Na een geweldig concert op vrijdag en een bijkomdag op zaterdag
mag u vandaag op tijd uit uw bed. Niet geheel vrijwillig en ook niet om iets
leuks te doen maar om nog even samen koffie te drinken met manlief en hem dan
naar zijn werk te brengen alwaar de auto’s om naar Duitsland te gaan al klaar
staan. Wanneer u afscheid heeft genomen en weer naar huis rijdt, heeft u een
enorme brok in uw keel en tranen in uw ogen. Wat bent u toch ook een
sentimentele doos. Natuurlijk mag u hem wel missen maar hij komt vrijdag alweer
thuis. Echt, u overleeft het wel.
Weer thuis doet u uw best het verdrietige gevoel van u af te
zetten. Maar dat lukt maar matig. Dan maar even wentelen in zelfmedelijden. Nu
kan het nog. Over een paar uur mag u uw jongste jongens weer ophalen en dan
heeft u daar geen tijd meer voor. U pakt
een haakwerkje op en al snel bent u zo geconcentreerd bezig dat het gemis een
beetje minder zeer doet. Een heel klein beetje.
Een paar uur later is er van de stilte en rust nog maar
weinig over. Alle jongens zijn weer thuis en vullen het huis met luide stemmen,
grote verhalen en kleine ruzietjes . U mag vol aan de bak om alles in goede banen te laten. Ondanks
dat het hard werken is merkt u wel dat de jongens alle drie hun best doen hun
steentje bij te dragen. En dat maakt u heel blij. Samen komt u de week wel
door.
Echt een weekje is zo voorbij. Zodra het langer is, is het moeilijker. Maar vaak komt er hulp uit onverwachte hoeken is mijn ervaring en dan zijn de dagen zo voorbij. Petje af voor jullie jongens hoor. Jullie komen die week echt door.
BeantwoordenVerwijderen