Eenmaal daags

Sinds deze week heb ik een bezigheid toegevoegd aan mijn dagelijkse agenda. Elke werkdag moet ik een half uur schrijven. Het  maakt niet uit wat of waarover. Er hoeft geen goed verhaal uit te rollen, ik hoef geen constructief blog te produceren of een ‘lief dagboek’-stuk. Ik moet minstens een half uur bezig zijn met ordenen van woorden, uitwerken van personages of nieuwe verhaallijnen opzetten. 

Iets wat ik al heel lang wil doen maar wat ik mezelf niet gunde. Altijd was er wel iets wat eerst even moest. Of  ik vond dat ik mijn tijd nuttiger moest besteden. Of ik hield mezelf voor dat ik eerst maar eens moest gaan bedenken waar het over zou moeten gaan. Of dat ik moest weten hoe het verhaal  zou gaan worden.

Allemaal drogredenen natuurlijk. Maar waarom hield ik ze mezelf dan toch steeds voor? Waarschijnlijk is dat voer voor psychologen, maar mijn eigen psychologie van de koude grond vermoed dat ik schrijven als luxe zie. Iets wat je mag doen als je hard gewerkt hebt. Iets wat je kunt verdienen. Lekker calvinistisch.

Vorige week heb ik besloten dat dat onzin was. Het is onzin dat ik pas mag schrijven als ik doodop ben van het schrobben van de badkamer. Het is larie dat ik eerst mijn ‘werk’ moet hebben gedaan voor ik een schrijfopdracht aanvaard en aanga. Het is bezopen dat ik eerst een volledig verhaal moet hebben voor ik het mag gaan uitwerken.

Maar wat het vooral zijn, zijn prima smoezen om de grootste uitdaging aan te gaan. Een vermoedelijk talent tegen het licht houden, ontplooien en gebruiken. Dat zou namelijk rieken naar eerzucht en zelfverheerlijking. Nog zoiets waar mijn calvinistische inslag van slag van raakt.

Nu nog leren omgaan met de dwangmatige behoefte alles wat af is direct te publiceren. Maar ook daarin maak ik stappen. Bovenstaand stukje heb ik namelijk gisteren al geschreven.