#WOT deel 5 2018

Kwijt ~ 1) Bijster 2) Foetsie 3) Niet meer in het bezit van 4) Niet te vinden 5) Onvindbaar 6) Poter 7) Spoorloos 8) Verdwaald 9) Verloren 10) Verloren hebbend 11) Vermist 12) Weg 13) Weg of zoek 14) Zoek 15) Zoek of weg

Mijn kinderen hebben een groot talent voor dingen kwijtraken. Het zal ongetwijfeld iets erfelijks zijn want al mijn kinderen zijn behept met het kwijt-gen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze zijn het kwijtgeraakt.

We hebben kapitalen uitgegeven aan fietssleutels en sloten omdat ze meer dan eens niet meer wist wat ze met hun fietssleutel had gedaan. Of we er nou megasleutelhangers aandeden of de sleutel standaard bij juf lieten inleveren, minstens een keer per maand was en bleef de sleutel onvindbaar. Manlief had zoveel ervaring opgedaan met het openknippen van sloten dat hij een carrièreswitch overwoog.

Het aantal caps en clubshirts wat oudste her en der in Friesland heeft achtergelaten is ontelbaar. Het aantal sokken wat na een gymles nooit weer is teruggekeerd nauwelijks te bevatten. Om over handdoeken en kleding die spoorloos uit het logeerhuis zijn verdwenen maar niet te spreken.

Buiten dat het zeer bedreven kwijtrakers zijn hebben ze geen enkel talent voor zoeken en weer vinden. Als zij het als kwijt hebben bestempeld kan het vlak voor hun neus liggen, ze zullen het niet zien. Het zal een hersenkwestie zijn. Kwijt is kwijt, dan kun je het niet vinden, zelfs niet als je erover struikelt.

Het is ongetwijfeld allemaal zeer herkenbaar voor andere ouders. En toch denk ik dat mijn kinderen anderen overtreffen. Zo raakte oudste zijn jas kwijt op zijn werk, is jongste een Nintendo ds kwijtgeraakt, heeft middelste een paar weken terug zijn paardrijcap laten verdwijnselen op de zorgboerderij, kopen ze (tegenwoordig zelf) drie of vier keer per winter nieuwe handschoenen. En ik vermoed dat ze onderhand aandelen hebben in pennen en geodriehoeken. Zouden ze zichzelf zomaar heel rijk mee maken.

Natuurlijk hebben ze het niet helemaal van een vreemde. Ook mijn warrige brein weet geregeld niet meer waar ik mijn sleutels heb neergelegd. Of in welke jas ik het karretjesmuntje nou had gestopt. Of waar ik mijn telefoon heb neergelegd.

Ook is zeer geregeld mijn haaknaald niet meer op de plek waar ik zeker weten heb neergelegd. Mijn steekmarkeerders en stopnaalden verdwijnen zomaar van hun plek. En mijn agenda zit vaker niet dan wel in de tas waar ik hem toch echt in had gestopt.

Maar dan komt een tikje controlefreak zijn zomaar van pas. Ik heb mijzelf allerlei strategieën en gewoontes aangeleerd. Al denk ik dat de autistische trekken van manlief hierin ook een heel grote rol hebben gespeeld. Die man is zo gestructureerd.

Alles in huis is gestructureerd. De scharen worden altijd op dezelfde plek opgeruimd. De ziekenhuiskaarten, bibliotheekpassen en spaarzegels hebben hun eigen plek. Net zoals pennen, bonnen , post en gebruiksaanwijzingen. En al mijn hobbyspullen verzameld hij op een vaste plek.

Plakband nodig? Rechterrij, middelste laatje. 

Elastiekjes? Bakje waar ‘epices’ op staat. 

Schroevendraaier? In de schuur op de koelkast. 

Een echt goede schroevendraaier? In de schuur in de gereedschapskoffer. Ikeagebruiksaanwijzing? Vastgeplakt op de achter- of onderkant, meestal met inbussleutel erbij.

Die man van mij is zo gestructureerd dat hij alleen wat kwijt raakt als ik het niet goed heb opgeruimd. Of een van de kinderen heeft het in handen gehad. Dan kan hij net zo goed een nieuwe kopen want dan is het onherroepelijk verloren.