Gistermiddag bespeurde u redelijk wat spanning bij
jongste. Ondanks dat hij nog steeds twijfelt naar welke school hij wil ziet hij
enorm op tegen het toelatingsgesprek van vandaag. U ziet zoveel onrust bij hem
dat u besluit hem in de ochtend niet eerst naar school te laten gaan. Dat zou
toch weinig nut hebben en hem enkel meer piekertijd geven. Laat maar lekker in
bed tot een uur of tien, dan heeft hij nog tijd zat om zich zorgen te maken.
Even na elven stapt u samen de trein in. Een half
uurtje later stapt u uit in Assen. Hier ondervindt u waarom jongste twijfelt over
hier naar school gaan. Wat duurt twintig minuten op een bus wachten lang! En
ondertussen stijgt bij jongste de spanning.
Al vrij snel in zijn gesprek blijkt dat die spanning
nergens voor nodig was. Ze willen hem op het TT-instituut graag hebben! Zijn
enthousiasme neemt alle vragen over motivatie weg. In de Startmeter die hij na
zijn aanmelding moest invullen kwam deze namelijk als laag naar voren maar in
het gesprek bleek al snel dat dit onzin was. (U wist na twee vragen al dat die
startmeter-vragen van geen kant deugen en zeker niet geschikt zijn voor mensen
met ASS maar ja, er wordt wel mee gewerkt door deze school)
Na drie kwartier worden er handen geschud, mag
zoonlief moeders opsnorren voor een afspraak voor een vervolggesprek over
eventuele ondersteuning en kan iedereen weer naar huis.
In de trein begint de spanning los te komen. Jongste
wordt bleek, hangt in een hoek en vlak daarna barst het gestuiter en getetter
los. Jochem Myjer is er niks bij. Ook u voelt vreugde borrelen. Helemaal omdat
jongste nu eindelijk durft te kiezen. Deze school, deze wordt het. Dit is waar
hij zijn opleiding het allerliefst wil doen. Dan maar een lange reistijd door
een onprettige aansluiting. Hier zit hij zichzelf het vak van automonteur
leren.
Alles wat er voor deze keuze nodig was, was
bevestiging dat ook zij denken dat hij hier op zijn plek zal zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten