Een wonderlijke ontwikkeling

 Elke morgen als ik mijn social media heb opgestart denk ik flink na hoe ik mijn tijdlijn ga begroeten. Voor de rest van de dag probeer ik het devies ‘als je niets te zeggen hebt zeg dan gewoon niets’ toe te passen op wat ik plaats. Liever niets plaatsen dan zomaar een holle frase.

Toen ik vanmiddag terugkwam van het boodschappen doen zag ik met lede ogen dat een van mijn zonen het nodig had gevonden het woord ‘hoi’ mijn tijdlijn in te sturen. “Geintje mam,” was alles wat zoonlief als verklaring voor dit ernstig nutteloos berichtengebruik kon geven.

Ik wilde het bericht net wissen toen ik zag dat er een reactie op binnen kwam. En nog een. En nog een. Terwijl ik mij zat te verbazen kwam er ook nog even een ‘like’ bij. Dat was sneller dan ik reacties krijg op een blog. En meer dan ik op een status-update krijg!

Wat was hier aan de hand? Was zo’n simpele begroeting zoveel uitnodigender om op te reageren dan mijn eigen doordachte statussen? Liet ik in mijn statussen te weinig ruimte over om spontaan te antwoorden? Of heb ik heel slimme mensen in mijn tijdlijn die meteen de hand van mijn zonen herkenden in deze melding?

Ik ben er nog niet uit. Wie het weet mag het zeggen.