u weer overeind komt. het rare is dat dit uitgeputte gevoel snel afneemt. Voor het eerst sinds dagen komt u de dag zonder extra slapen door. Niet dat u overloopt van de energie want er komt vandaag weinig uit uw handen.

In de middag zal u verbaasd vaststellen dat een van uw pubers niet thuis komt. Een telefoontje van zijn mentor zal licht op deze vreemde zaak schijnen. De puber is een conflict aan het uit vechten met zijn mentor en op basis van eerdere afspraken komt hij niet naar huis voor de lucht geklaard is.Hij zal vol in verzet gaan, waardoor hij pas heel laat thuis zal zijn.

Ondertussen zal uw jongste thuiskomen met zijn ziel onder zijn arm wegens een aangekondigde verandering.
Om de onrust nog wat verder toe te laten nemen mag uw partner verschoven dagdiensten werken waardoor het raden is wanneer hij mag beginnen en vooral ook wanneer hij thuis zal zijn.
Er zal dus voldoende zijn om u lekker bezig te houden vandaag.

Dagvoorbijhoroscoop

Het zal een aantal mensen zijn opgevallen dat ik momenteel weinig blogs plaats. De voornaamste reden daar van is dat ik ze niet schrijf. Niet dat er niets gebeurt, me interesseert of niet wil delen. Integendeel. Er is zoveel gaande dat ik niet toe kom aan het schrijven van blogs. Mijn hoofd tolt van alles wat erin kolkt. En al mijn energie gaat naar juist die dingen. Wanneer ik even wat vrije tijd heb gebruik ik die om mijn energievoorraad aan te vullen.

Ik ben niet helemaal gestopt  met schrijven. Bijna elke dag plaats ik op facebook een ‘dagvoorbijhoroscoop’ een achteraf geschreven horoscoop van de dag. Een vorm van reflecteren die ik leerde kennen via een facebookvriend. Een nieuwe uitdaging, die me tegelijkertijd stil laat staan bij de momenten van de dag. Welke belangrijke gebeurtenissen waren er? Hoe voelde ik me daarbij? Wat valt me achteraf gezien op aan de dag? Voor mij een fijne manier om de dag af te sluiten en redelijk rustig te gaan slapen.

Omdat het schrijven van de ‘dagvoorbijhoroscoop’ een onderdeel is geworden van mijn schrijvende ik, heb ik besloten ze vanaf vandaag ook op mijn blog te plaatsen. Wie wil is welkom om deze veelal persoonlijke stukjes te komen lezen.

#WOT deel 38

Slim ~ diplomatiek, gaar, gis, goochem, knaphandig, listig, piechem, uitgekookt, uitgerekend, bedachtzaam, bijdehand, clever, geslepen, gewiekst, handig, kien, leep, link, listig, loos, pienter, plat, rap, scherpzinnig, sluw, straf, uitgeslapen, verstandig

Slim is zo’n woord wat zich in meerdere hoedanigheden kan verdoen. Het verhult zijn ware betekenis geregeld in context. Iedereen weet eigenlijk wel wat het betekent tot je vraagt wat slim nou eigenlijk is. Pas nu realiseer ik me hoeveel soorten slim er eigenlijk zijn.

Zo heb je natuurlijk een slim persoon die erg intelligent is, maar er zijn ook slimme personen die wat minder IQ heb maar handigheidjes hebben bedacht waar ik niet snel op zou komen.

Dan heb je nog de typische boerenslimheid, de nuchterheid die me bij tijd en wijle versteld doet staan en iedereen weet dat ‘niet zo slim’ een enorm understatement is en dat je eigenlijk oliedom hebt gedaan. 

En dan heb je hier in de contreien nog een ander interessant gebruik van het woord slim. Met slim wordt hier aangegeven dat iets heel erg is. Dus als iemand op een verhaal van jou reageert met “da’s slim”, is dat een blijk van medeleven en heb je niet net verteld over je laatste geniale inval.(mocht je zelf wel denken verteld te hebben over een geniale inval is dit het moment om die inval nog eens te overdenken)

Slim is voor mij verre van eenduidig. Al mijn kinderen zijn bovengemiddeld intelligent maar zitten allemaal op speciaal onderwijs. Zelf schijn ik erg intelligent te zijn, maar onthouden waar ik mijn sleutels heb neergelegd zit er niet in. Ook manlief is qua herseninhoud niet onbedeeld gebleven, maar het juiste wasprogramma vinden bij de was in de machine lijkt voor hem hogere wiskunde.

Ook de verklaring in het woordenboek geeft mij geen antwoord op de vraag ‘wat is slim?’. Ik vind zelfs dat er tegenstrijdige woorden staan als mogelijke verklaringen. Is sluw hetzelfde als verstandig? Zijn bedachtzaam en bijdehand niet twee totaal verschillende dingen?

Wat ik wel heel slim vind is dat ik dit blog heb geschreven zonder precies te weten welke betekenis van slim ik zou gaan gebruiken en uitwerken. Heel handig gedaan!

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier! Vergeet ook niet de link naar je eigen blogpost in de reacties te zetten zodat anderen je blog kunnen lezen en reageren.

Liebster Award

Afgelopen weekend werd ik verrast door een nominatie voor een Liebster Award. Een wat? Een Liebster Award. Volgens de nomineerder een Award voor bloggers met minder dan 200 volgers op Twitter.  Enig speurwerk levert meerdere blogs op van andere mensen die genomineerd zijn, maar bij de oorsprong geraak ik wegens te weinig geduld niet. Naar mijn mening is het vooral een kettingblog, in het leven geroepen om beginnende bloggers een kans te geven zich in een kijker te spelen. En ach, de vragen van de nomineerder leveren stof voor een blog, dus ik heb besloten er deels aan mee te doen. Ik zal alleen geen andere bloggers nomineren omdat bijna alle bloggers in mijn twitterbestand al een nominatie hebben ontvangen en de rest van mijn volgers en gevolgden bloggen niet.

Mijn nominatie werd gedaan door Martha (drspee)  Vanwege haar fictie en non-fictie die beiden even heerlijk zijn om te lezen.

In het bijbehorende blog heeft zij een aantal vragen gesteld. Hieronder de uitwerking van deze vragen.

1.      Waarom ben je gaan bloggen?

Een aantal jaren gelden waagde ik mij aan Hyves. Al snel kwam ik in contact met wat oude vrienden. Omdat het lastig bleek om even snel tien jaar van mijn leven samen te vatten, besloot ik de gebeurtenissen vanaf mijn tienertijd op te schrijven.
Toen mijn ‘levensverhaal’ klaar was, bleef ik blogs schrijven over wat er in mijnleven speelde. Deels om het te delen, deels als therapie. Want er speelde nogal wat in die tijd.

Via Hyves kwam ik in contact met andere mensen en sommigen daarvan werden vrienden. Een van deze mensen spoorde mij geregeld aan te blijven schrijven. Ook vroeg ze mij of ik wel eens fictie wilde schrijven. Lang hield ik de boot af. Fictie schrijven was heel andere koek dan de ‘Lief dagboek’-verhalen die ik tot dan toeschreef. Bij fictie moest ik helemaal zelf iets verzinnen, personages, verhaallijnen, tijd, plaats en sfeer. En deze moesten natuurlijk naadloos bij elkaar passen. Ik vond dat ik dat talent niet had en durfde de gok niet te wagen.

Toch had ze met haar vraag iets wakker gemaakt. Er begon zich iets in mij te roeren. Zou ik dat kunnen? Zou ik dat willen? Zou ik het ooit durven? Vlak na het overlijden van deze vriendin had ik het over haar met een andere vriendin en vertelde haar over haar vraag en aansporing. De andere vriendin keek mij aan en vertelde toen een herinnering aan onze schooltijd, over een schriftje wat van vriendin naar vriendin ging en waarin we een groot onzinverhaal schreven. Ze zei me dat ze altijd genoten had van mijn fictie. mijn wendingen en nieuwe verhaallijnen. Ze hielp me herinneren dat ik wel al eerder fictie had geschreven en daar van had genoten.

Twee weken na het overlijden van mijn vriendin plaatste ik mijn eerste echte fictieverhaal op Hyves. Ik was meteen verslaafd. Dit was geweldig! Dit was leuker dan gewoon bloggen. Hier wilde ik heel erg goed in worden.

Sindsdien is schrijven een wezenlijk onderdeel van mij en mijn leven geworden.

2.      Wat vind je leuk aan bloggen?

Vooral het schrijven. Het omzetten van gedachten in woorden. Het in taal vangen van een emotie. Maar stiekem ook de spanning of het zal worden gelezen en wat deze lezers er van vinden.

3.      Wat is je favoriete blogpost en waarom?

In ‘Cin vertelt’ is dat He kleine meid. In deze blog kwam het allemaal samen. Gevoel, taalgebruik, song, het sloot allemaal naadloos bij elkaar aan.

In ‘Cin’s verzinsels is dat De Wraakengel. Dit verhaal nam een enorme vlucht. Het werd door anderen gedeeld en aanbevolen, een heel grote eer en blijk van waardering.

4.      Waar komt jouw inspiratie vandaan?

Overal. Mijn dagelijks leven, instanties waar ik mee te maken heb, krantenberichten, het nieuws. Maar ook de rare dingen die de kronkels in mijn hoofd doen met alle informatie die ik binnen krijg.

5.      Op welke stad werd je spontaan verliefd toen je die bezocht?

London. Wat een historie, wat een tegenstellingen tussen oud en nieuw, wat een geweldige herinneringen.

6.      Welk boek heb je steeds opnieuw gelezen omdat je het zo mooi of spannend vond? En waarom?

Eigenlijk geen enkel boek. Mijn geheugen is wat boeken betreft zo immens goed dat ik na twee hoofdstukken het boek mij niet meer kan boeien omdat ik al precies weet hoe het verder gaat, wat er gebeurt, hoe de dialogen lopen.

7.      Wat is je favoriete voorwerp in huis?

Het zal weinigen verrassen dat dat mijn laptop is.

8.      Heb je een tip voor andere bloggers?

Doe vooral waar jij je goed bij voelt. Als dat elke dag bloggen is gewoon doen. Zie je dat niet zitten dan vooral niet doen. Trek je niets aan van zogenaamde regeltjes, dit zijn slechts richtlijnen en adviezen.

9.      Wat is jouw meest positieve karaktereigenschap?

Ik bezit een zeer grote mentale kracht waardoor ik na elke tegenslag opkrabbel en weer op weg ga.

10.  Hoe vaak blog je?

Twee tot drie keer per week plaats ik een blog op ‘Cin vertelt’. Op ‘Cin’s verzinsels zit er weinig regelmaat in omdat ik de ene keer twee, drie verhalen afschrijf en met korte tussenpozen plaats en ik de andere keer meerdere weken over een verhaal doe.

11.  Wat vind je ervan dat je genomineerd bent?

Ik ben aangenaam verrast. Het is leuk om een blijk van waardering te krijgen.

#WOT deel 37

Fier ~ 1) Aanzienlijk 2) Deftig 3) Dapper 4) Doortastend 5) Edel 6) Flink en sterk 7) Frank 8) Ferm 9) Flink 10) Glorieus 11) Groots 12) Grootsig 13) Hooghartig 14) Hoogmoedig 15) Hovaardig 16) Indrukwekkend 17) Kloek 18) Kroes 19) Kuin 20) Kaarsrecht 21) Majestueus 22) Moedig 23) Met rechtmatige trots 24) Nobel 25) Onvervaard 26) Ongebukt 27) Opgeheven

Soms mis ik het in mensen, het fier zijn op wie ze zijn, wat ze doen en wat ze hebben bereikt. En dan heb ik het niet over het schreeuwerige haantjes gedrag, het Amerikaans trots zijn, het arrogante. Nee, het oprechte gevoel dat je trots bent op wat je voor mekaar gebokst hebt.

Ik weet het, het is lastig. De calvinistische inborst voelt zich daar ernstig ongemakkelijk bij. Het voelt als hoogmoed. Het voelt als het afroepen van onheil. Het voelt als onbehoorlijk. Want iedereen weet dat hoogmoed een van de hoofdzonden is. En zo’n zonde kan je gewoon niet ongestraft begaan.

Het ‘doe maar gewoon’-denken lijkt ons te belemmeren. Steeds als we iets bereiken durven we niets anders dan lankmoedig te zijn. Het is vast niet onze verdienste, het is ons gewoon gebeurd, blijkbaar is God, het geestenrijk of een ander hogere macht ons goed gezind en daarvoor moeten we dankbaar zijn. Trots is niet op zijn plek want we hebben het gekregen, niet verdiend. We mogen niet fier zijn, want dan voelen we ons boven anderen verheven.

Hoewel ik zelf ernstig geneigd ben tot bovenstaande, denk ik tegelijkertijd: ”Wat een onzin. Waarom zou ik niet trots mogen zijn op wat ik doe, heb gedaan en heb bereikt. Het heeft moeite en inspanning genoeg gekost. Het is me niet aan komen waaien, ik heb er keihard voor gewerkt.” En tegelijkertijd ben ik bang dat alles wat ik heb bereikt als een kaartenhuis in elkaar zal storten om me weer met beide benen in de grond te verankeren. Om mijn hoogmoed af te straffen.

En toch, als ik naar de jongens kijk en zie wat we als gezin hebben bereikt. Dat we tegenwoordig gewoon dagjes uit kunnen maken zonder allemaal halverwege de dag zwaar overspannen te zijn. Dat ze het goed doen op school. Dat middelste redelijk aanvaardbaar heeft leren schrijven. Dat jongste steeds minder belemmerd wordt door angsten en niet meer broek plast. Dat oudste zo goed in zijn pubervel zit dat hij nauwelijks meer last heeft van agressie. Dan vind ik dat we fier mogen zijn. Op hen en op ons. Zij hebben het gedaan en flikken het kunstje elke dag weer, samen met ons. En we doen het nog steeds samen. En houden ons staande. En leren nog steeds elke dag dat ons toekomstperspectief nou eenmaal niet vast staat en met het moment kan veranderen.

Ja, met het risico van hoogmoed, ik ben trots op mij, op ons en op hen. Laat het onheil maar komen, we kunnen het aan.

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier! Vergeet ook niet de link naar je eigen blogpost in de reacties te zetten zodat anderen je blog kunnen lezen en reageren.

De gevonden foto

Vorige week zocht ik een foto voor iemand. Tijdens deze zoektocht kwam ik heel veel foto’s tegen die ik eigenlijk alweer vergeten was. Ik werd helemaal gelukkig van deze foto’s en de herinneringen die ze opriepen maar een foto sprong eruit. Hoewel ik heel blij was de foto tegen te komen, riep deze gemengde gevoelend op.

Paul en Cindy, Koninginnedag 1994 (eigen bezit)

De foto in kwestie is genomen op Koninginnedag 1994. Manlief en ik staan er samen op. Zielsgelukkig en stapelverliefd. Mooi dus. Maar het had weinig gescheeld of deze foto had niet bestaan kunnen hebben. Hij is namelijk genomen in mijn ziekenhuisperiode en eigenlijk had ik die dag gewoon in het ziekenhuis moeten doorbrengen.

Ik lag al twee weken in het ziekenhuis toen er wederom allerlei onderzoeken werden gedaan. Tijdens de onderzoeken klonken er tevreden geluiden uit de specialisten. De ontstekingen in mijn darmen waren wat minder hevig geworden, het bloedbeeld was met sprongen vooruit gegaan en mijn gewicht was niet meer alarmerend laag. Voorzichtig begon ik te hopen dat ik naar huis zou mogen.

Na twee dagen onderzoeken kwam de afdelingsinternist langs om de resultaten van de onderzoeken te bespreken en bevestigde de positieve berichten. Toen ik hem hoopvol vroeg of dit betekende dat ik eindelijk naar huis mocht, keek hij mij meewarig en hoofdschuddend aan. Hoewel ik op de goede weg was, moest ik er op rekenen dat ik nog wel een maand in het ziekenhuis moest blijven. Het bloedbeeld moest eerst acceptabele waarden laten zien, de ontstekingen moesten tot rust zijn gekomen en ik moest nog minstens tien kilo aankomen. Die boodschap sloeg mij helemaal uit het lood. Niet alleen mocht ik niet naar huis, maar ik moest ook nog eens veel langer blijven dan ik van tevoren ooit had bedacht!

Het eerste uur was ik volledig lamgeslagen. Ik lag als een zombie in bed. Tijdens het bezoekuur deed mijn moeder hard haar best de relativiteit van een maand te laten inzien maar het lukt haar niet om tot me door te dringen.

Toen ik na het bezoekuur terugkwam op de afdeling stortte ik in. Ik vluchtte naar de grote hal waar ik alleen was en begon te huilen. En ik bleef huilen. Af en toe kwam er iemand langs lopen die vol medelijden naar me keek, maar gelukkig liet iedereen me met rust. Ik wilde namelijk helemaal niet getroost worden. Ik wilde zwelgen in mijn ellende, me onderdompelen in verdriet over het onrecht wat mij door mijn eigen lijf werd aangedaan, ik wilde huilen tot ik niet meer bestond.

Na twee uur bedaarde ik een beetje en voelde dat ik behoefte had aan troost. Ik keek op de klok en wist dat manlief(toen nog vriendlief) klaar moest zijn met werken. Ik gooide wat muntgeld in de telefoon en belde. Zijn moeder nam op. Helaas, hij was nog niet thuis, maar als ik tien minuten later weer zou bellen was hij er vast en zeker. Toen ik vijf minuten later weer belde nam hij zelf de telefoon op en het eerste wat hij vroeg was: ”Nou, mag je naar huis?” En weer brak ik.

Nog geen tien minuten later was hij bij me, hield me vast en liet me huilen.

Mijn instorting was niet onopgemerkt gebleven. De verpleegkundigen van de afdeling zijn wezen kijken hoe het met me ging en of ze iets konden doen. Er was er zelfs een die me die avond beneden een kop thee bracht. Tijdens de dienstwissel heeft de nachtploeg ons zien zitten. Ze leefden met me mee. Ze namen het op in hun rapportage.

De volgende dag was ik nog steeds hevig teleurgesteld maar ging het wel al een stuk beter met me. Tenminste, tot iemand me hielp herinneren dat ik voorlopig nog moest blijven. Dan moest ik vechten tegen de tranen en het verdriet. Zo kwakkelde ik de dag tussen huilbuien en opklaringen door.

Aan het eind van de middag kwam mijn eigen internist de kamer binnen lopen. Ik was verbaasd toen bleek dat hij voor mij kwam. Ik wist toch al hoe het er voor stond. Nog verbaasder was ik dat hij bleek te weten hoe heftig ik had gereageerd op het nieuws dat ik niet naar huis mocht. Meerdere mensen hadden hun zorgen daarover tegen hem uitgesproken. En dus had hij nieuws. Ik mocht niet naar huis, maar zolang het goed met me ging, ik er voor zorgde dat ik in een straal van vijf kilometer om het ziekenhuis bleef en als ik, zodra er iets veranderde of verslechterde direct naar het ziekenhuis kwam, mocht ik op weekendverlof.

Deze voor mij zo bijzondere foto is genomen op de eerste zaterdag van dit eerste weekendverlof.

#WOT deel 36

Held ~ 1) Aas 2) Bekende personen en groepen 3) Dapper man 4) Dapper strijder 5) Dapper persoon 6) Dapper krijgsman 7) Dappere krijgsman 8) Dappere strijder 9) Dappere persoon 10) Dappere man 11) Durfal 12) Dapper iemand 13) Dapper (hoofd)persoon (crypt.) 14) De hoofdpersoon is geen angsthaas (crypt.) 15) Flinke man 16) Gevierd iemand 17) Gevierde man

Om maar meteen met de deur in huis te vallen, ik heb geen helden. Er zijn mensen die bewonder, die ik dapper vind en mensen waar ik diep respect voor heb, maar geen van deze beschouw ik als held.

Voor mij hangt het zijn van een held namelijk niet samen met heldhaftig gedrag. Van met gevaar voor eigen leven een ander van de dood redden. Van opkomen voor een ander terwijl je het gevaar loopt klappen te krijgen. Hoewel bewonderingswaardig en zeer heldhaftig is het slechts die ene daad die ze verrichten. Misschien zijn het voor de rest wel onuitstaanbare, arrogante klaplopers.

Het meest in de buurt van de held-status komen bij mij mensen die het aandurven hun droom te gaan leven. Mensen die in zware tijden voor het gedrukte boek een uitgeverij beginnen, mensen die op Bali hun hart verloren aan een weeshuis en een stichting hebben opgezet om geld in te zamelen voor de kinderen die hier wonen. Mensen die naar Haïti verhuizen om daar een verschil te maken in het leven van zo goed als kansloze kinderen. Mensen die hun baan opzeggen zonder een nieuwe baan om los van zekerheid hun droom te gaan vinden. En natuurlijk vrijwilligers omdat ze zich belangeloos inzetten om het leven van een ander wat mooier, lichter, draaglijker of aangenamer te maken.

Voor mij hebben deze mensen bijna de held-status omdat ze dingen doen die ik niet durf, geen tijd voor wil maken of  in een enkel geval, niet kan. Mensen die het aandurven zekerheid  op te geven voor een droom, een beter leven voor een ander, voor een beetje mooiere wereld. 

Write On Thursday. #WOT. Iedereen kan meedoen, het is een creatieve schrijfopdracht, vrij om te bepalen hoe je dat wilt doen, zoals het bij bloggen hoort en mag kort, lang, in blog, flog- of vlogvorm. Het gaat erom dat je het woord wat elke donderdag gebruikt gaat worden in z’n meest vrije vorm kan uitleggen. Wat vind je ervan, hoe denk je erover, heeft het een metaforische werking, zijn er vergelijkingen, kun je een anekdote terughalen, laat het je dromen of is het vlak en abstract? Wil je andere #WOT woorden terugvinden, check hier! Vergeet ook niet de link naar je eigen blogpost in de reacties te zetten zodat anderen je blog kunnen lezen en reageren.

Picknick in the park

Pine Needle Miners- live muziek bij de picknick (eigen foto)

Gisteren was er ‘Picknick in the Park’ in Meppel. Ondanks dat het al voor de vijfde keer werd gehouden gingen we dit jaar voor het eerst heen. Andere jaren vierden we meestal de verjaardag van de jongste op deze zondag maar dit jaar wilden we, na het horen van vele enthousiaste verhalen, heen.

Aan het begin van de middag vertrokken we met twee goedgevulde tassen, twee dekentjes en voor de jongens droge kleding en handdoeken naar het park. We waren iets eerder dan mijn vriendin met wie we op de P+R-plaats hadden afgesproken dus terwijl ik op haar en haar gezin wachtte togen de mannen alvast naar het park. En ze waren niet de enigen. Gezinnen, stelletjes, vriendengroepen, allemaal zag ik ze de weggetjes naar het park in gaan. Ietwat huiverig verwachtte ik dan ook een grote menigte. Gelukkig bleek het park groter dan ik dacht. Het was een gezellige, maar zeker geen volle bedoening.

De mannen hadden al wat vrienden van ons gevonden en hadden de dekentjes al bij hen neergelegd. We konden dus zo aanschuiven. Het was leuk om te zien hoe er uit allerlei tasjes bakjes met eten kwam. En zakken met broodjes. En doosjes met cupcakes. En flessen drinken. Het gaf ook een beetje een hippie-gevoel. Schuif je kleedje aan, zet je spulletjes neer en tast vooral toe, er is genoeg voor iedereen.

En eigenlijk ging het de hele middag zo gemoedelijk. Soms werd er een kleedje aangelegd, soms werd er weer een opgeruimd. Er schoof eens een vriend aan, en soms ging een vriend weer weg. Ongedwongen, vrijblijvend en gemoedelijk. Helemaal heerlijk.

Van tevoren had ik me toch weer wat zorgen gemaakt of zo’n evenement wel leuk zou zijn voor de jongens. Er zou wel van alles voor kinderen worden georganiseerd maar zou dat ook voor hun leeftijdsgroep zijn? Zou de drukte niet te groot zijn? Zou al die live-muziek niet voor overprikkeling zorgen?

Kanoën op de parkvijver (eigen foto)

Gelukkig kan ik zeggen dat het heel positief uitpakte. Er was juist heel veel voor hun leeftijdsgroep georganiseerd. Ze konden buikschuiven. Er was een survivalbaan. Er kon gekanood worden. En er was iets wat ‘plomp jumpen’ heette. Dit onderdeel was veruit favoriet bij de mannen. Logisch natuurlijk want je werd vanaf een groot luchtkussen de vijver in gelanceerd doordat er iemand aan de andere kant op het luchtkussen sprong. Spannend en spectaculair!

Ook de overprikkeling viel erg mee. Het is goed te merken dat ze wat ouder worden en zelf beter merken wanneer overprikkeling dreigt. Oudste was geregeld even een stukje slenteren. Even weg bij zijn broertjes en andere drukte. Middelste had zijn mp4-speler bij zich en sloot zich daarmee even af voor de omgeving en halverwege de middag lag jongste opgerold in een dekentje stijf tegen me aan. Even terug bij zichzelf om er daarna weer vol tegen aan te gaan.

Wat jongste en middelste ook geregeld deden (en daar ook wat ontspanning kregen) was een van de voorstellingen bekijken die her en der werden gegeven.

Toen we rond acht uur thuis kwamen was dat dan ook tevreden,  voldaan en enthousiast. Dit was een heel leuk feestje!