#WOT deel 43

Zin ~ 1) Absurd 2) Aardigheid 3) Animo 4) Belangstelling 5) Bestaansreden 6) Belang 7) Begrip 8) Bedoeling 9) Begeerte 10) Betekenis 11) Bijbelse figuur of naam 12) Doel 13) Dank 14) Damesblad 15) Deel van een tekst 16) Eetlust 17) Een regel woorden 18) Een regel woorden (crypt.) 19) Fascinatie 20) Fra 21) Frase 22) Geboeidheid 23) Geilheid 24) Gezegde

Jarenlang heb ik ze met plezier geschreven, de dagvoorbijhoroscopen. Bijna elke dag schreef ik een beschouwing over mijn leven van dat moment. Toch begon het na een tijdje wat te haperen. Ze verschenen zelfs een hele tijd niet. De prioriteiten lagen even elders.

Na enige tijd pakte ik het concept weer op. Ik miste het schrijven. Ik miste het even nadenken over de dagelijkse beslommeringen en het in woorden vatten van gewone ditjes en datjes. En gezien de positieve reacties was ik niet de enige die mijn mijmeringen miste.

Mijn hartinfarct en de daar op volgende beslommeringen onderbraken de reeks. Vaak was ik ’s avonds te moe om nog een stukje te schrijven. Ik probeerde lezers en volgers wel op de hoogte te houden van mijn wel en wee maar dagelijks lukte niet meer.

Na ongeveer een jaar heb ik wel weer overwogen het schrijven van de dagvoorbijhoroscopen weer op te pakken, maar eigenlijk ontbrak de zin. Ik had ernstig het gevoel dat ik al die piepjes, kraakjes, ergernisjes en blijheidjes al zo vaak had gedeeld dat het niet meer interessant was. Niet om te lezen, maar vooral ook niet om te schrijven. Ook niet omdat ik mijzelf een paar hindernissen had opgeworpen.

Ik wilde niet weer schrijven over lichamelijke ongemakken omdat ik sommige mensen niet ongerust wilde maken. Maar ook wilde ik er niet over schrijven omdat het er op begon te lijken dat ik niets anders mee maakte dan zwak, ziek en misselijk zijn.

Ook wilde ik absoluut niets schrijven over de depressie/burn-out/stressgerelateerde overspannenheid van manlief. Dat voelde niet kies. Zijn worsteling met zichzelf, mijn gezondheid, ons gezinsleven en het leven in het algemeen was iets wat maar weinig benoemd werd buiten ons huis. Het leek niet juist om dit dan groots uit te meten in een blog wat het hele internet over kan.

Hetzelfde gold voor het vastlopen van onze oudste zoon. Hoe groot ook de impact op een ieder van ons, het was meer zijn privé dan het mijne en dus niet aan mij om aan de grote klok te hangen.

De keuze niet over bovenstaande zaken te willen schrijven beperkte mij behoorlijk in het schrijven. Dit waren namelijk wel precies die dingen waar mijn dagen mee gevuld waren. Er was niet veel ruimte voor andere dingen.

Deze zelf opgelegde beperkingen hebben invloed op al mijn schrijven. Niet vrijuit schrijven lijkt mijn creativiteit aan te tasten. De #WOT wordt vaker niet dan wel geschreven omdat mijn eerste invalshoek vaak een link heeft naar mijn taboes en het me niet lukt dit los te laten en een ander licht over het woord te laten schijnen.

En ook bij iets totaal nieuws als het schrijven over spreekwoorden en gezegden op de blog van Carel, merk ik dat ik op de handrem sta.

In mijn hoofd voelt het als een verkeersinfarct. Er is na een ongeluk zoveel chaos ontstaan dat het terug in goede banen leiden en opruimen van de rotzooi nog steeds leidt tot opstoppingen, vertragingen en kleine aanrijdingen. Het kost veel tijd om alle geleden schade naar behoren af te handelen.

Of de dagvoorbijhoroscopen ooit weer terug komen weet ik nog niet. Misschien wel, maar misschien vind ik wel een totaal ander concept om mijn zin in schrijven in kwijt te kunnen.