de andere kant van het herstel

De eerste vraag die iedereen mij stelt is: ”Hoe gaat het nu?” Gevolgd door: ”Dat was schrikken, voor jou zeker ook?” Ja, dat was het zeker, denk ik. Maar eigenlijk weet ik de eerste dagen niet zo goed hoe ik meer bij voel. Rationeel weet ik dat ik geestelijk een heel zware tik heb gehad, maar voelen doe ik het niet. Ik heb wel heel af en toe een emotioneel momentje maar doorzetten doet het niet.

De eerste nacht dat ik weer thuis ben kan ik niet slapen. Ik voel elk ruisje van mijn hart. Om de zoveel tijd kriebelt er een hoestje. Ik heb wat meer koffie gedronken dan de dagen ervoor en heb het idee dat mijn hart daardoor af en toe vreugdesprongetjes maakt. Kortom, ik voel me niet helemaal veilig in mijn eigen bed naast een diep slapende man.

Gelukkig heb ik zelf al snel door wat mijn probleem is. Ik lig nog wel wakker maar zonder te piekeren waarom ik maar niet in slaap val. Ik kan mijn aandacht dus volop aan elk piepje, kraakje en huppeltje schenken. Blijkbaar is dat voldoende om mij gerust te stellen want uiteindelijk val ik toch in slaap.

En stiekem denk of hoop ik vooral dat dit mijn geestelijke verwerking was. Wat kan ik mijzelf toch goed voor de gek houden.

Mijn lichamelijke herstel gaat heel aardig. Ik ben zowaar een braaf kind en doe alles met mate, behalve rusten. En er zit zeer zeker vooruitgang in. Elke dag slaap ik wat minder vaak terwijl ik juist elke dag een klein beetje meer beweeg. Maar vermoeiend is het wel. Mijn benen voelen na elke wandeling als griesmeelpap, zwaar en drillerig. Maar na twee weken wordt ook dat minder.

Waar ik wel enorm van baal is dat ik lang last blijf houden van mijn rechterarm. De pols, waar de katheter is in gebracht valt wel mee. Die is wel flink blauw maar meer pijn dan een flinke blauwe plek doet, doet dit niet.

Hoe anders is het in de bovenarm. Vooral het gebied rond de biceps voelt aan als een flink beschadigde spier. Al in het ziekenhuis wordt verteld dat dit het gevolg is van de fikse vaatspasmen die ik heb gehad, maar niet dat het zolang gaat duren voor deze pijn afneemt. Zelfs met pijnstilling kan ik de arm niet goed gebruiken. En dat is erg lastig als je extreem rechtshandig bent. Haken lukt niet. Lezen gaat lastig. Kleuren gaat niet. Zelfs het typen van mijn blogs gaat verdraaid lastig. Ik verveel me de eerste dagen dan ook stierlijk en ben zelfs wel een beetje blij dat ik zoveel slaap. Maar gelukkig neemt ook die pijn na anderhalve week af en kan ik in ieder geval weer met mijn hobby’s aan de slag.

Afgelopen zaterdag werd ik een beetje opstandig. Paul was aan het werk. Jasper en Karsten waren naar de boerderij. Tim sliep uit. En ik vond dat de hond uit moest. Maar tot zaterdag was ik niet alleen op pad geweest. Ik keek eens naar buiten, heel aardig weer. Ik keek nog eens naar de hond en dacht: “Wie kan me tegenhouden? Ik ga gewoon. En dan vertel ik achteraf wel wat ik heb gedaan.”

Natuurlijk werd ik betrapt door de buuf, maar toen was ik al weer op de terugweg.

De korte wandeling deed me goed. Even was ik geen patiënt. Even werd ik niet in de gaten gehouden door een bezorgde man, zoon of vriendin. Ik voelde me bijna mezelf. Bijna.

’s Middags in het zwembad komt langzamerhand het besef. Veel mensen spreken me even aan dat ze zo enorm geschrokken zijn en hoe ik me nu voel. Dan weet ik het. Lichamelijk ga ik nu mooi vooruit, maar geestelijk moet de echte klap nog komen. En die is onderweg.

Een iemand lijkt het volledig te snappen. Hij weet het in ieder geval mooi te verwoorden:” Je denkt al snel te weten wat er is gebeurd maar dan is het besef nog maar net onderweg.”

En ik merk het aan veel kleine dingen. De lichamelijke beperking begint me te ergeren. Ik lig spontaan twee nachten wakker te woelen. Het schrijven over mezelf stagneert omdat ik blokkeer. En waar ik de eerste weken menselijk contact op zoek, houd ik nu de boot af. Ik ben bijna zover dat ik me niet meer groot kan houden.