Als ik eerlijk ben

Het zal ongeveer drie weken geleden zijn geweest. Het was een dag als alle andere dagen in die periode. Ik had gedaan wat ik moest doen en hing lusteloos in mijn stoel. In gedachten zag ik mezelf zitten. Moe, moedeloos en een humeur om op te schieten. Ik vond mezelf maar raar. Na een heel moeilijke periode begon de zwaarte net wat op te lossen. De krapte op de betaalrekening was met het binnenkomen van het salaris en een lief kerstcadeautje opgelost, de jongste bleek niet iets ernstigs onder de leden te hebben en het PGB van de middelste was toch uitgebreid met tijdelijk verblijf. Alles waar ik me druk over had gemaakt was weggevallen. Waarom voelde ik dat dan niet zo?

Er waren meer dingen die me aan mezelf opvielen. Al wekenlang was mijn slaapritme ernstig verstoord. Wat ik ook probeerde, het lukte me niet om ’s avonds in slaap te komen. En als gevolg daarvan lukte het ook niet om op tijd op te staan. En hoewel ik genoeg leuke plannen had, bleef ik ze uitstellen. Ik schreef niet meer. Ik besteedde het lopen met de honden uit aan man en kind. En in het kader van bezuinigingen gunde ik mezelf geen nieuwe kleding, dagje sauna of zelfs maar een lekker bad. Nee, het ging even niet zo goed met me.

Ik liep naar boven om me te gaan douchen. In de badkamer keek ik in de spiegel naar mezelf en dacht:”Zo ziet een depressie er dus uit. Zo voelt dat.” Ik schrok me wezenloos van mezelf. Want al wilde ik meteen ontkennen dat ik iets zou hebben wat ook maar leek op een depressie, ik wist dat ik in ieder geval een heel erge dip had.

Dezelfde dag nog knutselde ik in mijn hoofd een strijdplan in elkaar. Ik was niet depressief. Ik zou mezelf het tegendeel gaan bewijzen. Vanaf die dag zou ik weer volop in het leven staan en het vieren alsof mijn leven ervan afhing. Ik zou wel moeten want ik moest de vakantie en de feestdagen door zien te komen.

Tot aan mijn verjaardag lukte het me de schijn op te houden. Maar tijdens een gesprek met mijn vrienden die op bezoek waren merkte ik, dat ik mezelf enorm voor de gek had gehouden. Het ging helemaal niet beter met me. Ik had al die tijd gedaan alsof. Op dat moment zijn we er niet op door gegaan. Maar een paar dagen later kwam die vriendin weer langs en vroeg of ik echt vermoedde dat ik depressief was. In alle eerlijkheid vertelde ik dat ik niet zeker wist of het een depressie was maar dat ik de signalen nu eindelijk wel serieus zou nemen. Ik ging actie ondernemen.

Ik heb woord gehouden. Sinds die dag sta ik elke ochtend op tijd op. En hoewel ik ’s avonds nog steeds niet in slaap kan komen, merk ik dat het op tijd opstaan me goed doet. Omdat ik niet meer de hele dag in tijdnood zit vind ik het makkelijker echt tijd voor mezelf te nemen. Ik loop bewust zelf weer minimaal 1 keer per dag met de honden want niet alleen schijnt lichaamsbeweging heel belangrijk te zijn in de strijd tegen depressieve gevoelens, ik word er zelf fitter van en het geeft me het gevoel dat ik de hondjes er een plezier mee doe. Ik heb mezelf heel bewust aan het hobbyen gezet. Ik heb er de tijd voor, ik vind het leuk en ik ben trots op het resultaat. Waarom zou ik mezelf dat ontzeggen? En manlief en ik hebben onszelf getrakteerd op een luxe saunadagje. Ja, dat kost inderdaad wat maar het was hoog tijd dat we samen ontspanden en zonder schuldgevoel een dag aanlummelden.

Ik ben er nog lang niet. Ik weet ook niet zeker of het een depressie is of een flinke dip. De tijd zal het leren. Ik wil me er ook geen zorgen over maken. Dat heb ik de afgelopen weken al genoeg gedaan.