Gisteren heeft u stiekem een tikje teveel hooi op uw
vork genomen. Daar mag u snel voor boeten. Al in de avond komt de man met de
hamer. U voelt zich gesloopt. Helemaal uzelf gewonnen geven bent u nog niet aan
toe dus dapper blijft u stand houden. U zou beter moeten weten.
In de nacht merkt u dat u beter naar uw lijf had
moeten luisteren. Voor het eerst in maanden wordt u ’s nachts wakker van het
gevoel dat u geen lucht krijgt. Helaas blijft het niet bij die ene keer. Uw
cpap-scherm bevestigt dat wel een klein beetje maar te zien aan die waarden
waren het geen apneus waar u wakker van wordt. Het zijn uw longen die overstuur
zijn.
Vandaag doet u toch maar verstandig. U doet zo min
mogelijk. U heeft namelijk nog wat taken die u toch echt moet uitvoeren. Jongste
gaat naar het logeerhuis en u vindt dat u hem niet zomaar op de trein kan
zetten. Zeker is de jongen al vijftien, hij zal echt niet in zeven sloten
tegelijk lopen, hij kan zeker solo reizen, maar uw moedergevoel weigert hem
onvoorbereid voor het blok te zetten. U gaat dus gewoon mee.
Dat was wat u dacht. In de middag krijgt u een mail
van manlief. Hij heeft een halve snipperdag genomen en stelt voor jongste weg
te brengen. U bent maar wat blij want u heeft net weer extra medicatie genomen
omdat u weinig lucht krijgt.
Waarom u dan niet heeft gevraagd of hij dat wilde
doen? Trots, stijfkoppigheid en het gevoel dat u niet zomaar bij elke dwarse
scheet manlief kan laten vrij nemen. Ja dat is eigenwijs.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten