Pudding Tarzan
Vanaf het moment dat ik
kon lezen verslond ik boeken. En omdat de kleine dorpsbibliotheek niet echt
veel keuze had las ik alles. Pinkeltje, beertje Paddington, de olijke tweeling,
de Kameleon, allemaal passeerden ze de revue. Maar het boek wat de meeste
indruk op mij maakte heb ik pas zelf gelezen toen mijn oudste zoon leerde
lezen.
Het boek ‘Pudding
Tarzan’ werd in de derde klas door de meester voorgelezen. Ik werd meteen
gegrepen door het ondeugende verhaal wat vol vaart en met humor werd verteld.
Toen de meester het uit had wilde ik het boek heel graag zelf lezen. Helaas had
onze bibliotheek het niet. Ze kenden het niet eens!
Al snel verloor ik
mijzelf in andere boeken en wil om ‘Pudding Tarzan’ zelf te lezen verdween naar
de achtergrond. Tot mijn oudste zoon leerde lezen.
Het is nu nog
nauwelijks te geloven maar toen der tijd was het een klein, iel en heel
ondeugend jongetje. Toen het een keer hard waaide zei ik tegen hem dat hij maar
net als Pudding Tarzan een paar bakstenen in zijn zak moest doen zodat hij niet
weg zou waaien. Hij had natuurlijk geen flauw idee waar ik het over had. Ik ben
dus naar de bibliotheek gegaan en heb het boek ’s avonds gaan voorlezen. En tot
mijn grote geluk genoot hij net zo hard als ik jaren geleden deed.
Geschreven
naar aanleiding van #50books van Petepel.
Elke week op zondag zal er een nieuwe boekvraag gepost worden die door iedereen
vrij mag worden ingevuld.
Alleen de titel al, Pudding Tarzan, spreekt enorm tot de verbeelding. Ik ben er als twintiger wel eens op gestuit en heb er in zitten bladeren in de boekwinkel. Van echt lezen is het bij mij nooit gekomen.
BeantwoordenVerwijderen