Fictie

Het kriebelt. Het kriebelt al langer. Maar door een directe vraag van een vriendin heeft de kriebel aandacht gekregen en is daardoor gegroeid.

Haar vraag was direct maar simpel: ”Schrijf jij eigenlijk nog?” En ik kon niet anders dan schoorvoetend toegeven dat ik al in geen eeuwigheid meer fictie had geschreven. En ik weet ook niet of ik het alweer kan. Of aandurf. Het kost al zo ontzettend veel tijd en moeite om  ‘gewoon’ te bloggen.

Het is geen onwil. Zeker niet. Ik heb namelijk altijd veel plezier beleefd aan het proces van hersenspinseltje tot voltooid verhaal. Het bedenken van mogelijke ontwikkelingen. Het proberen uit te werken van een wild idee en het dan toch volledig schrappen omdat het niet klopt met je personage. Of het verhaal vertraagd, onnodig ingewikkeld maakt of zelfs verstoord.

Het verbaasde en plezierde mij enorm om te zien wat ik met wat woorden tot stand kon brengen. Ik ben ondanks al mijn onzekerheid ook altijd erg trots geweest op mijn verhalen op ‘Cin verzint’.

En daar wringt ‘m de schoen. Ik ben bang dat ik dat niveau wat ik van mijzelf eis niet meer kan bereiken.

Ik heb vorig jaar een beste optater gehad. Een optater die zowel lichamelijk als geestelijk sporen heeft achtergelaten. Een van die sporen was een enorme woordverwardheid. Ik kon woorden niet terug vinden, ik had moeite met synoniemen en ook mijn zinsopbouw liet geregeld te wensen over.

Maar ook mijn concentratievermogen en geheugen hadden te lijden gehad. Informatie kwam nauwelijks binnen en anders zorgde mijn geheugen er wel voor dat het verkeerd werd opgeslagen. Ik had al moeite te onthouden welk onderwerp de zin had die ik was begonnen, laat staan dat ik een hele alinea kon schrijven. Er waren wel verhaalideetjes en zelfs af en toe een schrijfpoging maar de verhaallijnen raakten meer verstrikt dan een streng kerstlichtjes.

En toen heb ik het ondenkbare gedaan. Ik heb het opgegeven. Weliswaar tijdelijk, maar toch. Ik zag het niet meer zitten. Ik kon me niet indenken dat ik ooit weer een volledig verhaal zou kunnen schrijven.

Maar de kriebel is er. En de kriebel is behoorlijk toegenomen. Er beginnen zich weer verhaallijntjes in mijn hoofd te ontspinnen. Er worden weer personages en achtergronden bedacht. Er wordt weer nagedacht over gebeurtenissen, plots en twisten. Ik wil mijn fantasie weer aan het werk zetten en de bevrediging voelen van de laatste punt achter een goed verhaal. En hoewel ik nog wel vastloop in de opstart voel ik aan mijn water dat er binnenkort eindelijk weer leven in de brouwerij komt op mijn andere blog.