De eerste controle

Vandaag mocht ik voor een eerste controleafspraak naar het ziekenhuis. Keurig op tijd meldde ik me bij de balie. Het duurde even voor de mevrouw mijn naam op de afsprakenlijst had gevonden en toen stuurde ze ons naar de andere kant van de functie-afdeling waar een hartfilmpje zou worden gemaakt.

Manlief en ik installeerden ons in de wachtkamer. Hoewel ik mijn best deed het te negeren kon het geklaag van een oudere dame en haar zoon niet niet horen. Het was allemaal zo vreemd dat ze nog niet aan de beurt was terwijl ze toch echt een afspraak om halftwee had. Ze vergaten haar vast. Wist haar zoon wel zeker dat er wel gemeld was dat ze er al was want die andere mevrouw was er later maar wel eerder opgeroepen. En ze moest toch echt om half twee dat filmpje want ze moest een kwartier later ook bij de cardioloog zijn. Kortom, zij vond dat ze ernstig tekort werd gedaan door in haar ogen niet op tijd te worden geholpen.

Tijdens dit hele relaas begon er iets te kriebelen in mijn brein. In eerste instantie iets gnuivends. Ik had om kwart over een afspraak dus zou ook eerder aan de beurt zijn. Toen iets wat meer prikkelde. Ik moest er toch om kwart over zijn? We waren toch op tijd? Ik pakte mijn telefoon om te kijken hoe laat het was. En toen begon het kriebeltje zich te ontwikkelen tot een lachbui. Want zodra ik zag dat de tijd 13:15 was wist ik wat eraan de hand was. Ik moest er om 14:15 zijn. En 14:15 is niet hetzelfde als kwart over een, de tijd waarop we dachten dat ik in het ziekenhuis moest zijn.

Ach, op deze manier brengen manlief  en ik spontaan wat extra tijd samen door.

Ruim een uur later zitten we bij de arts. De uitslag van het filmpje en het bloedonderzoek zijn goed. De medicijnen doen hun werk dus naar behoren.

Dan vraagt de arts hoe het gaat. Tja, ik voel me goed. Ik ben alleen nog steeds zo verrekte moe. En dat blijkt niet helemaal normaal. Wel nog wat vermoeid maar niet elke middag twee uur slapen moe. Dan vraagt hij of ik bijwerkingen heb opgemerkt van de medicijnen, heb ik bijvoorbeeld last van koude handen. En dan schiet het me te binnen, ik heb al vanaf het infarct enorm last van koude voeten. De arts kijkt me aan en zegt (ja, hij durfde):”Maar dat is toch normaal? Dat hebben toch alle vrouwen?”  Nee dus. Ik heb nog nooit koude voeten gehad. Sterker nog, onder normale omstandigheden zou ik met deze temperaturen geen sokken meer dragen, maar nu draag ik zelfs in bed sokken omdat ik anders wakker lig van de koude voeten.

Dat blijkt een sterke aanwijzing dat de dosering van de bètablokker waarschijnlijk wat aan de hoge kant is. De dosis wordt gehalveerd en ik mag weer naar huis. 

Maandag mag ik weer terug komen. Dan hebben manlief en ik de intake voor de revalidatie en mag ik de fietstest gaan doen. Ik kijk er al helemaal naar uit.