#WOT deel 32

Weg ~ 1) Afstand 2) Autoweg 3) Apo (Grieks) 4) Absent 5) Afwezig 6) Allee 7) Baan 8) Baanvak 9) Bevel 10) Broodje 11) Communicatiemiddel 12) Deel van een stad 13) Doorgang 14) Deel van een wijk 15) De deur uit 16) Die straat is niet te vinden (crypt.) 17) Ertussenuit 18) Etappe 19) Ervandoor 20) Ervandaan 21) Elders 22) Failliet 23) Foetsie

Al bij het lezen van de tweet met het nieuwe #wot-woord schiet er een liedje mijn hoofd binnen. En dat heeft zich behoorlijk in mijn hersenen genesteld. Dus om de haverklap zing ik in mezelf :”The road ahead is empty, it’s paved with miles of the unknown.” Verder kom ik nooit, want meer tekst ken ik niet. En wie het ook alweer zong heb ik even op moeten zoeken. Wel een o ja, maar ik kan niet zeggen dat ik daar zelf opgekomen zou zijn. Maar dat is ook niet echt van belang. Het gaat me hierbij echt om de tekst. Lekker cliché en daarom alleszeggend.

Op het gebied van mijn gezondheid heb ik het afgelopen jaar nogal een weg afgelegd. Alles om zoveel mogelijk te herstellen en misschien zelfs wel een klein beetje winst te behalen. Ik was natuurlijk al behoorlijk lang aan het kwakkelen, dus het zou mogelijk moeten zijn om hier iets beter uit te komen dan ik het infarct in ging.

Achteraf is de weg goed te zien. En man, wat heb ik stappen, stapjes en sprongen gemaakt. Maar helemaal hersteld heb ik mij nog niet gevoeld. Natuurlijk komt dat doordat ik een heel grote klap heb gehad, maar ook omdat ik opnieuw vage klachten kreeg. Vooral het gevoel adem te kort te komen bij inspanning maakt onzeker. Vooral ook omdat ik dat al eens eerder langere tijd had.

Sinds juni draai ik daarom opnieuw in de medische molen mee. Eerst bij huisarts die geen virus of infectie constateerde en mij voor de zekerheid toch maar terug naar de cardioloog stuurde.

De cardioloog kon geen duidelijk aanwijsbare cardiologische verklaring vinden en heeft mij doorgestuurd naar de longarts. Daar mocht ik vandaag heen. Veel duidelijkheid is er nog niet. Maar wel is er een stukje van de weg die ik heb te gaan uit gestippeld. Weer meerdere testen.

Of het wat gaat opleveren is onbekend. Het kan namelijk best zo zijn dat er lichamelijk niets mis is met me, maar dat mijn klachten een restant zijn van het infarct. Want dat schijnt te kunnen, boven verwachting herstellen en toch restklachten hebben. Zoals de cardioloog al waarschuwde: ’Het kan zijn dat je zult moeten accepteren dat dit het is. Dat dit bij je hoort. Dat je je altijd enigszins beperkt zult voelen. Waarom is een raadsel, maar dat gebeurt bij een deel van de patiënten. En bij een groter deel dan je nu denkt.’

De weg die ik heb te gaan is dus niet helder. En ondanks dat ik goed ben in beren op de weg zien is hij eigenlijk zo goed als leeg. Er staan wel wat afspraken als richtpunt maar de uitkomst is zo onbekend dat daar geen enkele verwachting aan te ontlenen is.

En dus neurie ik nog maar eens wat voor me uit. De uitvoerende artiest is trouwens City to city, mocht iemand het zich afvragen.