storm alom

Ik wist dat ie er aan zat te komen. In gedachten had ik de datum zelfs al aan gekruist. Een afspraak bij jeugdzorg, dus dat kon wel eens de dag zijn waarbij ik echt wordt uitgedaagd te laten zien dat ik niet meer wil roken. En zo’n dag werd het dus ook. En toen ik na jeugdzorg niet toegaf en de zin in roken zelfs in rook leek op te gaan gooide het universum alles in de strijd om me op de proef te stellen.

De terugreis vanuit Hoogeveen met de trein was saai, maar toen de trein vlak voor Meppel stopte begon er toch wat onrust te ontstaan. Er zou toch geen boom over het spoor liggen? Want in dat geval staat de trein hier nog wel even. Gelukkig rijdt de trein al snel weer verder.

De rit van het station naar huis is een stuk spannender. Overal liggen behoorlijke takken, er waait van alles en nog wat voorbij, een auto is geraakt door een reclameposterframe en heeft zijn hele voorruit aan diggelen, fietsers zwabberen over de wegen en wanneer ik  de auto parkeert staat manlief samen met de buren te kijken naar een net omgewaaide boom. Uit voorzorg verzet hij zelfs de auto want er dreigen nog wat bomen te knappen en/of bezwijken.

Er wordt verteld dat de berk van de buurvrouw het heeft begeven maar dat dringt pas tot me door wanneer ik naar huis wil lopen en de steeg nog maar een stoeptegel breed blijkt te zijn. De rest van de tegels is met de kluit van de berk mee omhoog gekomen.

De achtertuin wordt behoorlijk gevuld door de berk. Hij hangt lekker op de schutting en de kruin ligt ontspannen tegen de ramen. In huis is het donker want de berk neemt behoorlijk wat licht weg.

Eenmaal thuis slaat de realiteit in. Emoties nemen de overhand en u krijgt plots een bijna onbedwingbare trek in een sigaret. Weg met alle onrust! Weg met alle negatieve emoties! Weg met alle narigheid!

Ik doe het niet. Ik geef niet toe, maar ik hoop van harte dat de rest van de dag rustiger zal zijn. Jammer dan! Echt alles wordt vandaag uit de kast getrokken. Want even voor drieën gaat de telefoon. De mentor van middelste meldt dat zoonlief even iets later komt omdat hij wat werk moet afmaken. In verband met het weer zal hij even bellen wanneer middelste naar huis vertrekt. Wanneer de telefoon weer gaat, stapt tegelijkertijd middelste het huis binnen. Mentor belt ook niet om te melden dat hij klaar is, maar dat meneer er van door gegaan is.

Ik ben boos en wil dat hij terug gaat. Hij is boos want hij wil zelf uitmaken wat regels zijn en wat niet. Uiteindelijk gaat hij onder veel geschreeuw, gegil en geruzie wel mee terug naar school, maar bij school gaat hij weer volledig door het lint. Ik heb het gevoel dat ik instort. Het is teveel. Ik trek het niet meer. Gelukkig snapt de mentor mij meteen en word ik geparkeerd met koffie. Ondertussen belt oudste nog even of ik niet vergeet dat jongste naar de manege moet. Ik besluit dat ik dat niet meer ga doen. Mijn energie voor de dag zit er op. Nu kan ik best heel stoer gaan doen en op mijn tandvlees door hobbelen, maar dan ga ik geheid voor de bijl en ben ik een ex-stopper.

Ik ga naar de auto, laat middelste weer instappen, vertel hem dat ik zijn geruzie spuugzat ben en dat hij thuis naar zijn kamer kan vertrekken.

Ik wist dat de dag zou komen en vandaag is het zover. Dit is de dag waarop alles tegen zit, niets vanzelf gaat en ik emotioneel er totaal doorheen zit. En toch ben ik blij met deze dag. Want zelfs op de dag die ik met liefde had overgeslagen heb ik nog steeds niet gerookt. Ik heb gebogen voor de storm maar ben niet geknakt. Ik ben nog steeds een niet-roker.