De grens van het betamelijke

Het is een gegeven dat de meeste humor balanceert op het randje van het betamelijke. Dat is tegenwoordig zo. Dat was vroeger zo. En dat zal altijd wel zo zijn. In de hoogtij dagen van Wim Kan gniffelde men stiekem in het vuistje over zijn politieke grappen. Tegelijkertijd lachte men enigszins besmuikt over de stalmeester van Wim Sonneveld. De grenzen van het betamelijke werden langzaam en beetje opgerekt.

Vele cabaretiers na hen volgden dit voorbeeld. Voorzichtig het dunne lijntje van het geldende fatsoen oppakken, een beetje in beweging zetten en weer voorzichtig neerleggen. Tot het moment dat deze humor als oubollig werd weggezet. Humor moest rocken! Humor moest choqueren! Humor moest de  hersendode massa tot nadenken stemmen! Grenzen werden niet alleen opgerekt. Ze werden met voeten getreden. Er mocht gevloekt worden en er moest gescholden worden. Humor was maatschappijkritisch, anders was het geen humor.

Deze manier van humor bedrijven is natuurlijk de afgelopen decennia volledig geëvolueerd. Dankzij Hans Teeuwen en Theo Maassen mag keiharde humor. Scherp, op de man en vooral taboedoorbrekend en heilige huisjes slopend. Wie deze humor niet kan waarderen, te specifiek vindt, grensoverschrijdend, kwetsend of beledigend, is een humorloze trut. Niet van deze tijd. Oubollig en belegen. Deze humor is nu. Want we hebben vrijheid van meningsuiting. En daar mag je geen gebruik van maken, nee dat moet je. Want je moet tot de hersenloze massa doordringen en dat lukt alleen met de botte bijl.

Al decennia lang wordt ons door humor een spiegel voor gehouden. Er wordt ons getoond waar onze grenzen liggen. Waar taboes heersen. Wat onze heilige huisjes zijn. En er is een stroming cabaretiers die dit doet door er overheen te walsen. Alle huisjes met de grond gelijk te maken. Alle taboes tot en met de wortel uit de grond rukken en in ons gezicht smijten. En daar lachen we met z’n allen om. Want wij zijn geen humorloze generatie. Wij laten ons de mond niet snoeren door zogenaamd fatsoen. Wij laten ons door niemand vertellen wat we wel of niet leuk mogen vinden, mogen zeggen of welke grens we ongemoeid moeten laten. Wij hebben namelijk vrijheid!

En tegelijkertijd vinden we het gek dat een man als Gordon geen enkel fatsoen blijkt te hebben en kritiek van tafel veegt omdat het volgens hem onder de noemer humor valt. Hij moest er toch om lachen? Dan is het gewoon een grapje en moet je niet zeuren als iemand zich beledigd voelt. Dat ligt niet aan de maker van het grapje, dat ligt aan de humorloosheid van de zeikende, zogenaamd gekwetste massa.