Vandaag mag u uitslapen. En daar maakt u grif gebruik van. Wanneer u eindelijk uit bed bent schijnt het zonnetje nog niet, maar dat duurt dan niet lang meer. Maar vandaag controleert u eerst de temperatuur voor u in korte broek naar buiten huppelt. Heel verstandig want ook vandaag is het nog erg fris.
Ook vandaag wilt u uzelf en uw hondje even flink laten bewegen, maar omdat het op zondagen met dit weer nogal druk is met fietsende en wandelende bejaarden die de snelheid van uw hond niet altijd kunnen waarderen, besluit u vandaag niet te gaan fietsen maar naar het bos te gaan. En omdat uw zonen ondanks het mooie weer alweer aardig wat tijd turend naar beeldschermen hebben doorgebracht moeten ze van u mee.
Dat mee moeten staat altijd garant voor een hoop gezeur, gezever en gemekker. Gehard als u onderhand bent houdt u voet bij stuk.
En zo loopt u een kwartier later met twee mopperende zonen en een dolgelukkige hond in het bos. De een wil helemaal niks,de ander had naar een ander bos gewild en ondertussen ziet u uw hond denken: "Jullie zeuren maar een eind raak, want ondertussen kan ik van het bos genieten." U snapt dat uw hond de enige juiste houding heeft en volgt zijn voorbeeld. U waarschuwt nog wel een maal, als ze snel naar huis willen zullen ze moeten ophouden met klagen en zeuren en moeten doorlopen. Hoe beter zij doorlopen, hoe sneller ze weer in de auto op weg naar huis zitten. En het werkt.
Door uw waarschuwing houden de mannen op met zeuren en na een aantal meters beginnen ze allerlei dingen te zien in hun omgeving, dingen die ik steevast mis (er schijnt een eekhoorn vlak voor ons te zijn overgestoken en ook het ene vogeltje wat zo leuk zat te zingen in de tak boven uw hoofd heeft u niet kunnen ontdekken). Door uw houding kunt u zelf genieten van het bos, de hond en zijn capriolen, het weer en het gebabbel van uw zonen.
En zo wordt ook deze dag,ondanks de ergernissen en het gekibbel, eentje met mooie herinneringen. U zou er sentimenteel van worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten