schooladvies

Tijdens het laatste oudergesprek over onze jongste werd wederom de mogelijke overstap naar regulier onderwijs aangestipt. Er is al eerder over gesproken dus het kwam niet helemaal onverwacht, maar het is voor mij een hele kluif om te behappen. Het is het jongste kuiken en juist deze willen ‘ze’ op een enorme grote, onveilige, niet beschermde, chaotische, massale leerfabriek plaatsen.

Oke dat laatste is zeer kort door de bocht. Maar eerlijk is eerlijk, dat is wel wat mijn moederhart voelt. Waar ik bij de oudste totaal niet was voorbereid op een overstap naar speciaal onderwijs en er in eerste instantie ook grote vraagtekens bij had of het noodzakelijk was, zit ik nu in een schuitje de andere kant op. En dit schuitje vind ik veel enger! Ten eerste heb ik geen enkele ervaring met regulier voortgezet onderwijs. Ten tweede is de veiligheid van het bekende erg prettig. Ten derde heb ik nu grote vraagtekens of deze jongen het wel gaat redden op regulier onderwijs.

Ik ben mij er terdege van bewust dat zijn huidige school niet zomaar een advies geeft. Dat zij zorgvuldig observeren, zijn vaardigheden en mogelijkheden in kaart brengen en afwegen wat voor hem het beste zou kunnen zijn. Ik weet dat zo’n advies niet licht wordt opgevat. En toch haal ik het in mijn hoofd het advies te betwijfelen. Waarschijnlijk onnodig, maar ik heb niet voor niets een moederhart.

Zien ze wel hoe klein hij nog is? Weten ze wel dat hij pas in september 12 wordt? Hebben ze wel door hoe jong hij nog is in zijn ontwikkeling? Kan hij wel zo zelfstandig functioneren als nodig is? Mijn moederhart stroomt over van twijfel. Het ziet overal beren op de weg. Het denkt vooral in beperking. Niet om mijn kind op te houden, af te remmen of klein te houden, maar allemaal met een en dezelfde intentie, dit kind beschermen. Dit kind wat zo ontzettend is gekwetst. Dit kind wat zo neerslachtig kan zijn. Dit kind dat zo weinig geloof heeft in eigen kunnen. Dit kind wat zo bang is om te falen.

Mijn angst dat hij opnieuw zo heftig gekwetst gaat worden dat hij terug schiet naar de depressie waar we hem al die jaren geleden net voor hebben kunnen weghalen en dit keer er misschien wel in schiet, met alle gevolgen. Het is mijn angst dat er zo weinig over is om op te rapen als hij opnieuw zo hard valt. Het is vooral mijn angst mijn meest kwetsbare kind niet te kunnen beschermen die twijfel zaait.

En dus pak het ik voorlopig advies op en ga kijken bij reguliere scholen. Ik ga in gesprek met zorgcoördinatoren (die geen flauw idee hebben welke ondersteuning ze volgend schooljaar kunnen bieden).  Ik stel me open, stel mijn vragen en leg mijn twijfel neer. In de hoop een eerlijke keuze te kunnen maken. Een keus die het kind recht doet.