En alweer mag u een beetje beter slapen. Helaas voelt u zich
nog steeds niet fitter. Toch maar weer kalm aan doen vandaag. Wat extra slaap
pakken. Nog maar wat hobbyen. Nog maar zo’n dagje. Het gaat nog bijna gewoonte
worden.
U merkt vandaag wel dat het voor de jongens een soort van
gewoon begint te worden dat papa afwezig is. Een ontwikkeling waar u niet
onverdeeld blij over bent. Nu het niet meer zo bijzonder is, zijn ze ook minder
gemotiveerd samen met u de week zo goed mogelijk door te komen namelijk.
Misschien maar wat bijzonders plannen voor morgen of overmorgen. En sowieso
beginnen met aftellen.
Nog maar drie nachtjes(en dan bij voorkeur slapen) dan is
manlief weer thuis. En dat is een heel fijn vooruitzicht. Want het gemis is dit
maal heel groot. U kunt merken dat u mentaal nog lang niet weer weerbaar bent.
Want dat het daardoor dit keer zo zwaar valt had u van tevoren al bedacht. En
op zich had u zich er behoorlijk tegen gewapend. Goede afspraken met de
jongens, duidelijk dat u een stapje extra van hen verwacht en de verwachtingen
die u uzelf oplegt juist wat verlaagd.
Maar toch valt het tegen. Natuurlijk bent u wel vaker enkele
dagen niet bij elkaar geweest. U bestaat ook niet enkel dankzij uw man. U bent
ook niet onvolwaardig zonder hem. U bent zelfredzaam zat om dit gewoon te
kunnen doen. Maar uw hart heeft het er heel moeilijk mee dit keer. Uw hart wil
niet alleen. Uw hart wil niet zelfredzaam.
Uw hart wil manlief
naast u hebben. Veilig en wel. Het liefst saai in de sleur, want manlief is een
gewoontedier, die gedijen het best bij sleur. En dat is wat uw hart ( en uw
controlfreaktrekje) het allerliefste wil, dat manlief goed gedijt.
Zo, genoeg gemutst voor vandaag. Tijd om weer de realiteit in
te stappen. Schouders er onder en door. Nog drie dagen vroeg op en lang door,
dan zit het er weer op.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten