Net als veel andere mensen houd ik er niet van op de
foto te gaan. Ik vind mijzelf niet erg fotogeniek en weet me geen houding te
geven. Hierdoor lijkt mijn houding gekunsteld en mijn lach gemaakt. Niet erg
charmant. Jarenlang heb ik dan ook zeer mijn best gedaan camera’s te vermijden.
Tot ik ergens hoorde dat iemand het zo jammer vond dat
zijn moeder nooit op foto’s wilde. Hij had na haar overlijden graag meer foto’s
van haar gehad. Het zette mij aan het denken. Wat voor foto’s hadden de jongens
van mij gehad als ik wel was overleden aan dat hartinfarct? Er waren wat foto’s
van mij met hen als baby. Er waren trouwfoto’s. En af en toe stond ik op een
foto bij iemand anders. Maar meestal stond ik daar dan een beetje verstopt
zodat ik niet al te veel zou opvallen. Of ik keek ‘per ongeluk’ de andere kant
op. En vooral niet vol in beeld.
Dat was toch eigenlijk ook niet wat ik achter wilde
laten. Ik vind mijzelf misschien niet fotogeniek. Of zou mezelf graag een stuk
slanker zien. Of minder vermoeid. Of met minder wallen. Of met mijn haar keurig
in de plooi. Maar dat is niet wie ik nu ben. Ik ben niet slank. Mijn haar wordt
zelden in de plooi gelegd. Ik heb wallen. En ik ben geregeld moe. Het is wie ik
nu ben. Hoe graag ik dat ook wil verstoppen, dit is hoe ik ook herinnerd zal
worden. Waarom zouden ze daar geen beeld bij mogen hebben? Waarom schaam ik me
zo voor mezelf?
Sinds die tijd laat ik me vaker fotograferen. Vooral
met dingen die ik gehaakt heb. Daar ben ik trots op. Die wil ik graag laten
zien. En dus poseer ik ermee. Nog steeds niet erg van harte, maar meestal maken
jongste en ik er een heel spektakel van. Ik poseer in de meest idiote posities.
Ik trek gekke bekken. Ik dans, draai en zwaai terwijl jongste de ene na de
andere foto maakt. Daarna zoeken we samen de foto’s uit die we het beste
gelukt vinden.
Meestal vind zoonlief foto’s mooi die ik al heb afgekeurd. Hij
vindt dat mijn gezicht straalt maar mij valt mijn buik erg op. Of een waarop ik
recht in de camera kijk en ik enkel mijn onderkin zie. Ik zie alle negatieve
punten., hij de mooie. En dus mag hij kiezen welke foto’s ik bewaar, welke weg
kunnen en welke ik online zet.
Eng, maar waarschijnlijk zien meer mensen buiten al
die negatieve punten ook mooie dingen als ze naar een foto van mij kijken. Nu
ik nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten