De eerste keer dat de dag start is dat doordat u half
wakker wordt van manlief die ‘welterusten’ fluistert.
De tweede keer dat de dag start is er niets liefs aan.
De hond blaft in overspannen toestand zijn stembanden schor. Een paar tellen
later gaat uw wekker af. U stapt meteen uit bed om manlief de gelegenheid te
geven snel weer verder te slapen. Wanneer u de kamerdeur opent begint de wekker
van zoonlief achter de aangrenzende deur te blèren. En wanneer u in de badkamer
staat hoort u een telefoon over gaan en begint er een zoon te praten.
Zoonlief bleek zich een tikkeltje te hebben vergist.
Waar hij al dagen lang zei dat hij om tien uur autorijles had bedoelde hij dat
hij tót tien uur rijles zou hebben. De instructeur had al voor de deur gestaan,
aangebeld, op het raam geklopt en toen de hond de enige was die reageerde in de
auto het telefoonnummer van zoonlief opgezocht en gebeld.
Enkele minuten later stommelt zoonlief de trap af,
trekt zijn nog natte schoenen aan, neemt zijn medicatie en vertrekt. De rust
die hij achterlaat is bijna oorverdovend en erg lekker.
Even later liegen de cijfers er niet om. Vier kilo
aangekomen en anderhalve centimeter gegroeid. Zijn BMI is uit de
gevarenzone. Het is nog steeds geen dikke of stevige kerel, maar met dit
gewicht kan hij buikgriepje prima aan.
Omdat we over een aantal weken nog weer naar de kinderarts moeten is afgesproken dat hij de drinkvoeding mag laten staan. Als hij dan nog steeds met enkel voeding zijn gewicht op peil heeft kunnen ze ritueel door de gootsteen worden gespoeld.
Goed nieuws dus. En een heel grote opluchting. Eindelijk
kan het boek ‘acute buikoperatie’ dicht.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten