De afgelopen dagen ligt u een beetje met uzelf
overhoop. U heeft al een tijdje wat vage klachten die u niet helemaal lekker
zitten. En u voelt dat de tranen vlak onder het oppervlak zitten.
Wanneer u vandaag in de wachtkamer op de
doktersassistente zit te wachten voor een bloeddrukcontrole voelt u een aantal
van de vage klachten opspelen. De hint dat het tijd wordt ze eens aan te
kaarten.
Helemaal soepel verloopt dat niet. U vindt het moeilijk
onder woorden te brengen wat u bezig houdt. U wilt namelijk u niet aanstellen,
maar u wilt ook zeker niet uw onrust bagatelliseren. Maar u merkt ook nog iets
anders. Zoals vaker bent u bang niet serieus te worden genomen. Uw emoties gaan
ondertussen ook nog eens met u aan de haal. Jemig, als u al niet eens kalm en objectief
kan vertellen wat u voelt waarom zou iemand u dan echt serieus nemen?
Langzamerhand komt u tijdens het gesprek tot een
conclusie. Of uw klachten nou van fysieke aard zijn of toch psychosomatisch,
het is tijd oud zeer, verdriet en angst onder ogen te komen. Het is tijd dat
zelfbeeld eens af te stellen. Het is tijd om hulp te vragen en aanvaarden. Een
hele uitdaging.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten