De volgende dag

Ook op zaterdagavond houd ik de zusters nog flink bezig. Ik krijg koorts, mijn bloeddruk blijft hoog en mijn hartslag is hoog. Daar bovenop zijn er wat dingen in het bloedonderzoek die niet helemaal zijn zoals ze horen. De enzymen die aangeven dat ik een infarct heb gehad blijven stijgen, het kaliumgehalte is te laag en het aantal witte bloedlichaampjes, de leuko’s stijgt. Alles wijst op een infectie. Er wordt nog meer bloed geprikt en urine onderzocht. Een oorzaak wordt niet gevonden.

Er volgt een heel onrustige nacht. Niet alleen doordat de dag door het hoofd blijft spoken maar ook door de koorts. Er komt weinig van het geadviseerde slapen.

De volgende dag is het nog niet veel beter. De koorts zakt wel iets maar het bloedbeeld blijft hetzelfde net als de bloeddruk en de hartslag. Het kaliumgehalte wordt flink aangepakt met en een drankje en pillen.

De andere problemen vergen iets meer tijd. Het grootste probleem is dat ze niet zomaar de eerste keus medicatie kunnen toedienen omdat ik ook Crohn heb.

In de loop van de ochtend word mij gevraagd of ik eventueel wel zou willen worden overgeplaatst naar Meppel. De hartafdeling in Zwolle ligt namelijk propvol. Ik stem in. In Meppel is mijn gezin. In Meppel wonen de meeste van mijn vrienden en kennissen. Als ik dan toch in een ziekenhuis moet verblijven dan het liefst zo dicht mogelijk bij huis.

Helemaal vanzelfsprekend is de overplaatsing niet. Er moet overlegd worden met de cardioloog en met de arts die de katheterisatie heeft uitgevoerd. Er zitten namelijk minuscule propjes in de haarvaten van de kransslagader. De vraag is of daar wat aan gedaan moet worden. Uiteindelijk is het antwoord glashelder. Nee, daar kan niets aan worden gedaan. Alleen tijd kan die schade eventueel misschien wel herstellen. Minder goed nieuws, maar tegelijkertijd betekent het wel dat ik naar Meppel mag.

Een uur later lig ik weer in een ambulance. Ik word overgebracht naar de hartbewaking. Daar word ik voor de zoveelste keer dat weekend aan een andere multikabel gekoppeld om het hart in de gaten te houden, de functies worden nog maar eens gecontroleerd en er wordt bloed geprikt. En dan blijk ik weer eens een wonderlijk mens te zijn. Nog maar net in Meppel en eindelijk daalt de bloeddruk. En de koorts is spontaan een graag gezakt. De enzymen in het bloed laten eindelijk een dalende lijn zien. En de medicatie om mijn hartslag te verlagen doet zijn werk. En het allerfijnste, mijn jongens komen binnen stappen.

Met z’n vieren weten ze het kamertje waar ik lig behoorlijk te vullen. Het is zo fijn ze te zien. Ik had sinds zaterdagochtend alleen jongste even gesproken om hem een klein beetje gerust te stellen. Ik heb de mannen stuk voor stuk enorm gemist.

Ook mijn lieve vriendin Marijke komt binnenvallen. Iedereen is zo blij me te zien dat ik me spontaan het meest geliefde mens in dat hele ziekenhuis voel.

Wanneer iedereen weer weg is moet ik behoorlijk nodig naar de wc. Groot is mijn verbazing en ook mijn blijdschap als de verpleegkundige mij eerst loskoppelt van de grote monitor en de draden koppelt aan een klein kastje. Ik mag mobiel! Ik mag helemaal zelf naar de wc! Ik lig niet meer vast!!!

Omdat alle functies vooruitgaan wordt besloten dat ik met mobiele hartmonitor naar een gewone verpleegafdeling mag. En vlak voor de koffie wordt ik overgebracht naar een klein privé-kamertje. Ik ben zielsgelukkig. Eindelijk een plekje waar het licht uit kan en de deur dicht. Hopelijk zal ik nu na twee prutnachten een paar uur slapen.