Langzamerhand begin ik me wat uit mijn sociale isolement
te wagen. Ik ga niet alleen meer op pad met de hond, ik heb ook weer puf om om me
heen te kijken, mensen te groeten en af en toe een praatje te maken.
Donderdag gaan manlief en ik door aardig wat roeien
en ruiten om middelste aan te moedigen bij zijn survivalrun. Dat wordt niet
alleen door middelste zeer op prijs gesteld, ook zijn mentor vindt het erg fijn
ons even te zien. Supporters hebben is altijd leuk, maar dit jaar ben ik wel
een heel bijzondere. Het is fijn dat iemand het zo prettig vindt te zien dat ik
er bovenop ga komen.
Helaas kunnen we de finish en huldiging niet zien
maar je kunt niet altijd krijgen wat je wilt.
Op vrijdagmorgen belt de
hartrevalidatieverpleegkundige. Ik had nog een vragenlijst ingevuld over mijn
geestelijke en fysieke gesteldheid. Het komt voor haar en mij niet als een
verrassing dat daar uit naar voren komt dat enige ondersteuning op geestelijk
gebied een aanrader is. Sterker nog, de afspraak met maatschappelijk werk staat
al.
Verder weet ze me te vertellen dat ik ben ingedeeld
in een groep die traint op maandag- en donderdagmiddag, dat ik op 30 april
start en dat ik anderhalve week langer ben ingeroosterd omdat er her en der nog
wat feestdagen uitvallen. De datum van de afsluitende fietstest is ook bekend.
Die is op 24 juni.
Verder adviseert ze manlief en mij met klem naar de
voorlichtingsbijeenkomsten te gaan. Vooral die van psychologie en die over de
medische kant lijken voor manlief zeer relevant. Dat wordt even puzzelen met
zijn rooster en wat vrije uren, maar we hebben besloten hier samen vol in te
gaan, dus dat hebben we er voor over.
Net wanneer ze ophangt, brengt de postbode de brief waarin alles
zwart op wit staat. Dat hartrevalidatieteam lijkt een zeer goed geoliede
machine.
Zaterdag is het vier weken sinds het infarct.
Tijdens het wandelen met Bijke overdenk ik wat er toen gebeurde en plots
herinner ik me dat die zaterdag vriendin Janine jarig was en dat ik het cadeau
zou afmaken zodat ik dat ’s avonds kon geven. En ook dat ik er sindsdien geen
steek meer aan gedaan had. Omdat ik vind dat ik wel een beetje door de tijd dat
je een smoes kan gebruiken heen ben ga ik , in etappes, aan de slag. En
trots kan ik melden dat de missie is geslaagd. Nu alleen nog zorgen dat ze het
ook daadwerkelijk krijgt.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten